ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΠΙΝΑΚΕΣ ΣΤΙΣ ΑΠΟΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ

Κρυμμένοι θησαυροί - αθέατοι για δεκαετίες - περιμένουν υπομονετικά στις αποθήκες. Μια έκθεση θα τους φέρει στο φως και θα αποκαλύψει τα μυστικά τους έως τη στιγμή της οριστικής δικαίωσης: τη στιγμή που θα ολοκληρωθεί η επέκταση του κτιρίου


Στους διαδρόμους επικρατεί απόλυτη ησυχία. Το μόνο που ακούγεται είναι οι πόρτες που κλείνουν πίσω μας. Ανεβαίνουμε σκάλες, κατεβαίνουμε κάποιες άλλες. Κάπου στο βάθος το φως είναι πιο έντονο. Ενας άνδρας εμφανίζεται μπροστά μας με ανήσυχο βλέμμα. Ηρεμεί όταν βλέπει πως μαζί μας είναι η διευθύντρια συλλογών και μουσειολογικού προγραμματισμού Ολγα Μεντζαφού. «Τα κορίτσια ήρθαν να κάνουν θέμα για τις αποθήκες», του λέει καθησυχαστικά. Κι εμείς μπαίνουμε με μιας στη σπηλιά του Αλή Μπαμπά της οδού Μιχαλακοπούλου - στις αποθήκες της Εθνικής Πινακοθήκης με τα 17.000 έργα τέχνης.

Μεγάλα μεταλλικά συρόμενα πλαίσια γεμίζουν τους τοίχους. Πάνω τους κρέμεται η αφρόκρεμα της νεοελληνικής τέχνης. Δεν υπάρχει ζωγράφος που να σου έρχεται στον νου και να μη βρεις έστω κι ένα έργο του. Η φωτογραφική μηχανή της Αλεξίας Τσαγκάρη παίρνει φωτιά. Μικροί και μεγάλοι πίνακες, με απλές ή περίτεχνες κορνίζες, είναι ταξινομημένοι κατ' αλφαβητική σειρά και περιμένουν υπομονετικά κάποιος να τους τραβήξει από την αφάνεια. Να τους ρίξει φως για να διηγηθούν τη δική τους ιστορία. Διότι μόλις 480 έργα βρίσκονται στη μόνιμη συλλογή της Εθνικής Πινακοθήκης και τα υπόλοιπα περιμένουν κάποια έκθεση για να «μιλήσουν».

Τώρα όμως για 580 από αυτά ήρθε η στιγμή της αποκάλυψης. Αφορμή, η έκθεση «Στα άδυτα της Εθνικής Πινακοθήκης, άγνωστοι θησαυροί από τις συλλογές της», που προγραμματίζεται να εγκαινιαστεί στις αρχές Οκτωβρίου. Μια έκθεση που επιτρέπει στην Πινακοθήκη να παρουσιάσει σπουδαία έργα τέχνης με ελάχιστο κόστος - τακτική που έχουν υιοθετήσει μεγάλα μουσεία του εξωτερικού λόγω της οικονομικής κρίσης - αλλά και να αποχαιρετήσει τις υπάρχουσες εγκαταστάσεις της, καθώς από τον ερχόμενο Μάιο το κτίριο θα εκκενωθεί για να αρχίσουν οι διαδικασίες στερέωσης και επέκτασής του.

Και τι δεν βγαίνει από τις αποθήκες: έργα των Ρέμπραντ και Ντίρερ, Βολανάκη, Γύζη, Λύτρα, Παρθένη, Γκίκα, Τσαρούχη, Γαΐτη, Μόραλη... «Λίγο πριν κλείσει η Πινακοθήκη για την επέκταση, σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να παρουσιάσουμε στο κοινό άγνωστα αριστουργήματα που θα προοιωνίζονται τη νέα πινακοθήκη», εξηγεί στα «ΝΕΑ» η διευθύντριά της Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα.

«Πρωτοτυπία της έκθεσης ωστόσο είναι ότι δεν πρόκειται για μια ενιαία έκθεση, αλλά μία συναρμογή από έξι εκθέσεις, καθώς καθεμία από τις ισάριθμες επιμελήτριες των συλλογών μας ανέλαβε να κάνει τις δικές της επιλογές με ελευθερία που δεν συνάδει αναγκαστικά με το κριτήριο των συναδέλφων της», δίνει το στίγμα.

Τα άγνωστα και καλύτερα έργα από τη δυτικοευρωπαϊκή συλλογή, μια διαφορετική πτυχή της ελληνικής τέχνης μέσα από ποιοτικά τοπία των αρχών του 20ού αιώνα, μοναδικά σχέδια και χαρακτικά, μια ξεχωριστή ψηφίδα στη γενιά του '30 μέσα από πορτρέτα, ρεύματα που δεν συνυπάρχουν πάντα ειρηνικά στη μεταπολεμική τέχνη, γλυπτά που δεν έχουν παρουσιαστεί ποτέ είναι μερικά μόνο από όσα θα δουν οι επισκέπτες στην έκθεση, η οποία θα απλωθεί όχι μόνο στα κεντρικά κτίρια, αλλά και στους χώρους της Γλυπτοθήκης στο Γουδή.

Πυρετός όμως δεν επικρατεί μόνο στις αποθήκες, αλλά και στα εργαστήρια συντήρησης από όπου περνούν υποχρεωτικά οι θησαυροί των συλλογών (Πινακοθήκης και Κουτλίδη) για να καθαριστούν με προσοχή, αποκαλύπτοντας συχνά κρυμμένες πτυχές τους κάτω από επιζωγραφίσεις, παλιά βερνίκια και επικαθίσεις, πριν βρεθούν κάτω από τα φώτα.
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ