Η Κική Δημουλά έβαλε τον σπόρο μιας νέας συζήτησης
| Τις προηγούμενες μέρες τα ΜΜΕ ειδοποιούσαν να μην εμπιστευόμαστε τα πραγματικά μας στοιχεία όταν κάνουμε τυχαίες γνωριμίες στο Διαδίκτυο, με αφορμή μια δολοφονία που ξεκίνησε από διαδικτυακή γνωριμία. Προχθές το Διαδίκτυο έκανε πάλι το θαύμα του. | |||
| Της Όλγας Σελλά | |||
Διαδικτυακό καφενείο Δεν ξέρω αν έχουν διαβάσει ή δεν έχουν διαβάσει την ποίηση της Δημουλά όσοι έπεσαν να τη φάνε στο διαδικτυακό καφενείο. Ξέρω όμως την Κική Δημουλά, ξέρω τους δισταγμούς της όταν δεν γνωρίζει κάτι (θέλει γενναιότητα αυτό για κάποιον που έχει τον τίτλο του ακαδημαϊκού), ξέρω την ευαισθησία της. Στην πρόσφατη εκδήλωση που διοργάνωσαν οι athenistas στην Κυψέλη την Κυριακή των Βαΐων, η Κική Δημουλά περπάτησε μαζί με άλλους δύο επώνυμους Κυψελιώτες, τον Μένη Κουμανταρέα και τον Μενέλαο Καραμαγγιώλη. Συζήτησε επί ώρα με άλλους Κυψελιώτες, αναφέρθηκε στα 76 χρόνια που ζει στην περιοχή και φυσικά μίλησε για την Κυψέλη του τότε και του σήμερα. Ναι, μίλησε για φόβο με αφορμή δύο περιστατικά που συνέβησαν στην οικογένειά της (από πότε ποινικοποιείται το αίσθημα του φόβου;) «Περιορισμένα περιστατικά, ναι, αλλά ο φόβος είναι απεριόριστος. Δεν θέλω να πω ότι οι ξένοι της Κυψέλης είναι και ληστές», είπε, αλλά αυτή η φράση μ’ έναν μαγικό τρόπο εξαφανίστηκε από την επιλεκτική δημοσιογραφία. Και στο τέλος της εκδήλωσης πρόσθεσε: «Εγώ συνήθισα με τους ξένους, να ξυπνώ και να τους βλέπω. Εχω συναντήσει πολλούς μαύρους με καρότσια του σούπερ μάρκετ... έχει όμως κι έναν μόδιστρο Πακιστανό η γειτονιά μου, που δεν τον φτάνει κανείς στο διόρθωμα. Φαέθοντος βρίσκεται. Και ανδρικά και γυναικεία». Και πριν χαιρετίσει τους Κυψελιώτες είπε: «Μακάρι να μην υπήρχε αυτό το θέμα της πείνας, μακάρι οι φυλές του κόσμου να ήταν ανακατωμένες, εδώ πια είναι ένα πρόβλημα πώς συντηρούνται αυτοί οι άνθρωποι». Το θέμα δεν είναι τι είπε η Κική Δημουλά, ευτυχώς υπάρχουν η απομαγνητοφώνηση και οι δηλώσεις του Μενέλαου Καραμαγγιώλη στην «Ελευθεροτυπία». Το θέμα είναι τα στεγανά που μας ακολουθούν και πίσω από τα οποία επιβάλλεται να συνταχθούμε. Το θέμα είναι η απαίτηση ομοιόμορφης συμπεριφοράς απ’ όσους ανατριχιάζουν (ορθώς) με οτιδήποτε ομοιόμορφο και ολοκληρωτικό. Γιατί στα λόγια της Δημουλά βλέπω, τελικά, και τους νοικοκυρεμένους και τους παραβατικούς από τους ανθρώπους που έφτασαν στην Ελλάδα. Δύο όψεις υπαρκτές, που αν τις είχαμε δει και τις είχαμε αντιμετωπίσει ως πολιτεία, ίσως η Χρυσή Αυγή να μην είχε φτάσει σ’ αυτά τα ποσοστά. Τελικά η Κική Δημουλά έβαλε, άθελά της ίσως, τον σπόρο για να σκεφτούμε και να συζητήσουμε. Για τις διαβαθμίσεις του φόβου, για τον τρόπο που συμβιώνουμε με τους ξένους που ζουν δίπλα μας, για τα στεγανά των λόγων μας, για την υποκρισία μας. Κάτι είναι κι αυτό. ΥΓ. Η χθεσινή ανακοίνωση της Εταιρείας Συγγραφέων με τίτλο «Αμέριστη συμπαράσταση στην Κική Δημουλά» πιστοποιεί ότι υπάρχουν και ψύχραιμες φωνές. Ιδιαίτερα σε πνευματικά σωματεία, κάτι που χρειαζόμαστε. ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ  |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου