Η βία µαµµή της Ιστορίας

Του Γκαζµέντ Καπλάνι , gazikap@gmail.com
Ολοι το νιώθουµε. Ζούµε σε ιστορικό σταυροδρόµι. Οι ιστορικοί αποκαλούν τις στιγµές αυτές ιστορικές. Και οι στιγµές όταν αποκαλούνται ιστορικές δεν είναι ακριβώς στιγµές. Συνήθως διαρκούν δεκαετίες.

Ισως και έναν ολόκληρο αιώνα. Μια εποχή πεθαίνει και µια άλλη προσπαθεί να γεννηθεί. Αυτήν που πεθαίνει κάποιοι την είπαν «party». Αυτή που προσπαθεί να γεννηθεί κανείς δεν ξέρει πώς να τη βαφτίσει. Μέχρι τώρα µόνο η Μέρκελ τής έχει τάξει όνοµα: «Λιτότητα uber alles!». Και όλοι αυτοί που είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην κατανάλωση τα πήραν στο κρανίο ή έπεσαν σε κατάθλιψη… ∆εν ξέρουµε εάν θα επιζήσει η Ευρώπη. ∆εν ξέρουµε εάν θα γίνει η επιµήκυνση. Γενικώς δεν ξέρουµε. Και τα σχολεία µας είναι διαλυµένα για να µάθουµε. Τα καλά σχολεία θα γίνουν απλησίαστα για µας τους µικροαστούς. Αλλωστε δεν παράγουν πια σκέψη. Παράγουν µόνο «ειδική γνώση».

Είναι µια εποχή γεµάτη «συµπτώσεις». Νεαροί που τα σπάνε σε Αθήνα, Λονδίνο, Παρίσι, Ρώµη. Συµπτωµατικά έχουν την ίδια αισθητική, σπάνε τις ίδιες βιτρίνες, φωνάζουν τα ίδια συνθήµατα. Είναι η γενιά των οργισµένων νέων ή παιδιά της µπουρζουαζίας που συνδυάζουν τον homos ludens (ο άνθρωπος που παίζει) µε τον homo violens (ο βίαιος άνθρωπος); Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν θέλει να µάθει. Η άγνοια συµφέρει και εµάς και εσάς. Είναι η εποχή όπου ακόµα και η βία ιδιωτικοποιείται. ∆εν είναι πια συλλογική ούτε αυτή. Ο καθένας τα σπάει για δικό του λογαριασµό. Κατακερµατισµένα και µηδενιστικά. Κάποτε µου είπαν την ιστορία ενός τύπου από αυτούς που τα σπάνε. Οταν γύρισε στο σπίτι και ρίχτηκε στην αγκαλιά της µητέρας του (η οποία είχε επιστρέψει µόλις από τον ψυχαναλυτή της), εκείνη τον ρώτησε: «Ποιοι άλλοι ήταν µαζί σου;». Και αυτός απάντησε: «Πού να ξέρω, ρε µαµά;». Είναι η εποχή της βίας α λα Ταραντίνο. Αν «η βία είναι µαµµή της Ιστορίας», όπως γράφουν εκείνοι που τα σπάνε, η δική τους βία βοηθά την εξουσία να ανοίξει τεράστιο µαιευτήριο.

Είναι µια εποχή που νοµίζεις ότι κατοικείς στην ίδια ευρωπαϊκή πόλη.

Απλώς σε διαφορετικές γειτονιές της. Στη γειτονιά όπου µιλάνε ελληνικά δεν µπορείς να αναπνεύσεις από τα δακρυγόνα. Στη γειτονιά όπου µιλάνε ιταλικά συζητούν για «προληπτικές συλλήψεις» και οι φασίστες ετοιµάζονται να ορµήσουν. Στη γειτονιά όπου µιλάνε γαλλικά οι αστυνοµικοί σε σκοτώνουν µε πλαστικές σφαίρες. Στη γειτονιά όπου µιλούν αγγλικά κακοποιούν ανάπηρους ως «επικίνδυνους για τη δηµόσια τάξη». Είναι η εποχή της αυταρχικής δηµοκρατίας.

Είναι η εποχή όπου λέγονται και γράφονται πολλά. Αλλά δεν λέγονται τα αυτονόητα. Οπως, παραδείγµατος χάριν, εκεί όπου δεν υπάρχει δικαιοσύνη θα υπάρξει τυφλή αυτοδικία.

Είναι µια εποχή όπου επιτρέπονται τα πάντα, εκτός από την ανεξάρτητη σκέψη. Είναι µια εποχή όπου ο καθένας προσπαθεί να φυλάει τα ρούχα του για να έχει τα µισά. Μια εποχή στην οποία σε τροµάζει ο ρατσισµός των ρατσιστών και σε αηδιάζει ο αντιρατσισµός των «αντιρατσιστών». Να δείτε πώς λυσσάνε εάν δουν ότι δεν σε ελέγχουν. Είναι µια εποχή χωρίς συγκοινωνίες, µε τρελές προσφορές στις επικοινωνίες, µε γιόγκα, εξωτικά εστιατόρια, πελατειακές σχέσεις και τελετουργίες. Η εποχή όπου σου ανάβουν τα λαµπάκια για να ζήσεις ευλαβικά το πνεύµα των Χριστουγέννων, παρέα µε τον φιλάργυρο Σκρουτζ… ΄ LINK: http://gazikapllani.blogspot.com
Ο γκασταρµπάιτερ ονοµάζεται «συλλέκτης»

«Από άγνοια και κακή εκτίµηση ασήµαντες εκδηλώσεις περιφερειακού χαρακτήρα σε συνδυασµό µε τα άχρηστα και χωρίς αντίκρυσµα “άριστα” των σχολών καλών τεχνών, κάρτες µέλους θλιβερών καλλιτεχνικών συλλόγων ανά την Επικράτεια, έργα που βρίσκονται σε συλλογές στην “Ελλάδα και το εξωτερικό” γίνονται σηµεία αναφοράς και µνηµεία ανοησίας σε βιογραφικά ερασιτεχνών. Υπαρκτά κι ανύπαρκτα µουσεία επιστρατεύονται για να στεγάσουν τα έργα. Ο γκασταρµπάιτερ θείος και ο φοιτητής ξάδελφος στην Αµβέρσα αναγορεύονται σε συλλέκτες πρώτου µεγέθους για να δικαιολογηθεί η διεθνής καριέρα του έργου µας. ∆εν χρειάζεται να κάνουµε θέµα δυο τελάρα που κρεµάσαµε ή τέσσερα ξυλάκια, σιδεράκια, µανταλάκια που στήσαµε κατά τη διάρκεια ολιγοήµερης εκπαιδευτικής άδειας σε ένα γωνιακό καφέ στο Βερολίνο, το Λονδίνο, το Τόκιο ή τα Τρίκαλα», καταλήγει ο συγγραφέας.

Πηγη: ΤΑ ΝΕΑ