ΝΤΑΝΙ ΜΠΟΙΛ:Η τέχνη με οδηγεί σε έκσταση
Από τα πρόσωπα της περσινής χρονιάς καθώς σκηνοθέτησε την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, ο Ντάνι Μπόιλ, βραβευμένος με Oσκαρ για το «Slumdog Millionaire», επανέρχεται στα κινηματογραφικά του λημέρια τρία χρόνια μετά τη βασισμένη σε αληθινά γεγονότα δραματική περιπέτεια «127 ώρες». Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Εθνος» η εταιρεία διανομής Odeon, ο 57χρονος Aγγλος δημιουργός μιλάει για το νέο του θρίλερ, «Trance», που προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες.
Το σενάριο της ταινίας δεν αποκαλύπτει τα συνηθισμένα, δηλαδή το μπαγκράουντ των χαρακτήρων, τα κίνητρά τους. Hταν πρόκληση για εσάς αυτό;
Ηταν ένας από τους λόγους που έκανα την ταινία. Γι' αυτό και το «Trance» θυμίζει λίγο τα «Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων» (1994), καθώς έχει ένα κεντρικό τρίγωνο κάθε μέλος του οποίου δεν είναι αυτό που δείχνει. Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό με μια μεγάλη παραγωγή, γιατί το στούντιο ενδιαφέρεται να ταυτιστεί ο θεατής μόνο με έναν ήρωα. Το μόνο που θέλουν να ξέρουν είναι «ποιον στηρίζουμε εδώ». Αν μπορείς να απαντήσεις σε αυτήν την ερώτηση, ξεκινάς. Μετά προκύπτει το ζήτημα «να προσλάβουμε τον τάδε». Οπότε είναι ωραίο να έχεις τη δυνατότητα να κάνεις μια ταινία όπου δεν τηρείς τους κανόνες λεπτομερώς, το οποίο, όλο και περισσότερο, γίνεται πάγια τακτική στον κινηματογράφο.
Παρακολουθείτε ποτέ το κοινό ενώ προβάλλονται οι ταινίες σας;
Στις δοκιμαστικές προβολές. Ξέρω ότι πολλοί σκηνοθέτες μισούν τις δοκιμαστικές προβολές, αλλά εμένα μου αρέσουν. Η ταινία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, όμως δεν υπάρχει άλλη συγκυρία στην οποία θα έχεις πιο αγνή αντίδραση από τους θεατές, γιατί σε αυτήν την περίπτωση δεν γνωρίζουν τίποτα. Η διαδικασία της παρακολούθησης της ταινίας μαζί με το κοινό με βοηθάει τρομερά. Ενα πράγμα που έχω μάθει από τις ταινίες μου είναι ότι η ταινία «εκρήγνυται» στην αρχή στην αίθουσα. Ενα φιλμ πρέπει να είναι συλλογική εμπειρία.
Υπάρχουν ακόμη είδη που θα θέλατε να εξερευνήσετε;
Θα μου άρεσε να κάνω ένα μιούζικαλ. Το πρόβλημα είναι ότι κάτι τέτοιο πρέπει να το αφήσεις να προκύψει. Κάναμε μια ταινία που θα μπορούσε να ήταν μιούζικαλ, το «Εκατομμύρια» (2004).
Υπάρχουν άλλες καλλιτεχνικές επιρροές στο «Trance» εκτός από τον Γκόγια;
Οχι συγκεκριμένα, αλλά προσπαθήσαμε να πάρουμε κάθε μας απόφαση για την ταινία με γνώμονα τη μύηση του θεατή στο θέμα. Επρεπε να προσπαθήσουμε να τον αποπλανήσουμε οπότε όλα -το κάστινγκ, τα ρούχα, τα μέρη όπου μένουν οι χαρακτήρες, τα χρώματα, η μουσική- να τον εισάγουν στο θέμα. Να τον σαγηνεύσουν κυριολεκτικά. Γιατί η ταινία καταλήγει σε μια διαδοχική έκσταση. Αυτή είναι η ιδέα της. Και σίγουρα η τέχνη είναι μέρος αυτής της διαδικασίας.
Μπορεί η τέχνη να φέρει σε κατάσταση έκστασης τον θεατή;
Σίγουρα το κάνει σε εμένα. Πήγαμε σε μια δημοπρασία του Sotheby's. Σοβαρή δημοπρασία, από αυτές που ξοδεύονται εκατομμύρια δολάρια. Εκεί είδαμε έναν πίνακα του Σαγκάλ. Ω, Θεέ μου! Ηταν τόσο όμορφος! Και λες, τι στην ευχή! Αν είχες 700.000 λίρες θα μπορούσε να γίνει δικός σου. Ομως αυτό το ποσό ήταν το σημείο εκκίνησης. Και κατέληξε να πωληθεί στα 2,4 εκατομμύρια δολάρια... Αλλά ήταν τόσο όμορφος να τον κοιτάς. Εφτανε μόνο που ήταν εκεί και φανταζόσουν ότι τον ζωγράφισε κάποτε το χέρι ενός σπουδαίου ζωγράφου. Ηταν μαγευτικό.
Αληθεύει ότι θα μεταφέρετε το «Porno» στο σινεμά, το σίκουελ του «Trainspotting», το 2016;
Κάνουμε μια σοβαρή προσπάθεια. Δεν παίζουμε με αυτό. Προσπαθούμε να επιστρέψουμε στο «Trainspotting». Προφανώς ήταν μια πολύ επιτυχημένη ταινία, οπότε ξέρουμε ότι το σίκουελ είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε. Το πρωτοσκεφτήκαμε πριν από δέκα χρόνια, αλλά οι ηθοποιοί δεν είχαν αλλάξει εμφανισιακά. Αστειευόμασταν τότε για το πώς οι ηθοποιοί υπαινίσσονται πάντα ότι είναι επικίνδυνα, επαναστατικά όντα, αλλά στην πραγματικότητα φροντίζουν το δέρμα τους καλύτερα απ' όλους εμάς! Τοποθετούν μάσκες ομορφιάς στο πρόσωπο τους κάθε Σαββατοκύριακο κ.ο.κ. Είκοσι χρόνια μετά, το 2016, η ιδέα είναι να δούμε ξανά τους ίδιους ηθοποιούς να υποδύονται τους ίδιους ρόλους, να δούμε τι έχει συμβεί στους χαρακτήρες. Θα είναι μια ταινία με τη δική της ξεχωριστή αισθητική και τον δικό της λόγο ύπαρξης. Δεν θα είναι αναγκαστικά μια επανάληψη του στυλ του αρχικού φιλμ ή της απήχησής του εξαιτίας του χρόνου που έχει περάσει. Οχι, δεν θα είναι μια πιστή μεταφορά του «Porno». Οπως η πρώτη ταινία δεν ήταν μια πιστή μεταφορά του βιβλίου. Το βιβλίο του Ιρβιν Γουέλς στάθηκε μεγάλη έμπνευση, εγώ πιστεύω ότι είναι ένα αριστούργημα. Ο σεναριογράφος Τζον Χοτζ έδρασε ελεύθερα με τη μεταφορά του. Το ίδιο νομίζω ότι θα γίνει και τώρα.
Εχουν δεσμευτεί όλοι οι ηθοποιοί;
Δεν θα δεσμευτούν μέχρι να έχουμε ένα σενάριο και δικαίως. Είναι μια συνθήκη βασισμένη στην ποιότητα, στο εχέγγυο δηλαδή για να πάρουν την απόφασή τους. Δεν νομίζω ότι θα ήθελε κανείς να απογοητεύσει τους θεατές με μια επανάληψη της πρώτης ταινίας.
Ηταν ένας από τους λόγους που έκανα την ταινία. Γι' αυτό και το «Trance» θυμίζει λίγο τα «Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων» (1994), καθώς έχει ένα κεντρικό τρίγωνο κάθε μέλος του οποίου δεν είναι αυτό που δείχνει. Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό με μια μεγάλη παραγωγή, γιατί το στούντιο ενδιαφέρεται να ταυτιστεί ο θεατής μόνο με έναν ήρωα. Το μόνο που θέλουν να ξέρουν είναι «ποιον στηρίζουμε εδώ». Αν μπορείς να απαντήσεις σε αυτήν την ερώτηση, ξεκινάς. Μετά προκύπτει το ζήτημα «να προσλάβουμε τον τάδε». Οπότε είναι ωραίο να έχεις τη δυνατότητα να κάνεις μια ταινία όπου δεν τηρείς τους κανόνες λεπτομερώς, το οποίο, όλο και περισσότερο, γίνεται πάγια τακτική στον κινηματογράφο.
Παρακολουθείτε ποτέ το κοινό ενώ προβάλλονται οι ταινίες σας;
Στις δοκιμαστικές προβολές. Ξέρω ότι πολλοί σκηνοθέτες μισούν τις δοκιμαστικές προβολές, αλλά εμένα μου αρέσουν. Η ταινία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, όμως δεν υπάρχει άλλη συγκυρία στην οποία θα έχεις πιο αγνή αντίδραση από τους θεατές, γιατί σε αυτήν την περίπτωση δεν γνωρίζουν τίποτα. Η διαδικασία της παρακολούθησης της ταινίας μαζί με το κοινό με βοηθάει τρομερά. Ενα πράγμα που έχω μάθει από τις ταινίες μου είναι ότι η ταινία «εκρήγνυται» στην αρχή στην αίθουσα. Ενα φιλμ πρέπει να είναι συλλογική εμπειρία.
Υπάρχουν ακόμη είδη που θα θέλατε να εξερευνήσετε;
Θα μου άρεσε να κάνω ένα μιούζικαλ. Το πρόβλημα είναι ότι κάτι τέτοιο πρέπει να το αφήσεις να προκύψει. Κάναμε μια ταινία που θα μπορούσε να ήταν μιούζικαλ, το «Εκατομμύρια» (2004).
Υπάρχουν άλλες καλλιτεχνικές επιρροές στο «Trance» εκτός από τον Γκόγια;
Οχι συγκεκριμένα, αλλά προσπαθήσαμε να πάρουμε κάθε μας απόφαση για την ταινία με γνώμονα τη μύηση του θεατή στο θέμα. Επρεπε να προσπαθήσουμε να τον αποπλανήσουμε οπότε όλα -το κάστινγκ, τα ρούχα, τα μέρη όπου μένουν οι χαρακτήρες, τα χρώματα, η μουσική- να τον εισάγουν στο θέμα. Να τον σαγηνεύσουν κυριολεκτικά. Γιατί η ταινία καταλήγει σε μια διαδοχική έκσταση. Αυτή είναι η ιδέα της. Και σίγουρα η τέχνη είναι μέρος αυτής της διαδικασίας.
Μπορεί η τέχνη να φέρει σε κατάσταση έκστασης τον θεατή;
Σίγουρα το κάνει σε εμένα. Πήγαμε σε μια δημοπρασία του Sotheby's. Σοβαρή δημοπρασία, από αυτές που ξοδεύονται εκατομμύρια δολάρια. Εκεί είδαμε έναν πίνακα του Σαγκάλ. Ω, Θεέ μου! Ηταν τόσο όμορφος! Και λες, τι στην ευχή! Αν είχες 700.000 λίρες θα μπορούσε να γίνει δικός σου. Ομως αυτό το ποσό ήταν το σημείο εκκίνησης. Και κατέληξε να πωληθεί στα 2,4 εκατομμύρια δολάρια... Αλλά ήταν τόσο όμορφος να τον κοιτάς. Εφτανε μόνο που ήταν εκεί και φανταζόσουν ότι τον ζωγράφισε κάποτε το χέρι ενός σπουδαίου ζωγράφου. Ηταν μαγευτικό.
Αληθεύει ότι θα μεταφέρετε το «Porno» στο σινεμά, το σίκουελ του «Trainspotting», το 2016;
Κάνουμε μια σοβαρή προσπάθεια. Δεν παίζουμε με αυτό. Προσπαθούμε να επιστρέψουμε στο «Trainspotting». Προφανώς ήταν μια πολύ επιτυχημένη ταινία, οπότε ξέρουμε ότι το σίκουελ είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε. Το πρωτοσκεφτήκαμε πριν από δέκα χρόνια, αλλά οι ηθοποιοί δεν είχαν αλλάξει εμφανισιακά. Αστειευόμασταν τότε για το πώς οι ηθοποιοί υπαινίσσονται πάντα ότι είναι επικίνδυνα, επαναστατικά όντα, αλλά στην πραγματικότητα φροντίζουν το δέρμα τους καλύτερα απ' όλους εμάς! Τοποθετούν μάσκες ομορφιάς στο πρόσωπο τους κάθε Σαββατοκύριακο κ.ο.κ. Είκοσι χρόνια μετά, το 2016, η ιδέα είναι να δούμε ξανά τους ίδιους ηθοποιούς να υποδύονται τους ίδιους ρόλους, να δούμε τι έχει συμβεί στους χαρακτήρες. Θα είναι μια ταινία με τη δική της ξεχωριστή αισθητική και τον δικό της λόγο ύπαρξης. Δεν θα είναι αναγκαστικά μια επανάληψη του στυλ του αρχικού φιλμ ή της απήχησής του εξαιτίας του χρόνου που έχει περάσει. Οχι, δεν θα είναι μια πιστή μεταφορά του «Porno». Οπως η πρώτη ταινία δεν ήταν μια πιστή μεταφορά του βιβλίου. Το βιβλίο του Ιρβιν Γουέλς στάθηκε μεγάλη έμπνευση, εγώ πιστεύω ότι είναι ένα αριστούργημα. Ο σεναριογράφος Τζον Χοτζ έδρασε ελεύθερα με τη μεταφορά του. Το ίδιο νομίζω ότι θα γίνει και τώρα.
Εχουν δεσμευτεί όλοι οι ηθοποιοί;
Δεν θα δεσμευτούν μέχρι να έχουμε ένα σενάριο και δικαίως. Είναι μια συνθήκη βασισμένη στην ποιότητα, στο εχέγγυο δηλαδή για να πάρουν την απόφασή τους. Δεν νομίζω ότι θα ήθελε κανείς να απογοητεύσει τους θεατές με μια επανάληψη της πρώτης ταινίας.
- Η ΙΣΤΟΡΙΑ Το «Trance», με πρωταγωνιστές τους Τζέιμς ΜακΑβόι, Ροζάριο Ντόσον και Βενσάν Κασέλ, ξεδιπλώνει την ιστορία ενός υπαλλήλου οίκου δημοπρασιών που συνεργάζεται με μια συμμορία για την κλοπή ενός πολύτιμου πίνακα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου