Τουρκική ταινία διχάζει τον Λίβανο

της Ναταλιά Τρουιγέ 

  

Η ταινία «φετίχ (κατάκτηση) 1453» καταγράφηκε στην ιστορία του τουρκικού κινηματογράφου ως η απόλυτη υπερπαραγωγή: 17 εκατομμύρια δολάρια, 15,000 κομπάρσοι, φαραωνικά σκηνικά, ατέλειωτα ειδικά εφέ, ένα κάστινγκ στο οποίο παρελαύνει η αφρόκρεμα των Τούρκων ηθοποιών, για μια ταινία που μέσα σε 33 μόλις μέρες έγινε η δημοφιλέστερη τουρκική ταινία όλων των εποχών, με 5 εκατομμύρια εισιτήρια. Θέμα: η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τον σουλτάνο Μωάμεθ Β', που σηματοδότησε το τέλος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αν και το τουρκικό κοινό την λάτρεψε, οι κριτικοί δεν την αντιμετώπισαν με τρυφερότητα και οι ιστορικοί διαπίστωσαν πως το σενάριο αντιμετώπισε την ιστορική πραγματικότητα με μεγάλη ελευθεριότητα.

Αν και δεν έχει ακόμα εμφανιστεί στις γαλλικές αίθουσες, το «φετίχ 1453» εξάγεται ήδη σε πολυάριθμες χώρες της Μέσης Ανατολής, με αρκετά μεγάλη επιτυχία. Αλλά στο Λίβανο, έπεσε σε ξέρα: το νεοϊδρυθέν χριστιανικό κόμμα «αλ-μασρέκ» («ανατολή») πέτυχε να αναστείλει την εμφάνισή του στις κινηματογραφικές αίθουσες, που αρχικά είχε προγραμματισθεί για τις 27 Σεπτεμβρίου. Οργάνωσε μια διαδήλωση με την συμμετοχή πολλών χριστιανών κι έκτοτε ανεστάλη η προβολή της ταινίας.

Εν αρχή λοιπόν της απαγόρευσης βρίσκουμε το μικρό ελληνορθόδοξο κόμμα «αλ-μασρέκ»: στο λιβανικό ψηφιδωτό, ακόμα και στην χριστιανική κοινότητα, βρίσκουμε πολλά κόμματα με θρησκευτικές ή εθνικές αναφορές. Έχουμε έτσι το κόμμα των χριστιανών-μαρονιτών, εκείνο των συρορθόδοξων κ.ο.κ.. Το «αλ μασρέκ» φιλοδοξεί να καλύψει το κενό αντιπροσώπευσης μιας κοινότητας που ως σήμερα επέλεγε να κρατάει χαμηλούς τόνους και απέφευγε να απασχολεί την πολιτική αντιπαράθεση, με την εξαίρεση του Μιχάλη Ελευθεριάδη, του εκκεντρικού τραγουδιστή-επιχειρηματία-ουδετερόθρησκου αριστερού πολιτικού, που όμως ουδέποτε εκφράστηκε ως κάτι άλλο από Λιβανέζος.

Σύμφωνα με την «αν-ναχάρ», τη μεγάλη φιλελεύθερη αραβὀφωνη μετριοπαθή εφημερίδα, τα μέλη του «αλ μασρέκ» είναι «ακραίοι ορθόδοξοι». Κι είναι αλήθεια πως στο διαδίκτυο αποκαλύπτονται οι σχέσεις τους με το εθνικιστικό ελληνικό κίνημα, όπως π.χ. στη συνέντευξη του ηγέτη τους Δημήτρη Ροντρίγκ Χουρί (Dimitri Rodrigue Khoury), ηλικίας μόλις 25 ετών, στην ιστοσελίδα «εθνική επανάσταση» του Γιάννη Φιδανάκη (John Fidanakis), ακτιβιστή της κατηργημένης «ελληνικής λίγκας της Αμερικής».

 

Αλλά η ταινία δεν δημιούργησε αντιδράσεις μόνο στους εξτρεμιστικούς κύκλους. Η γαλλόφωνη εφημερίδα του Λιβάνου «λ' οριάν-λε-ζουρ» φιλοξενεί επίσης δήλωση του π. Αμπντό Αμπού Κασέμ (Abdo Abou Kassem), του «ρωμαιοκαθολικού κέντρου πληροφόρησης» του Λιβάνου: «με τις ιστορικές παραχαράξεις της, που πλήττουν την εικόνα του χριστιανισμού (που παρουσιάζεται ως μια διεφθαρμένη θρησκεία), αυτή η ταινία υποθάλπει την σύγκρουση χριστιανισμού-Ισλάμ. Σε μια σκηνή της ταινίας, ο Μωάμεθ Β' εισέρχεται στον ναό της αγίας Σοφίας όπου έχουν καταφύγει χιλιάδες κάτοικοι. Αγκαλιάζει ένα μικρό αγόρι και τους δηλώνει πως θα είναι ο κατακτητής-προστάτης τους. Γνωρίζουμε πως πρόκειται για καθαρή φαντασία. Η σφαγή σχεδόν 3,000 χριστιανών και οι συστηματικοί βιασμοί των γυναικών είναι μια αδιαμφισβήτητη ιστορική πραγματικότητα και δεν είναι δυνατό να πλαστογραφείται κατ' αυτόν τον τρόπο».

   ppol.gr