«Ζούμε τον ναρκισσισμό της καταστροφής»
Ι. Ν. ΜΠΑΣΚΟΖΟΣ
Δεν είναι η μόνη φορά που τον τελευταίο καιρό βάνδαλοι επιτίθενται σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Την περασμένη Παρασκευή στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου μια ομάδα χούλιγκαν, κάποιοι με κασκόλ του Ολυμπιακού, διέλυσαν τα σκηνικά και ξυλοκόπησαν κόσμο λίγο πριν ξεκινήσει η πρεμιέρα του θεατρικού έργου «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ» του Σταύρου Τσιώλη. Τελικά η τέχνη έχει μια δύναμη να συγκινεί τους αρνητές της που τρέχουν να τα σπάσουν όταν ανέβει μια παράσταση ή μια ταινία που δεν τους αρέσει, να κάψουν το βιβλίο που νομίζουν ότι τους θίγει και μερικές φορές και όλο το βιβλιοπωλείο που πουλάει μη αρεστά σε αυτούς βιβλία. Ο συγγραφέας Μισέλ Φάις θεωρεί ότι «η τέχνη είναι ο εύκολος στόχος και ο στόχος που παράγει ντόρο και δημοσιότητα. Κάποιος που προσπαθεί να φιμώσει μια ιδέα, μια έκθεση, ένα βιβλίο ή μια παράσταση επειδή διαφωνεί με τον τίτλο, το περιεχόμενο, κατά βάθος εκφράζει τη δική του ανομολόγητη φίμωση- και εκεί πρέπει να σκύψουμε:καθώς αυτό συμβαίνει κυρίως από ομάδες εγκλωβισμένων νέων».
Ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης υπενθυμίζει ότι η βία υπάρχει χρόνια στα γήπεδα, και από το ποδόσφαιρο πέρασε στα άλλα αθλήματα. Βεβαίως, τονίζει, «φταίνε οι αθλητικογράφοι αλλά και οι παράγοντες που τους χαϊδεύουν μιλώντας αφηρημένα για “κάποιους ανεγκέφαλους” διεξάγοντας έναν εμφύλιο εναντίον όσων τους επιβουλεύονται».
Το ζήτημα είναι ποιος ευθύνεται για τη βία. Ο Μισέλ Φάις θεωρεί ότι «όλη αυτή η αδιαφοροποίητη βία, όλος αυτός ο ναρκισσισμός της καταστροφής, λογοδοτεί στην απουσία νοήματος, που είναι και η χειρότερη μορφή βίας. Και γι΄ αυτήν την απουσία νοήματος ευθυνόμαστε όλοι:από τα κόμματα εξουσίας (που διέφθειραν τον κόσμο και τώρα του ζητούν, ως διά μαγείας, να γίνει ενάρετος), από την Αριστερά (που ακόμα και σήμερα πλακώνεται για το φύλο των αγγέλων) μέχρι τον καθημερινό πολίτη που συνεχώς ψάχνει αποδιοπομπαίους τράγους στα δεινά του». Η βία είναι παντού, τονίζει ο Π. Μάρκαρης: «Υπάρχει μια γενικευμένη έξαρση της βίας στην ελληνική κοινωνία, που βαίνει αυξανόμενη. Η βία στον οργανωμένο αθλητισμό είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, αντανακλά την ψυχοπαθολογία της. Οταν χάνει μια ομάδα φταίει πάντα ο “άλλος”, έτσι κι εμείς δεν δεχόμαστε την ήττα. Χρωστάμε, φταίει η Μέρκελ ή το μνημόνιο. Λογικό λοιπόν το αποτέλεσμα:“Χάνω, τα σπάω”». Κάτι ανάλογο σκέφτεται και ο Μισέλ Φάις όταν τονίζει ότι στο βάθος όλων αυτών υπάρχει η πολιτισμική κρίση και προτείνει: «Σ την εποχή των ακραίων φαινομένων που διανύουμε, ο λόγος της τέχνης είναι καίριος, ο λόγος της μετριοπάθειας αναγκαίος ώστε να αντέξουμε, εκτός από τα πραγματικά προβλήματα, και το κύμα πολιτικής εσχατολογίαςπου μας κατακλύζει. Να αφήσουμε στην άκρη τον καταγωγικό διονυσιασμό μας και την πολιτική θεολογία μας και να αρχίσουμε να μπαίνουμε λιγάκι εντός μιας προοπτικής συνεννόησης και επίλυσης πάντα στα όρια των εθνικών μας δυνατοτήτων. Εχουμε πληρώσει πικρά κατά το παρελθόν το πτωχοαλαζονικό “όλα ή τίποτα”. Γι΄ αυτό βρισκόμαστε τώρα στο τίποτα».
ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν είναι η μόνη φορά που τον τελευταίο καιρό βάνδαλοι επιτίθενται σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Την περασμένη Παρασκευή στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου μια ομάδα χούλιγκαν, κάποιοι με κασκόλ του Ολυμπιακού, διέλυσαν τα σκηνικά και ξυλοκόπησαν κόσμο λίγο πριν ξεκινήσει η πρεμιέρα του θεατρικού έργου «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ» του Σταύρου Τσιώλη. Τελικά η τέχνη έχει μια δύναμη να συγκινεί τους αρνητές της που τρέχουν να τα σπάσουν όταν ανέβει μια παράσταση ή μια ταινία που δεν τους αρέσει, να κάψουν το βιβλίο που νομίζουν ότι τους θίγει και μερικές φορές και όλο το βιβλιοπωλείο που πουλάει μη αρεστά σε αυτούς βιβλία. Ο συγγραφέας Μισέλ Φάις θεωρεί ότι «η τέχνη είναι ο εύκολος στόχος και ο στόχος που παράγει ντόρο και δημοσιότητα. Κάποιος που προσπαθεί να φιμώσει μια ιδέα, μια έκθεση, ένα βιβλίο ή μια παράσταση επειδή διαφωνεί με τον τίτλο, το περιεχόμενο, κατά βάθος εκφράζει τη δική του ανομολόγητη φίμωση- και εκεί πρέπει να σκύψουμε:καθώς αυτό συμβαίνει κυρίως από ομάδες εγκλωβισμένων νέων».
Ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης υπενθυμίζει ότι η βία υπάρχει χρόνια στα γήπεδα, και από το ποδόσφαιρο πέρασε στα άλλα αθλήματα. Βεβαίως, τονίζει, «φταίνε οι αθλητικογράφοι αλλά και οι παράγοντες που τους χαϊδεύουν μιλώντας αφηρημένα για “κάποιους ανεγκέφαλους” διεξάγοντας έναν εμφύλιο εναντίον όσων τους επιβουλεύονται».
Το ζήτημα είναι ποιος ευθύνεται για τη βία. Ο Μισέλ Φάις θεωρεί ότι «όλη αυτή η αδιαφοροποίητη βία, όλος αυτός ο ναρκισσισμός της καταστροφής, λογοδοτεί στην απουσία νοήματος, που είναι και η χειρότερη μορφή βίας. Και γι΄ αυτήν την απουσία νοήματος ευθυνόμαστε όλοι:από τα κόμματα εξουσίας (που διέφθειραν τον κόσμο και τώρα του ζητούν, ως διά μαγείας, να γίνει ενάρετος), από την Αριστερά (που ακόμα και σήμερα πλακώνεται για το φύλο των αγγέλων) μέχρι τον καθημερινό πολίτη που συνεχώς ψάχνει αποδιοπομπαίους τράγους στα δεινά του». Η βία είναι παντού, τονίζει ο Π. Μάρκαρης: «Υπάρχει μια γενικευμένη έξαρση της βίας στην ελληνική κοινωνία, που βαίνει αυξανόμενη. Η βία στον οργανωμένο αθλητισμό είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, αντανακλά την ψυχοπαθολογία της. Οταν χάνει μια ομάδα φταίει πάντα ο “άλλος”, έτσι κι εμείς δεν δεχόμαστε την ήττα. Χρωστάμε, φταίει η Μέρκελ ή το μνημόνιο. Λογικό λοιπόν το αποτέλεσμα:“Χάνω, τα σπάω”». Κάτι ανάλογο σκέφτεται και ο Μισέλ Φάις όταν τονίζει ότι στο βάθος όλων αυτών υπάρχει η πολιτισμική κρίση και προτείνει: «Σ την εποχή των ακραίων φαινομένων που διανύουμε, ο λόγος της τέχνης είναι καίριος, ο λόγος της μετριοπάθειας αναγκαίος ώστε να αντέξουμε, εκτός από τα πραγματικά προβλήματα, και το κύμα πολιτικής εσχατολογίαςπου μας κατακλύζει. Να αφήσουμε στην άκρη τον καταγωγικό διονυσιασμό μας και την πολιτική θεολογία μας και να αρχίσουμε να μπαίνουμε λιγάκι εντός μιας προοπτικής συνεννόησης και επίλυσης πάντα στα όρια των εθνικών μας δυνατοτήτων. Εχουμε πληρώσει πικρά κατά το παρελθόν το πτωχοαλαζονικό “όλα ή τίποτα”. Γι΄ αυτό βρισκόμαστε τώρα στο τίποτα».
ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου