Το χρονικό της εξέγερσης στη Λιβύη μέσα από τον φωτογραφικό φακό

Φωτορεπόρτερ του AFP Αρης Μεσσίνης

«Κρατάω στο μυαλό μου ως ανεπανάληπτη την εμπειρία αυτής της δίμηνης παρουσίας μου στην εμπόλεμη Λιβύη. Μου μένει η αδρεναλίνη, ο κίνδυνος και ο φόβος! Αλλά και το πάθος αυτών των εξεγερμένων ανθρώπων να αλλάξουν κάτι, έστω και με τη βία». Πρώτη φορά στη ζωή του κλήθηκε να καλύψει πολεμική σύρραξη. Να δουλέψει σε συνθήκες που ουδεμία σχέση είχαν ακόμα και με τις επεισοδιακές τελευταίες συγκεντρώσεις της Αθήνας, που συνήθιζε να τις αποτυπώνει καρέ-καρέ. Διευθυντής στο Φωτογραφικό Τμήμα του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων (AFP) στην Ελλάδα από το 2003, ο 34χρονος Αρης Μεσσίνης βαδίζει στα χνάρια του βραβευμένου φωτορεπόρτερ πατέρα του, του Δημήτρη, επικεφαλής του Associated Press στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, ο οποίος έχει απαθανατίσει σειρά εχθροπραξιών σε διάφορες γωνιές του πλανήτη.

«Πρώτη φορά βρέθηκα στη Λιβύη για περίπου έναν μήνα - Μάρτιο - Απρίλιο - τότε που οι αντάρτες άρχισαν την αντεπίθεσή τους από τη Βεγγάζη. Πιο πρόσφατα, ταξίδεψα στην περιοχή τέλη Σεπτεμβρίου. Μετακινήθηκα τότε από τη Μισράτα μέχρι την τελευταία πόλη που είχε απομείνει στα χέρια των πιστών του Καντάφι, τη Σύρτη, ώστε να απεικονίσω την προσπάθεια των αντικαθεστωτικών να την καταλάβουν. Παντού από όπου περνούσαμε, φωτογράφοι και δημοσιογράφοι είχαμε απίστευτη υποδοχή και αποδοχή από τους εξεγερμένους, κάτι που δε βιώνω όσο δουλεύω στη χώρα μας», λέει στα «ΝΕΑ».

Με νωπές ακόμα τις μνήμες από τον χαμό δύο συναδέλφων του στη Μισράτα τον περασμένο Απρίλιο, έπαιξε και ο ίδιος τη ζωή του κορόνα - γράμματα σε ένα τέτοιο άγριο πεδίο. «Κινδύνευες διαρκώς, ακόμα και από φίλια πυρά. Ωστόσο, δύο από όλες αυτές τις επικίνδυνες στιγμές ήταν οι πιο ζόρικες για εμένα. Τη μία φορά, θυμάμαι, ρουκέτα πέρασε πολύ κοντά μου! Ενιωσα μέχρι και τη θερμότητά της πριν εκραγεί λιγότερο από εκατό μέτρα πίσω μου. Σε άλλη περίπτωση, μια έκρηξη - ακόμα δεν έχω καταλάβει από τι - σκότωσε έναν μαχητή και τραυμάτισε άλλους τρεις γύρω μου, αλλά και τον δημοσιογράφο που δουλεύαμε μαζί και βρισκόταν αρκετά πίσω μου. Φυσικά φοβήθηκα! Από τον πατέρα μου, άλλωστε, από τον οποίο πήρα τις βασικές γνώσεις σε αυτή τη δουλειά, έχω μάθει ότι ο φόβος σε τέτοιες καταστάσεις είναι ο καλός σύμβουλος και συνεργάτης σου. Πορεύεσαι μαζί του. Είναι λάθος να τον ξεπεράσεις, γιατί ίσως τότε κάνεις και το παραπάνω βήμα, που μπορεί να αποβεί μοιραίο».

Του μένει και μια γεύση ατυχίας, διαπιστώνει. «Εχασα το τέλος του Καντάφι μόνο για τρεις μέρες, γιατί είχα επιστρέψει. Μου αφήνει λοιπόν μια πικρία σήμερα το γεγονός ότι δεν πρόλαβα να το καλύψω φωτογραφικά, αν και βρέθηκα τόσο κοντά».

Ο Αρης Μεσσίνης έχει ξεχωρίσει μερικά από τα στιγμιότυπα που κατέγραψε και τα εκθέτει στο αθηναϊκό κοινό. «Η πιο χαρακτηριστική από τις φωτογραφίες που τράβηξα είναι η εικόνα με τον μαχητή που άφησε το όπλο του και πήρε την κιθάρα του για να εμψυχώσει τραγουδώντας τους συμπολεμιστές του την ώρα της μάχης! Εγινε ντόρος διεθνώς με αυτήν, ίσως γιατί είναι περίεργο όλο αυτό που βλέπει κανείς σε αυτή τη φωτογραφία. Πολλοί, πάλι, μίλησαν και για τρικ του photoshop, κάτι που φυσικά δεν ισχύει».

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ