«Πεθαίνει κανείς απ’ το σεξ;»

Της Βίκυς Χαρισοπούλου
Θέατρο µε «kit επιβίωσης»; Και όµως. Στη διαδραστική παράσταση «Ι will survive», που κάνει τον νεαρόκοσµο της Θεσσαλονίκης να σχηµατίζει ουρές, το χρειάζεται το κοινό
Υπόγειο στηνΚαλαµαριά (τοπρώην µπουζουξίδικο «Στορκ»). Θέατρο Σοφούλη εδώ και δέκα χρόνια. Μακριά απ’ το κέντρο. Δεν πας εύκολα. Σαν τη Μονή Λαζαριστών απ’ την άλλη πλευρά. Παλεύει να την κλείσει το ΚΘΒΕ να γλιτώσει τα υψηλά ενοίκια και τη χαµηλή προσέλευση.

Οµως… «κάτι αλήθεια συµβαίνει εδώ». Παλεύω κοντά έναν µήνα ναδω την παράσταση. «Είµαστε sold-out»µου λένε. «Αν θέλετε σε καρεκλάκι ή στα σκαλιά».

«I will survive», επιµένω επικαλούµενη τον τίτλο του έργου και τελικά βρίσκω µια απ’ τις 180 κανονικές θέσεις. Βάζουν τους νεώτερους στα σκαλιά. Είπαµε interactive, αλλά όχι και µε λουµπάγκο… «I will survive» επιµένει και το τετράπτυχο πρόγραµµα που λαµβάνουµε στην είσοδο, αλλά και τα µαύρα T-shirts που πωλούνται δέκα ευρώ. Από µπροστά «Θα επιβιώσω» και στην πλάτηη συνταγή: το κείµενο του έργου.

Το «kit επιβίωσης» (µια πλαστική σακούλα που περιέχει µια µάσκα κι ένα ζευγάρι κάλτσες) προσφέρεται δωρεάν.

Το σκηνικό (της Μαργαρίτας Χατζηιωάννου) ό,τι – περίπου – αποµένει µετά την καταστροφή του κόσµου. Βαρέλια, ράφια, ποδήλατα, ηλεκτρονικοί υπολογιστές, κουρέλια, ψυγεία, κουζίνες.

Γιώργος Παπαγεωργίου:

Καλησπέρασαςκυρίες και κύριοι.

ΑντίνοοςΑλµπάνης:Και καλώς ήρθατεστο «I will survive». Απότι θα επιβιώσω;

Γιώργος: Από το τέλος του κόσµου.

Αντίνοος: Αλήθεια, απότι πιστεύεις ότι θα καταστραφεί ο κόσµος;

Κι από εδώ αρχίζει το πανηγύρι.

Αρπάζουν και οι δύο τα µικρόφωνα και όποιον (εκ τωνθεατών) πάρει το interactive. Τους βάζουν να απαντάνε: «Από σεισµό». «Από πυρηνική έκρηξη». «Από το ΔΝΤ». «Από ταµυρµήγκια».

«Από το σεξ». «Από την πεθερά µου»... Αµ δε. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Το γκάλοπ ολοκληρώνεται, µια νεαρή θεατής καλείται στη σκηνή να κόψει την κορδέλα εγκαινίων και η παράσταση αρχίζει. Αφού οι ηθοποιοί αποκλείσουν τις προτάσεις των θεατών,τους ανακοινώνουν ότι «Τον κόσµο τον κατέστρεψε η Βάνα Μπάρµπα»! Και πέφτει το «I will survive» της Γκλόρια Γκέινορ.

Βρισκόµαστε σε µια µεγάλη ερειπωµένη πόλη 30 µέρες µετά την καταστροφή του κόσµου. Σε αυτή την πόλη περιφέρονται – στους διαδρόµους ενός κατεστραµµένου σούπερ µάρκετ – οι µόνοι επιζήσαντες από την καταστροφή. Ο «µίζερος», «εµµονικός» µετεωρολόγος Αρης (Γιώργος Παπαγεωργίου) και ο «ρέµπελος», «ερωτύλος» πzza boy Οµηρος (Αντίνοος Αλµπάνης)...

Συναντιούνται, χαίρονται ηχηρά, αγκαλιάζονται και επιχειρούν να συνυπάρξουν ή έστω να επιβιώσουν. Εδώ ξαναρχίζει το πανηγύρι.

Devised theatre (θέατρο της επινόησης), αυτοσχεδιασµός, performanceή απλώς ένα σύγχρονο δείγµα µείγµατος όλων των παραπάνω θεατρικών ειδών, το «I willsurvive» είναι ένα… «χειροποίητο θέατρο» – δηµιούργηµα τριών (των δύο ηθοποιών και του σκηνοθέτη Γιάννη Καρακατσάνη) εκπροσώπων της νεώτερης γενιάς του θεάτρου. Και των θεατών. Είναι εξάλλου αυτοί που καλούνται εκτοξεύοντας κάλτσες στη σκηνή, φορώντας κίτρινες µάσκες, συµβάλλοντας υποκριτικά ή µη, ή απλώς γελώντας, γελώντας πολύ, ξεκαρδιζόµενοι, να «στήσουν» το ιδιότυπο θέαµα.

Και την ίδια στιγµή στησκηνή οι δύο ηθοποιοί εναλλάσσουν ρόλους. Δεκάδες. Γίνονται τυροπιτού στα Everest, πορτιέρης σε κλαµπ, Σαλονικιός(ξεκαρδιστικός ο Παπαγεωργίου),χουλιγκάνος, µοιραία γκόµενα, παιδιά. Κι όλα αυτά φορώντας απλώς µια περούκα, ένα άλλο σακάκι, µια ρόµπα, ένα πλαστικό στήθος που στέλνει δεσµίδες φωτεινών βολών στους θεατές… Και παρ’ ότι οι θεατές ξεκαρδισµένοι πιστεύουν ότι η παράσταση τελειώνει, οι πρωταγωνιστές επανέρχονται προκειµένου να εξηγήσουν τη «Θεωρία καταστροφής... Βάνα Μπάρµπα» της έναρξης. Βρίσκουν και πάλι «γενναίο εθελοντή» και ερµηνεύουν τη σκηνή του τέλους από το (προ δεκαετίας) σίριαλ «Το σηµάδι του έρωτα». Δίκην κάθαρσης. Η µουσική του Γιώργου Χριστιανάκη «δένει» µε τα αδιάκοπα γέλια. Μικρών - µεγάλων. «Αυτόδεν είναι θέατρο. Σκετς είναι» δηλώνει µεσήλικος σκασµένος απ’ τα γέλια στο τέλος.

«Είναι όµως αληθινό, αστείο» τού απαντά η νεαρή δίπλα του, µασουλώντας τα τελευταία ποπ κορν (τοοποίο επιτρέπεται – αν δεν επιβάλλεται – στην αίθουσα).

«Ηταν καλύτερος κι απ’την “Κατσαρίδα” ο Γιώργος»σχολιάζει νεαρός (το έργοπου είχανερµηνεύει προ τριετίας ο Θεσσαλονικιός Γ. Παπαγεωργίου µε τον συγγραφέα Βασίλη Μαυρογεωργίου έκοψε µέσα σεδύο µήνες 25.000 εισιτήρια – χώρια τα προηγούµενα στο θέατρο του «Νέου Κόσµου» στην Αθήνα και η περιοδεία ). «Ο Αντίνοος είναι κούκλος απόκοντά. Στα «Αγρια παιδιά» (το σίριαλ του Mega) δεν του φαινόταν. «Μα τόσο σέξι» σχολιάζει ενθουσιασµένη νεαρά µε ρινικό σκουλαρίκι.


INFO
«I will survive» στο θέατρο «Σοφούλη» (Τραπεζούντος 15 και Σοφούλη, Καλαµαριά, τηλ. 2310-423.925)
Πέµπτη έως Κυριακή στις 21.00. Την Παρασκευή και µεταµεσονύκτια. Εως τις 8 Μαίου

Ο θυµός της... Λυσιστράτης

«Σαν να πήγα σ’ ένα πάρτι νέων. Μπήκα λιγάκι αµήχανη. Και βγήκα χαρούµενη», µου ‘λεγε η φίλη που είχε πολύ θυµώσει µε τον νεαρό Γ. Παπαγεωργίου στην καλοκαιρινή «Λυσιστράτη» του Κακλέα στην Επίδαυρο (εισήγαγε θεατρικά – αλλά από το κοίλον – εκτός σκηνής τον πόλεµο ανδρών - γυναικών µε αποτέλεσµα να δεχθεί τις διαµαρτυρίες των ανυποψίαστων θεατών). «Ηθελα τότε να τον δείρω. Με έπεισε το παλιόπαιδο» µου ‘λεγε τότε, ενώ σήµερα συµπληρώνει: «Ενιωσα περήφανη γι’ αυτά τα παιδιά που – αν και θα µπορούσαν να τρυπώσουν σ’ ένα Εθνικό, σ’ ένα Κρατικό Θέατρο και να γκρινιάζουν για τον µισθό που άργησε, επέλεξαν να ρισκάρουν, να χτυπιούνται κάθε βράδυ σ’ ένα υπόγειο, να σαρκάζουν και να αυτοσαρκάζονται, να προτείνουν (εµείς οι υπόλοιποι τι προτείνουµε;) να ρίχνουν πονηρές, χαρούµενες µατιές στο τέλος εποχής που βιώνεται παγκοσµίως. Με τη Βάνα Μπάρµπα, µε ψεύτικα στήθη, ξανθές περούκες, µάσκες smile και βρώµικες κάλτσες; Μ αυτά. Αλλά απολύτως έντιµα. Και µαχητικά. Με τα δικά τους όπλα».
Η παράσταση είναι sold-out ώς την Κυριακή των Βαΐων. Στην Αθήνα θα «κατεβεί» τον Οκτώβριο
ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ