ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ ΟΠΕΡΑΣ ΤΟΥ ΒΕΡΝΤΙ: Η Αΐντα στα χρόνια του ΔΝΤ

ΒΕΡΟΛΙΝΟ Ανταπόκριση

Εφτασα στην Οπερα του Νόικελν κουβαλώντας αν όχι καθαρή προκατάληψη, πάντως μια δόση μελαγχολίας. Πήγαινα να παρακολουθήσω μια σύγχρονη όπερα βασισμένη στην «Αΐντα» του Τζουζέπε Βέρντι, έργο γραμμένο με τα υλικά του αποικιοκρατικού κόσμου του 19ου αιώνα, η υπόθεση του οποίου εκτυλίσσεται με φόντο τη σύγκρουση ανάμεσα σε κατακτητές και κατακτημένους.

Η σύγχρονη εκδοχή, με τον τίτλο «Yasou Aida!», αντλεί τα υλικά της από την Ευρώπη της κρίσης. Οι ήρωες είναι Ελληνες και Γερμανοί.

Φανταζόμουν ποιοι θα παρουσιάζονταν ως θύτες και ποιοι ως θύματα.

Σύμφωνα με το λιμπρέτο του 19ου αιώνα, η πριγκίπισσα Αΐντα της Αιθιοπίας βρίσκεται σκλάβα στην αυλή του βασιλιά της Αιγύπτου Αμονάσρο, όταν εκείνος θα κατακτήσει την πατρίδα της. Η πριγκίπισσα, προκειμένου να σώσει τον φυλακισμένο πατέρα της, θα εκμαιεύσει ένα κρίσιμο στρατιωτικό μυστικό από τον αγαπημένο της, τον αιγύπτιο αξιωματικό Ρανταμές. Ο ερωτευμένος Ρανταμές θα δικαστεί για προδοσία και θα καταδικαστεί σε θάνατο, παρά την παρέμβαση της Αμνέριδας - κόρης του αιγύπτιου βασιλιά και ερωμένης του.

Στη Γερμανία του 21ου αιώνα, η Αΐντα είναι Ελληνίδα, έχει το εύγλωττο όνομα Ελπίδα και τη συναντάμε μαθητευόμενη στην έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στη Φρανκφούρτη. Ο δικός της Ρανταμές, εδώ Ράινερ Μες, ανερχόμενο αστέρι στην ιεραρχία της ΕΚΤ, θα αναλάβει να επιβλέψει την εφαρμογή ενός προγράμματος λιτότητας στην Ελλάδα, αναλαμβάνοντας ενθουσιωδώς μια αποστολή που, ωστόσο, σύντομα θα τον κάνει να συνειδητοποιήσει ότι το σύστημα που υπηρετεί συνθλίβει αντί να στηρίζει. Η Ελπίδα θα αρνηθεί να τον ακολουθήσει προτιμώντας να εργαστεί στην ΕΚΤ. Την αποφασιστικότητά της ενισχύει η επίσκεψη στην Φρανκφούρτη του γλοιώδους έλληνα υπουργού Μάνου Σταύρου, η στάση του οποίου την κάνει να θυμηθεί γιατί έφυγε - γιατί είχε προσόντα αλλά όχι και τις γνωριμίες να βρει δουλειά.

«Αρκετοί άνθρωποι έρχονται στην παράσταση νομίζοντας ότι θα είναι ένα συναισθηματικό θέαμα υπέρ των Ελλήνων και κατά των Γερμανών» λέει ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Ευκλείδης. Μεταξύ αυτών, κι εγώ. Ομως διαψεύστηκα πανηγυρικά από μια πετυχημένη παράσταση μουσικού θεάτρου που υπονομεύει με φινέτσα τις βεβαιότητες και παίζει εκτοξεύοντας τα στερεότυπα προς το κοινό.

Οι θεατές είναι εκείνοι που καλούνται να κάνουν τους ζογκλέρ. Κι αν κάποιες φορές η μπάλα κινδυνεύει να πέσει κάτω, ίσως γι' αυτό να φταίει η ανεπαρκής ετοιμότητα του θεατή. Εχει ενδιαφέρον - δοκιμάζει κανείς τα αντανακλαστικά του. Και απολαμβάνει το θέαμα. Δικαιολογημένο ήταν το θερμό χειροκρότημα που επιφύλαξε το κοινό στους καλλιτέχνες το βράδυ που έτυχε να είμαι εκεί. Το μεγάλο ατού, πάντως, είναι η ενορχήστρωση που τόλμησε να κάνει ο Χ. Γωγιός στην όπερα του Βέρντι και η ερμηνεία της Ελπινίκης Ζερβού στον ρόλο της Ελπίδας.


ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ