Μόνικα:Τα καλά κορίτσια πάνε παντού

Του Δηµήτρη Πολιτάκη
«Δεν έχω το στυλ κακού κοριτσιού, το ξέρω…». Με δύο άλµπουµ στο βιογραφικό της και χωρίς άγχος πλέον, η Μόνικα χαλαρώνει και αισθάνεται ότι δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, εκτός από τον εαυτό της.

«Περνάω την καλύτερη φάση της ζωήςµου»... Αυτή ήταν η πρώτη κουβέντα τηςόταν τη συναντήσαµεεν µέσω προετοιµασιών (όχι πυρετωδών πάντως) για τις δύο συναυλίες που θα δώσει στα τέλη της ερχόµενης εβδοµάδας στο κλαµπ Fuzz. Μερικούς µήνες µετά την κυκλοφορία του δεύτερου άλµπουµ της («Exit») και τη θριαµβευτική της εµφάνιση στο θέατρο του Λυκαβηττού, η Μόνικα µας µίλησε για την καθηµερινότητα της αυτόν τον καιρό («σπίτι, γράψιµο και βόλτες»), τις φιλοδοξίες της, τους δισταγµούς της µε τον ελληνικό στίχο και τα sites κοινωνικής δικτύωσης.

Λένε ότι η δεύτερη δισκογραφική δουλειά είναι πάντα η πιο κρίσιµη. Πώς το βλέπεις εσύ, λίγους µήνες µετά την κυκλοφορία του «Exit»;

Ηταν δύσκολη υπόθεση µε την έννοια ότι στο πρώτο παρουσιάζεις έναν χαρακτήρα, προσπαθείς να κατοχυρώσεις µια προσωπικότητα που είτε λειτουργεί είτε όχι. Σε κάθε περίπτωση, στη δεύτερη δουλειά σου η κριτική είναι αυστηρή και ορθά. Αν µπεις όµως σ' αυτήν την αγωνία, να είναι δηλαδή όλοι ευχαριστηµένοι, το πράγµα δεν λειτουργεί.

Οφείλει κανείς να προσπαθεί να υπερβεί τον εαυτό του, όχι να ευχαριστεί το κοινό ή τους κριτικούς _ µόνο τότε η ικανοποίηση είναι δεδοµένη ανεξαρτήτως ανταπόκρισης. Εγώ απόλαυσα την ευκαιρία που είχα γιαένα δεύτερο άλµπουµ. Ο «δικός µου δίσκος» για µένα είναι το «Εxit». Το δούλεψα µε τόση αγάπη και πάθος! Στο «Avatar» ήµουν χαµένη _ δεν είχα βρει έναν προσανατολισµό που να µε εκφράζει απολύτως...

Αυτή την περίοδο γράφεις
ή ξεκουράζεσαι ενόψει εµφανίσεων;

Γράφω συνέχεια αυτό τον καιρό, από κεκτηµένη ταχύτητα ίσως. Νιώθω πολύ ήρεµη πάντως και υγιής, έχοντας ξεπεράσει κι ένα πρόβληµα µε τη φωνή που έπαθα λόγω υπερκόπωσης. Μετά τη συναυλία πέρσι το καλοκαίρι στον Λυκαβηττό, το φιλοσόφησα το πράγµα και αποφάσισα ότι θα παίζω σπίτι µου όποτε και όσο θέλω και θα κάνω συναυλίες χωρίς άγχος. Με όλο αυτό το άγχος και την πίεση που επικρατεί τριγύρω, αν δεν βρεις ψυχική ισορροπία δεν προχωράς. Κλισέ αλλά αληθινό. Οπότε η ζωή µου αυτόν τον καιρό είναι σπίτι, γράψιµο και βόλτες. Νοµίζω ότι διανύω την πιο ωραία περίοδο της ζωής µου, ειδικά από το καλοκαίρι και µετά.

Βόλτες πού πηγαίνεις;
Στο κέντρο... ΣτηνΠλάκα, τα Αναφιώτικα, του Φιλοπάππου, τα Πετράλωνα, σ' εκείνη τη µεριά. Χρησιµοποιώ και το ποδήλατο... ασθµαίνοντας συνήθως. Ζόρικη υπόθεση το ποδήλατο στην Αθήνα...

Πολύ, ακόµα και σε µέρη που δεν τους φαίνεται.Πρέπει να ανακαλύπτεις κάθε µέρα όµορφες και σχετικά άνετες διαδροµές.

Μίλησες λίγοπριν για τη συναυλία στον Λυκαβηττό. Μου είχε κάνει εντύπωση η έντονη παρουσία πολλών γονιών µε ταπαιδιά τους στον κατάµεστο χώρο. Περισσότερο οικογενειακή παρά rock & roll ατµόσφαιρα...

∆εν έχω το στυλ του «κακού κοριτσιού», είναι αλήθεια. Οχι ότι είµαι υποδειγµατική25χρονη µε τη συντηρητική έννοια, ό,τι και να σηµαίνει αυτό. Οπως και να το δεις πάντως, είναι ωραίο να βλέπεις όλες τις ηλικίες σε µια συναυλία. Σίγουρα δεν ήταν µια rock & roll ατµόσφαιρα, ήταν πιο πολύ σαν µια εκδήλωση, σαν ταινία µε διαφορετικούς χαρακτήρες: αυτοί που συµµετέχουν εκδηλωτικά, οι παρατηρητές και ούτω καθ' εξής... Από την άλλη, δεν έχω ξαναζήσει τίποτα πιο... σύντοµοστη ζωή µου.Ηταν σαν να κράτησε µόνο δύο λεπτά. Μοναδική εµπειρία.

Εχεις βαρεθεί να σε ρωτάνε ενδεχοµένως, αλλά γιατί δεν δοκιµάζεις και τον ελληνικό στίχο; Αν σου βγαίνει φυσιολογικά, εννοείται...
Εχω δύο κοµµάτια µε ελληνικό στίχο που έχουν στοιχειώσει. Τα είχα γράψει για το «Avatar» αλλά µου φάνηκαν ότι δεν κολλούσαν. Με το «Exit» επίσης. ∆εν τα έχω παίξει σε καµιά συναυλία και δε θα το κάνω αν δεν κυκλοφορήσουν πρώτα. Ο ελληνικός στίχος για µένα είναι πολύ δύσκολος. Οχι από την άποψη της «σύλληψης», του γραψίµατος. Η εκφορά του λόγου είναι που χρειάζεται έναν ιδιαίτερο τρόπο τον οποίο δεν είµαι βέβαιη ότι έχω κατακτήσει. ∆εν το έχω πιστέψει ίσως. Περιµένω όµως τη στιγµή που θα ακούσω αυτά τα δύο τραγούδια στο ραδιόφωνο. Λείπει ακόµη η αφορµή, θα βρεθεί όµως ελπίζω.

Στο τραγούδι «Away from my land» µιλάς για κάτι που χάνεται όταν εγκαταλείπει κάποιος το σπίτι, την πατρίδα του. Θες να επεκταθείς λίγο;

Αυτό το τραγούδι µιλά για το «βάρος» της ελευθερίας όταν φεύγεις από το σπίτι, για τον κίνδυνο να χάσεις µέρος της ηθικής σου υπόστασης. ∆εν έχω ζήσει για πολύ καιρό στο εξωτερικό _ στη ∆ύση εννοούµε _ αλλά γνωρίζω ότι συχνά είναι πολύ πιο δύσκολο όχι µόνο να είσαι δηµιουργικός αλλά και απλά να επιβιώσεις. Ο ανταγωνισµός µπορεί να είναι απάνθρωπος. Με αυτό το κοµµάτι ήθελα να δηλώσω ότι και η χώρα µας, και το πατρικό µας, και η γειτονιά µας είναι περιοχές που είµαστε ο εαυτός µας χωρίς να χρειάζεται να πάµε µακριά για να τον βρούµε. Η αναζήτηση είναι εντός. Ακούγεται φιλοσοφικό και αφηρηµένο αλλά δεν είναι αλήθεια;

Ωραία τα ταξίδια κι οι εµπειρίες, αλλά και η βάση χρειάζεται. Να είσαι έξω για να λες ότι είσαι έξω δεν το πιάνω. Ο Λάνθιµος εξάλλου έφτασε στα Οσκαρ, σπουδάζοντας και δουλεύοντας εδώ. Ετσι δεν είναι;

Θα ήθελες να κάνεις το soundtrack για µια ταινία ή για µια παράσταση;

Είναι µία από τις µεγάλες φιλοδοξίες µου αλλά για να αφοσιωθώ σε κάτι τέτοιο θα πρέπει να αγαπήσω το έργο. Μου έχουν γίνει αρκετές τέτοιες προτάσεις, όµως είµαι δύσκολη σ’ αυτό. ∆εν θα µπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο ως επαγγελµατική διεκπεραίωση, θέλω να είµαι πολύ αφοσιωµένη. Πολλοί σε συνδέουν υφολογικά µε τον Χατζιδάκι, αλλά νοµίζω έχεις µιλήσει πιο συχνά για τον Θεοδωράκη. Τι θα απαντούσες στο δίληµµα Χατζιδάκις ή Θεοδωράκης;
Η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει πιο πολύ Θεοδωράκη στη ζωή µου. Η µουσική του έχει µια επαναστατικότητα, µια αίσθηση ελευθερίας που µου αρέσει πολύ. Φυσικά, είναι και οι χορωδίες στα έργα του που έχουν αποτυπωθεί µέσα µου βαθιά. Παρά τους αλέγκρο ρυθµούς, η αισιοδοξία, η δύναµη που βγάζει είναι βαθιά, δεν είναι επιφανειακή. Ο Χατζιδάκις, ναι µεν ήταν ροµαντικός, τρυφερός κ.λπ. αλλά τα θέµατα του _ µουσικά εννοώ _ µου ταιριάζουν λιγότερο... Λατρεύω τη µουσικήκαι των δύο, είναι περίπου αυτονόητο, αλλά τους ακούω σε διαφορετικές καταστάσεις ψυχολογικές και συναισθηµατικές. Εχουν ζήσει παράλληλους βίους χρονικά αλλά εκφράζουν διαφορετικές αντιλήψεις...

Οταν πρωτοεµφανίστηκες, σε τοποθέτησαν αυθαίρετα µάλλον στη «γενιά του
myspace». Πώς τα πας µε τα λεγόµενα sites κοινωνικής δικτύωσης;

∆εν το 'χω πολύ µάλλον. Εντάξει, το myspace έχει µια πρακτική διάσταση, βλέπεις βίντεο, ακούς τραγούδια και τα λοιπά. Με το facebook και το twitter προσωπικά δεν βλέπω αυτήν την αµεσότητα που επικαλούνται κάποιοι. Είσαι και στο twitter;
Στο twitter µπήκα πριν από έναν µήνα, έγραψα µια µέρα θυµάµαι «καληµέρα πήγα στο κοµµωτήριο σήµερα» αλλά συνεχίστηκε ακόµα πιο άδοξα. Νοµίζω ότι όσο πιο πολλά είναι τα µέσα που εκτίθεσαι τόσο πιο πολλές και οι παγίδες. Τι να πω, δεν ξέρω αν είµαι δειλή ή αν ακόµα δεν έχω µπει στο νόηµα.

Τι µουσική ακούς τελευταία;
Μια πλευρά µου είναι ερωτευµένη για πάντα µε την αγγλόφωνη εναλλακτική ποπ. Τελευταία ακούω διαφορετικά µεταξύ τους πράγµατα: Beach House, Hot Chip, Manu Chao, Madonna... Και βέβαιαείµαι πάνταπιστή στηνκλασική µουσική.Από την ελληνική σκηνή µου αρέσει πολύ η Μαριέττα Φαφούτη, ο Leon, περιµένω ν' ακούσω το νέο άλµπουµ των Abbie Gale.

Εκτιµώ επίσης πολύ τη Νατάσσα Μποφίλιου, αποτελεί νοµίζω παράδειγµα ενέργειας και εργατικότητας.

Ασχολείσαιακόµαµε τιςσπουδέςσουστο Μαθηµατικό ήεγκατέλειψες;

Σήµερατοπρωί διάβαζα. Χρωστάω ακόµα επτά µαθήµατα. Το Μαθηµατικό για µένα δεν είναι υποχρέωση. Πιθανότατα δεν θα εργαστώ ως µαθηµατικός αλλά είναι µια διέξοδος για µένα, θέλω να παραµείνει ανοιχτή εκκρεµότητα. Είναι µια ισορροπία για µένα πολύτιµη. Ισως είναι παιχνίδι του µυαλού αλλά θέλω να πάρω το πτυχίο. Θέλω να τελειώνω αυτό που αρχίζω. Οσο γίνεται...
Σήµερα το πρωί διάβαζα. Χρωστάω ακόµα επτά µαθήµατα.
Το Μαθηµατικό για µένα δεν είναι υποχρέωση. Είναι µια ισορροπία πολύτιµη. Θέλω να τελειώνω αυτό που αρχίζω

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ