Η Λυσιστράτη πάει ...Νέα Υόρκη!
κλικ στον τιτλο
ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΣ ΝΑΝΟΥ
«Πρόκειται για ένα έργο του Αριστοφάνη, ο οποίος έχει πεθάνει, άρα κάνουμε ό,τι θέλουμε μ' αυτό», διευκρινίζουν από το άνοιγμα της αυλαίας οι συντελεστές της παράστασης «Lysistrata Jones», που ανεβαίνει στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, στη Νέα Υόρκη. Η σκηνή είναι γήπεδο του μπάσκετ και οι «Σπαρτιάτες» είναι οι παίκτες ομάδας του Αθενς Κόλετζ, δηλαδή του Κολεγίου της Αθήνας. Απαγγέλλουν στίχους του Αριστοφάνη σε χιπ χοπ απόδοση και η Λυσιστράτη με τις φίλες της είναι μαζορέτες.
Μεταμοντέρνο χάος σε μία προσπάθεια εύκολου εντυπωσιασμού; Κάθε άλλο, διαπιστώνουν οι κριτικοί μεγάλων αμερικάνικων εντύπων («New York Times», «Variety», «New Yorker»), που γράφουν επαινετικές κριτικές για την παράσταση. «Είναι ένα δροσερό, νόστιμο και απρόσμενα χορταστικό μιούζικαλ, που εκπέμπει νεανική ενέργεια με ερμηνείες πολλών οκτανίων», γράφουν μεταξύ άλλων οι «New York Times».
Το κείμενο, που βασίζεται σε βιβλίο του Ντάγκλας Κάρτερ Μπιν, αφηγείται μία ιστορία για το σεξ και το μπάσκετ, που εκτυλίσσεται στο χώρο ενός αμερικανικού κολεγίου.
Η Λυσιστράτη της παράστασης (ή Λίσι Τζέι, όπως τη φωνάζουν) είναι καινούργια φοιτήτρια στο Αθενς Κόλετζ, ένα ίδρυμα με τόσο χαμηλά στάνταρντ, ώστε όλοι θεωρούν βέβαιο πως η ομάδα μπάσκετ θα χάνει σε κάθε αγώνα που δίνει -αυτό συμβαίνει, άλλωστε, επί 30 ολόκληρα χρόνια. Η Λυσιστράτη, που ερωτεύεται τον αρχηγό της ομάδας μπάσκετ, τον Μικ, αναλαμβάνει την αποστολή να οδηγήσει τους Σπαρτιάτες στη νίκη. Οι παίκτες, που έχουν καλομάθει στις ήττες, δεν ενθουσιάζονται φυσικά από την πρωτοβουλία της κοπέλας, η οποία δημιουργεί και ομάδα από μαζορέτες για να τους εμψυχώσει. «Ας παραιτηθούμε από την παραίτηση», τους προτρέπει και για να τους ξυπνήσουν, αυτή και οι φίλες της αποφασίζουν να τους στερήσουν το σεξ. «Λυπήσου μας, Θεέ μου, έχουμε τζιχάντ του σεξ», λέει η αφηγήτρια της παράστασης σε ρυθμό ραπ.
Η παράσταση μεταφέρει ένα μήνυμα τόσο καινούργιο όσο και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τόσο αρχαίο όσο και η Ακρόπολη», γράφουν οι «NY Times»: ότι ακόμη και στην εποχή του Google ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να εκφράζεται μέσα από την ομοιοκαταληξία, το μέτρο, το τραγούδι και το χορό. Ο Κινησίας είναι ένας λευκός παίκτης της ομάδας των Σπαρτιατών, που μιλάει σαν τον 50 Cent, ενώ ο συμπαίκτης του Μικ απαγγέλλει ποίηση του Γουόλτ Γουίτμαν. Η χορογραφία είναι ντίσκο και φανκ, με έμπνευση από τις κινήσεις του χορού σε παραστάσεις αρχαίου δράματος. Και φυσικά κινήσεις του μπάσκετ.
Αυτό που επιδιώκει η σύγχρονη Λυσιστράτη είναι να κάνει το πάθος να ζωντανέψει. Ο αληθινός εχθρός «Σπαρτιατών» και «Αθηναίων» είναι η απάθεια, διαπιστώνει. Η απάθεια, που, σύμφωνα με έναν από τους παίκτες, δεν είναι παρά «η φυλακή της απόγνωσης: μία κατάσταση που μας κάνει όλους να φοβόμαστε να είμαστε ο αληθινός εαυτός μας», όπως λέει.
ΠΗΓΗ: Agelioforos.gr
ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΣ ΝΑΝΟΥ
«Πρόκειται για ένα έργο του Αριστοφάνη, ο οποίος έχει πεθάνει, άρα κάνουμε ό,τι θέλουμε μ' αυτό», διευκρινίζουν από το άνοιγμα της αυλαίας οι συντελεστές της παράστασης «Lysistrata Jones», που ανεβαίνει στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, στη Νέα Υόρκη. Η σκηνή είναι γήπεδο του μπάσκετ και οι «Σπαρτιάτες» είναι οι παίκτες ομάδας του Αθενς Κόλετζ, δηλαδή του Κολεγίου της Αθήνας. Απαγγέλλουν στίχους του Αριστοφάνη σε χιπ χοπ απόδοση και η Λυσιστράτη με τις φίλες της είναι μαζορέτες.
Μεταμοντέρνο χάος σε μία προσπάθεια εύκολου εντυπωσιασμού; Κάθε άλλο, διαπιστώνουν οι κριτικοί μεγάλων αμερικάνικων εντύπων («New York Times», «Variety», «New Yorker»), που γράφουν επαινετικές κριτικές για την παράσταση. «Είναι ένα δροσερό, νόστιμο και απρόσμενα χορταστικό μιούζικαλ, που εκπέμπει νεανική ενέργεια με ερμηνείες πολλών οκτανίων», γράφουν μεταξύ άλλων οι «New York Times».
Το κείμενο, που βασίζεται σε βιβλίο του Ντάγκλας Κάρτερ Μπιν, αφηγείται μία ιστορία για το σεξ και το μπάσκετ, που εκτυλίσσεται στο χώρο ενός αμερικανικού κολεγίου.
Η Λυσιστράτη της παράστασης (ή Λίσι Τζέι, όπως τη φωνάζουν) είναι καινούργια φοιτήτρια στο Αθενς Κόλετζ, ένα ίδρυμα με τόσο χαμηλά στάνταρντ, ώστε όλοι θεωρούν βέβαιο πως η ομάδα μπάσκετ θα χάνει σε κάθε αγώνα που δίνει -αυτό συμβαίνει, άλλωστε, επί 30 ολόκληρα χρόνια. Η Λυσιστράτη, που ερωτεύεται τον αρχηγό της ομάδας μπάσκετ, τον Μικ, αναλαμβάνει την αποστολή να οδηγήσει τους Σπαρτιάτες στη νίκη. Οι παίκτες, που έχουν καλομάθει στις ήττες, δεν ενθουσιάζονται φυσικά από την πρωτοβουλία της κοπέλας, η οποία δημιουργεί και ομάδα από μαζορέτες για να τους εμψυχώσει. «Ας παραιτηθούμε από την παραίτηση», τους προτρέπει και για να τους ξυπνήσουν, αυτή και οι φίλες της αποφασίζουν να τους στερήσουν το σεξ. «Λυπήσου μας, Θεέ μου, έχουμε τζιχάντ του σεξ», λέει η αφηγήτρια της παράστασης σε ρυθμό ραπ.
Η παράσταση μεταφέρει ένα μήνυμα τόσο καινούργιο όσο και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τόσο αρχαίο όσο και η Ακρόπολη», γράφουν οι «NY Times»: ότι ακόμη και στην εποχή του Google ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να εκφράζεται μέσα από την ομοιοκαταληξία, το μέτρο, το τραγούδι και το χορό. Ο Κινησίας είναι ένας λευκός παίκτης της ομάδας των Σπαρτιατών, που μιλάει σαν τον 50 Cent, ενώ ο συμπαίκτης του Μικ απαγγέλλει ποίηση του Γουόλτ Γουίτμαν. Η χορογραφία είναι ντίσκο και φανκ, με έμπνευση από τις κινήσεις του χορού σε παραστάσεις αρχαίου δράματος. Και φυσικά κινήσεις του μπάσκετ.
Αυτό που επιδιώκει η σύγχρονη Λυσιστράτη είναι να κάνει το πάθος να ζωντανέψει. Ο αληθινός εχθρός «Σπαρτιατών» και «Αθηναίων» είναι η απάθεια, διαπιστώνει. Η απάθεια, που, σύμφωνα με έναν από τους παίκτες, δεν είναι παρά «η φυλακή της απόγνωσης: μία κατάσταση που μας κάνει όλους να φοβόμαστε να είμαστε ο αληθινός εαυτός μας», όπως λέει.
ΠΗΓΗ: Agelioforos.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου