«Το όνειρο της Αριστεράς μπορεί και πρέπει να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του»

«Ενα από τα πιο σοβαρά θέματα στη σημερινή κοινωνία είναι ότι δεν υπάρχει πια ταξική συνείδηση, με την έννοια ότι δεν μπορείς πια καν να πεις "εργατική τάξη"_ γι’ αυτό και μιλάω για "φτωχούς ανθρώπους"» λέει ο Γαλλοαρμένιος σκηνοθετης Ρομπέρ Γκεντιγκιάν


Ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που δεν δέχεται να θυσιάσει τις αρχές του.
Εμπνευσμένη από το ποίημα του Βίκτωρος Ουγκό «Kαλοί που είν' οι φτωχοί» (και όχι - παρά τον τίτλο της - από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Ερνεστ Χέμινγκουεϊ), η τελευταία ταινία του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν «Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο» που αυτό τον καιρό προβάλλεται στις αίθουσες, αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου ο οποίος χάνει μεν τον «κόσμο» του σε μια κρίσιμη ηλικία αλλά σε καμία περίπτωση δεν δέχεται να θυσιάσει τις αρχές και την αξιοπρέπειά του.


Η ευτυχία του Μισέλ (Ζαν-Πιερ Νταρουσέν) που ζει ευτυχισμένος με τη γυναίκα του (Αριάν Ασκαρίντ) στη Μασσαλία - ακούραστα ερωτευμένοι για πάνω από 30 χρόνια, με παιδιά και εγγόνια στο πλευρό τους - διαταράσσεται όταν απολύεται από τη δουλειά του. Συμβιβάζεται. Δύσκολο αλλά σιγά-σιγά τα καταφέρνει. Όμως η μοίρα αποδεικνύεται ακόμη πιο σκληρή όταν δύο οπλισμένοι μασκοφόροι επιτίθενται σπίτι του και παρουσία γυναίκας, φίλων και συγγενών αρπάζουν τα χρήματα που δώρισαν φίλοι στο ζευγάρι για ένα ταξίδι στο Κιλιμάντζαρο.


Κάπως έτσι κτίζεται μια συγκινητική ιστορία συλλογικότητας πίσω από την οποία κρύβεται ένα απραγματοποίητο ταξίδι στην Τανζανία που υπάρχει επίσης στους στίχους του τραγουδιού «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο» του Πασκάλ Ντανέλ. Ένα τραγούδι το οποίο σιγοτραγουδούν πού και πού οι ήρωες αυτής της έντονα πολιτικοποιημένης αλλά και ελπιδοφόρας ταινίας του γαλλοαρμένιου σκηνοθέτη που απέσπασε εφέτος το βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Η δημιουργία της έχει αρκετό ενδιαφέρον. Το 2005, ο 59χρονος σήμερα Γαλλοαρμένιος Γκεντιγκιάν, γέννημα-θρέμμα της Μασσαλίας όπου γυρίζει τις περισσότερες ταινίες του, έγραφε ένα κείμενο καλώντας τον κόσμο να ψηφίσει κατά του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Στο κείμενο έκανε μια αναφορά στους φτωχούς ανθρώπους του ποιήματος του Βίκτωρος Ουγκό για να δείξει μια εικόνα «της διαμόρφωσης της εργατικής τάξης». Αυτή ήταν η αφορμή για να ξαναδιαβάσει το ποίημα.


Το τέλος του ποιήματος, το σημείο δηλαδή που ο φτωχός ψαράς αποφασίζει να υιοθετήσει τα παιδιά του πεθαμένου γείτονα και μετά ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του πήρε την πρωτοβουλία και είχε ήδη μαζέψει τα παιδιά στο σπίτι, του σπάραξε την καρδιά. «Και ακόμα», λέει ο σκηνοθέτης, «υπάρχει αυτή η αμοιβαία κατανόηση, αυτή η τρυφερή χειρονομία ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες, τον άνδρα και τη γυναίκα που είναι εξίσου γενναιόδωροι. Κατευθείαν σκέφτηκα ότι θα ήταν υπέροχο τέλος για ταινία. Έπρεπε μόνο να βρω ένα σύγχρονο μονοπάτι για να φτάσω στο τέλος».

Η ταινία «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο» «άνοιξε» την Πέμπτη 8 Μαρτίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος και στον Γαλαξία. Λόγω της απρόσμενης επιτυχίας της, η εταιρεία διανομής της, Feelgood Entertainment, από την Πέμπτη 15 Μαρτίου την «ανοίγει» επίσης στην Κηφισιά και στην Ελλη.