«Φράγµα στη βαρβαρότητα»

Ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ ΡΕΝΤΖΟ ΠΙΑΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΟΥ ΣΧΕ∆ΙΑ
Της Εφης Φαλίδα
«Σήµερα η Ελλάδα είναι µια χώρα - µάρτυρας». Το δήλωσε ο ιταλόςαρχιτέκτονας Ρέντζο Πιάνο την παραµονή µιας σηµαντικής διάκρισής του µε το ιταλικό βραβείο Νονίνο, το οποίο του παρέδωσε ο νοµπελίστας συγγραφέας Β.Σ. Νάιπολ, αναγνωρίζοντας «στον αρχιτεκτονικό σχεδιασµό του, πέρα από την έννοια της αισθητικής οµορφιάς, το πεδίο της Αρχιτεκτονικής ωςχώρο της κοινωνικής του ηθικής και πολιτικής του αποστολής».

Για τον αρχιτέκτονα από τη Γένοβα, βραβευµένο µε το Πρίτσκερ 1998, δηµιουργό του περίφηµου Μποµπούρ του Παρισιού – έργο που πρεσβεύει την άποψή του για το τέλος τωναυταρχικών δηµόσιων κτιρίων –, «η οµορφιά είναι µια ανέφικτη ιδέα που, αν τεντώσεις το χέρι για να την αγγίξεις, αποµακρύνεται. Είναι µια ιδέα που προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα και µου έκανε εντύπωση. Γιατί στις αφρικανικές γλώσσες δεν υπάρχουν δύο διαφορετικές λέξεις για το καλό και το όµορφο».

Ο Ρέντζο Πιάνο, ο οποίος ετοιµάζει στο ∆έλτα του Φαλήρου το µεγάλο έργο του Μητροπολιτικού Πάρκου του Ιδρύµατος «Σταύρος Νιάρχος», µίλησε στην ιταλικήεφηµερίδα «Il Sole 24 Ore» για τη νέα βιβλιοθήκη στο Φάληρο, αναφέροντας πως δεν είναι µόνο «τόπος βιβλίων αλλά και ένα κέντρο που συνδέεται και µε άλλα εκπαιδευτικά ιδρύµατα. Ελπίζω ότι µπορεί να λειτουργήσει ως φράγµα ενάντια στη πολιτισµική βαρβαρότητακαι να αντικρούσει αυτόν τον κίνδυνο».

Σπούδασε στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου κι άρχισε να εργάζεται µε πειραµατικές ελαφρές κατασκευές και βασικά καταφύγια. Αυτές οι σπουδές ήταν η αφετηρία του έργου του. Για το οποίο οι συµπατριώτες του, θεωρητικοί της Αρχιτεκτονικής αναφέρουν πως πρόκειται για µια κοινήιστορία που συνδέει αεροδρόµια, µουσεία, εκκλησίες, κλειστά θέατρα, πάρκα, ανοιχτές σκηνές δόξας. Ο αρχιτέκτονας, που συµπληρώνει τα 73 χρόνια, ήταν πάντα ο άνθρωπος της δράσης που τον περίγυρό του αποτελούν µια οµάδα φίλων από τον κόσµο του πνεύµατος και της σκέψης. «Η αρχιτεκτονική δεν θα υπήρχε χωρίς το κρυµµένο τµήµα του παγόβουνου που η βάση του είναι ο ανθρωπισµός και η περιέργεια για την κοινωνία. Ελεγα πάντα, αστειευόµενος, πως ήµουν ο γεωµέτρης της οµάδας που φθονούσε την ελαφρότητα της γλώσσας τους, της µουσικής και της τέχνης τους, την ίδια ώρα που εγώ αντιµαχόµουν τη δύναµη της βαρύτητας».

Αρχή της σκέψης του ήταν πάντα ο άνθρωπος πουέβρισκε το αντίκρυσµά της στο αρχιτεκτονικό του σχέδιο. «Ηαρχιτεκτονική κατά κύριο λόγο εκφράζεταιµέσα στον δηµόσιο χώρο, στα κτίρια της πόλης και σε οποιοδήποτε σηµείο συνάντησης πολιτισµού. Τότε µιλάµε για φυλάκια κατά της βαρβαρότητας. Τότε είναι που οι ανθρωπιστικέςβάσεις διέπουν το σύνολο,την πόλη αλλά και το κτίριο».


«Οι κατασκευές πρέπει να αναπνέουν»

«Αν ο 19ος αιώνας ήταν η εποχή του χάλυβα και ο 20ός της παγκοσµιοποίησης, τότε ο 21ος ανοίγει τον διάλογο µε την ευάλωτη Γη, τη συζήτηση για την Ενέργεια», επισηµαίνει ο Ρέντζο Πιάνο, ο οποίος αντιλαµβάνεται την καλή αρχιτεκτονική ως την ικανότητα του αρχιτέκτονα να τρέφεται από τη δύναµη της αναγκαιότητας. «Γι’ αυτό θεωρώ ότι οι κατασκευές µας πρέπει να αναπνέουν, σταµατώντας τον τεχνητό κλιµατισµό.

Είναι µια συνάρτηση της ενέργειας και της τεχνολογίας, αλλά και της ποίησης. Η αρχιτεκτονική των κτιρίων πρέπει να είναι σε θέση να εξηγήσει αυτήν τη µετάβαση στη νέα εποχή».
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ