Το πορτρέτο του Πικάσο

Παρότι η έκθεση σκιαγραφεί τη γνώμη των Στάιν για τους καλλιτέχνες, αυτό που δεν μπορεί να κάνει - μάλλον όπως και καμία έκθεση ζωγραφικής - είναι να περιγράψει τι πίστευαν οι καλλιτέχνες για την οικογένεια. Πώς θα αντιδρούσε ας πούμε ο Πικάσο αν άκουγε μεταγενέστερους μελετητές να υποστηρίζουν ότι η Γερτρούδη θαύμαζε την κατοχική κυβέρνηση του Βισί και συνέκρινε τον στρατηγό Πετέν με τον Τζορτζ Ουάσιγκτον, ενώ στο παρελθόν είχε προτείνει τον Αδόλφο Χίτλερ για το Νομπέλ Ειρήνης; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, ίσως όμως μπορούμε να συμπεράνουμε κάτι για την άποψη του Πικάσο, από τα «σχετικά» έργα του.

Ο ισπανός ζωγράφος θέλησε να φιλοτεχνήσει το πορτρέτο της Γερτρούδης μόλις λίγο καιρό μετά τη γνωριμία τους. Αφού το ολοκλήρωσε, αποφάσισε να ζωγραφίσει ξανά το κεφάλι κάνοντας τη Γερτρούδη να φαίνεται σαν να σκέφτεται αλλά οι σκέψεις της να είναι αδιαπέραστες, σε μια νέα εκδοχή του πίνακα που φανερώνει τις πρώτες ιδέες του καλλιτέχνη για έργα όπως οι «Δεσποινίδες της Αβινιόν». Ισως, πάλι, να πρέπει να στραφούμε στην άποψή του για τη συγγραφική της δραστηριότητα, για έργα όπως η «Αυτοβιογραφία της Αλις Μπ. Τόκλας». Χωρίς να γνωρίζει άπταιστα αγγλικά, ο Πικάσο δεν μπορούσε ποτέ να είναι βέβαιος αν τα βιβλία της Γερτρούδης ήταν τόσο δυσνόητα όσο εκείνος νόμιζε. «Με γραμμές και χρώματα, μπορεί κανείς να δημιουργήσει μοτίβα» είπε σε κάποια στιγμή της ζωής του. «Αν όμως κάποιος δεν χρησιμοποιεί τις λέξεις σύμφωνα με το νόημά τους, τότε δεν είναι λέξεις σε καμία περίπτωση».
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ