Αναλύοντας τον Ρόμαν Πολάνσκι!

Με αφορμή την προβολή του «Carnage», της τελευταίας ταινίας του Ρόμαν Πολάνσκι, δύο φανατικοί θαυμαστές του μεγάλου δημιουργού ανοίγουν τον φάκελο της φιλμογραφίας του και ανασύρουν τις εμμονές του...
Με τίτλο «Life's Work: The Films of Roman Polanski», οι Σάιμον Εϊμπραμς και η Σερένα Μπράμπι (Press Play) μετρούν αντίστροφα τις μέρες μέχρι την επίσημη πρεμιέρα του «Carnage» στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης με ένα βίντεο καθημερινά που αφορά τον Ρόμαν Πολάνσκι.

Χωρισμένη σε κεφάλαια, η ανάλυση των δύο φανατικών θαυμαστών του ξεκινάει με το «Polanski's God» (μπορείτε να το δείτε παρακάτω), μια μελέτη πάνω στη σχέση του έργου του Πολάνσκι με τη θρησκεία, το υπερφυσικό και την αιώνια αναμέτρηση του καλού και του κακού μέσα από το χαρακτηριστικό μαύρο χιούμορ που διαποτίζει όλες τις ταινίες του.

Χαρακτηριστικό είναι ένα απόσπασμα της μελέτης: «Στο έργο του Πολάνσκι δεν υπάρχουν παραδοσιακοί καλοί και κακοί. Ολοι τους έχουν δύο πλευρές. Αλλά φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Υπάρχουν ήρωες στο έργο του που δεν θα ήθελες να κάνεις παρέα μαζί τους. Αλλά μετά από λίγο ανανγωρίζεις πως όσο τους βλέπεις, αρχίζεις να ταυτίζεσαι μαζί τους...»

Με σκηνές από τις περισσότερες ταινίες του και την αγνή λατρεία ενός θαυμαστή του έργου του, δεν θα βρείτε κάτι καλύτερο για να μάθετε λίγα περισσότερα πράγματα για τον σκηνοθέτη που συνεχίζει ακόμη και σήμερα να διεγείρει (ποικιλοτρόπως) τις αισθήσεις του κοινού.

«Carnage»
Δυο μόνο σκηνές στην αρχή και το τέλος της ταινίας δραπετεύουν από την τεταμένη ένταση ενός μεσοαστικού arty νεοϋορκέζικου διαμερίσματος, εκεί όπου δυο καλοβαλμένα ζευγάρια βρίσκονται για να συζητήσουν πως πρέπει να χειριστούν ένα γεγονός που ήρθε να τους θυμίσει πως εκτός από λευκώματα τέχνης, πολιτική ορθότητα και smartphones, ο άνθρωπος, ακόμη κι ο πιο σύγχρονος, ορίζεται τελικά από ένστικτα, θυμό, συναίσθημα, λάθη.

Ο εντεκάχρονος γιος των upper class Κριστόφ Βάλτς και Κέιτ Γουίνσλετ, χτύπησε με ένα κλαδί τον γιο των Τζόντι Φόστερ και Τζον Σι Ράιλι, παραμορφώνοντάς τον (προσωρινά) και στοιχίζοντας του ένα δόντι, και πιθανότατα ένα ακόμη, του οποίου η έκβαση της ιατρικής του πορείας μένει ακόμη να διευκρινιστεί.

Αυτό που ξεκινά σαν μια σύντομη συνάντηση, μια τυπική χειρονομία ανθρώπων που θέλουν να είναι καθώς πρέπει, θα εξελιχθεί σε ένα αληθινό ξεγύμνωμα των αδυναμιών, των ατελειών, της ασυμβατότητας των ζευγαριών, των υποχωρήσεων και των συμβιβασμών που έχουν επιλέξει να αποκαλούν «ζωή» τους.

Μόνο που το «Carnage» δεν θέλει καθόλου να είναι ένα σπαρακτικό δράμα, αλλά αφήνει τους ηθοποιούς του στο έλεος μιας πικρής, κατάμαυρης κωμωδίας, που αποδεικνύεται πολύ πιο αποτελεσματική στο να αποκαλύψει τις μικρές εκείνες λεπτομέρειες στις σχέσεις και τις συμπεριφορές, που συχνά σκεπάζονται σαν την σκόνη κάτω από το χαλί των σημαντικών ή της καθημερινότητας.

Κι αντίθετα απ ότι υπόσχεται ο τίτλος, η σφαγή των δυο ζευγαριών δεν έρχεται με τον τρόπο που περιμένεις, τα στρατόπεδα δεν είναι δεδομένα κι ο εχθρός, δεν είναι πάντα ο απέναντι.

Η ιδέα είναι ευφυής και η εκτέλεση αποτελεσματική, η σύντομη διάρκεια της ταινίας απαραίτητη και το χιούμορ, πικρό, μαύρο, καταλυτικό. Οι ερμηνείες όπως ακριβώς τις περιμένεις από ένα τέτοιο καστ, με τον Τζον Σι Ράιλι να κλέβει με ευκολία την παράσταση.

Αλλά το φιλμ του Πολάνσκι παρά τις σαφείς αρετές του, παρά τον τρόπο που διασκεδάζει το ακροατήριο κάνοντάς το να αναγνωρίσει στους ήρωες τις δικές του ατέλειες, δεν ξεφεύγει πάντα, από την έμφυτη τρικλοποδιά του θεάτρου, την υπερβολή και την μεγέθυνση του (συχνά) αυτονόητου, το φλερτ με τη φάρσα.

Ομως ακόμη κι έτσι, το «Carnage» δεν παύει να είναι μια εξαιρετική σάτιρα του καθωσπρεπισμού και της πολιτικής ορθότητας, γεμάτη ένταση και χιούμορ, και μια σκηνή εμετού σαν κεντρικό σημείο, ιδανική στο να δώσει τον τόνο και να σχολιάσει ήρωες, καταστάσεις, συμπεριφορές, τόσο καλοστημένη και απολαυστικά ενοχλητική, που πολύ απλά, μοιάζει προορισμένη να γίνει κλασική.
ΠΗΓΗ: flix.gr