Το λυκόφως ενός θρύλου
Υπάρχει μια συγκλονιστική σκηνή στην ταινία «Συνέντευξη» (La Intervista) που ο Φεντερίκο Φελίνι γύρισε το 1987 ανατρέχοντας στο κινηματογραφικό του παρελθόν. Εκεί, έπειτα από μια βόλτα στα γραφικά σοκάκια της Ρώμης, ο σκηνοθέτης παρέα με το συνεργείο του και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι αποφασίζουν να επισκεφτούν την Ανίτα Εκμπεργκ. Τη βρίσκουν στο σαλόνι της, ντυμένη πρόχειρα με μια πετσέτα, λες και έχει μόλις βγει από το μπάνιο της (αλλά με περιποιημένα, ολόστεγνα μαλλιά) και εκεί υψώνουν ένα σεντόνι που πάνω του προβάλλεται η «Ντόλτσε Βίτα». Η Εκμπεργκ, επιβαρημένη με κάποια κιλάκια, αλλά σταθερά γοητευτική, δακρύζει βλέποντας τον εαυτό της να τσαλαβουτάει στη Φοντάνα Ντι Τρέβι της Ρώμης. Το ίδιο και ο Μαστρογιάνι. Το ίδιο κι εμείς. Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά τη «Συνέντευξη» (και ακριβώς 50 μετά τη «Ντόλτσε Βίτα»), η Εκμπεργκ γιορτάζει αύριο τα ογδοηκοστά της γενέθλια. Οχι στο σαλόνι της, αλλά σε νοσοκομείο της Ρώμης όπου υποβάλλεται σε φυσικοθεραπεία ύστερα από επέμβαση στον μηρό...