Απομεινάρια αρχαίου θαλασσινού νερού που παρέμενε παγιδευμένο κάτω από κρατήρα ηλικίας 35 εκατομμυρίων ετών, υποστηρίζουν ότι βρήκαν Αμερικανοί γεωλόγοι. Οι επιστήμονες ανέλυσαν την αλατότητα υπόγειων υδάτων που βρέθηκαν στον κρατήρα του Κόλπου Τσέζαπικ και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι προέρχονται από τον Ατλαντικό Ωκεανό της Πρώιμης Κρητιδικής Περιόδου.
*Φωτογραφία αρχείου*
Ο Κόλπος Τσέζαπικ, στις όχθες του Ατλαντικού Ωκεανού, είναι η μεγαλύτερη εκβολή ποταμού στις ΗΠΑ. Η λεκάνη απορροής του καλύπτει περισσότερα από 166 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα, σε εφτά πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών. Περισσότερα από 150 ποτάμια και ρυάκια εκβάλλουν στον κόλπο, ο οποίος έχει μέγιστο πλάτος τεσσερισήμισι χιλιόμετρα.
Στην περιοχή του Κόλπου Τσέζαπικ, βρίσκεται ένας τεράστιος κρατήρας, ο οποίος παρέμενε κρυφός, για εκατομμύρια χρόνια, θαμμένος κάτω από άμμο και λάσπη. Μετά την ανακάλυψή του, τη δεκαετία του 1990, διαπιστώθηκε ότι δημιουργήθηκε από έναν φλεγόμενο κομήτη ή αστεροειδή που συγκρούστηκε με τη Γη, πριν από 35 εκατομμύρια χρόνια.
Ο κρατήρας είναι τέτοιων διαστάσεων, ώστε να κατατάσσεται στην κορυφή της λίστας με τους μεγαλύτερους που έχουν ανακαλυφθεί στις ΗΠΑ και είναι, μάλιστα, ένας από τους ελάχιστους και καλύτερα διατηρημένους ωκεάνιους κρατήρες που έχουν καταγραφεί ποτέ. Το γεγονός αυτό ώθησε σε πιο εκτεταμένες έρευνες στην περιοχή.
Ο κρατήρας στον Κόλπο Τσέζαπικ εικάζεται ότι δημιουργήθηκε από έναν φλεγόμενο κομήτη ή αστεροειδή που συγκρούστηκε με τη Γη (πηγή: gizmodo.com.au)
Από τις έρευνες εντοπίστηκαν, περίπου ένα χιλιόμετρο κάτω από την επιφάνεια, ποσότητες υπόγειων υδάτων υψηλής αλατότητας. Υπήρξαν αρκετές θεωρίες γύρω από την προέλευση του υπόγειου και ιδιαίτερα αλμυρού νερού. Οι περισσότερες από αυτές σχετίζονταν με την προϊστορική σύγκρουση που δημιούργησε τον κρατήρα και τα επίπεδα θέρμανσης που προκάλεσε.
Τώρα, ομάδα ερευνητών της Γεωλογικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ (USGS), με επικεφαλής τον Ward Sanford, υποστηρίζει ότι, τα υπόγεια ύδατα που βρίσκονται παγιδευμένα στον κρατήρα του Κόλπου Τσέζαπικ, είναι απομεινάρια από το νερό του Βόρειου Ατλαντικού Ωκεανού του Κατώτερου (ή Πρώιμου) Κρητιδικού (ECNA).
Σε μελέτη τους, που δημοσιεύτηκε, στις 13 Νοεμβρίου, στο επιστημονικό περιοδικό Nature, οι επιστήμονες παρουσιάζουν στοιχεία που δείχνουν ότι το θαμμένο νερό είναι ηλικίας, πιθανότατα, 100 με 145 εκατομμυρίων ετών. Ειδικότερα, αναφέρουν ότι βρήκαν υψηλά επίπεδα χλωριούχων και βρωμιούχων, σημάδια αρχαίου θαλασσινού νερού.
Αριστερά: Η τοποθεσία του Κόλπου Τσέζαπικ και με πιο σκούρο πράσινο η λεκάνη απορροής του. Δεξιά: Το σημείο όπου βρίσκεται ο κρατήρας Τσέζαπικ (πηγή: commons.wikimedia.org/wiki/User:Kmusser)
Σημειώνουν, ακόμη, ότι τα επίπεδα αλατότητάς του είναι αντίστοιχα με εκείνα της σχεδόν κλειστής λεκάνης του ECNA. Συγκεκριμένα, το υπόγειο νερό βρέθηκε να έχει μέση αλατότητα, περίπου 70 τοις χιλίοις. Δηλαδή, σχεδόν διπλάσια από το σύγχρονο θαλασσινό νερό, γεγονός που, σύμφωνα με τους ερευνητές, ενισχύει το επιχείρημά τους ότι πρόκειται για νερό από τον αρχαίο ωκεανό.
Οι ερευνητές της USGS υπογραμμίζουν, επιπλέον, το γεγονός ότι η δική τους μελέτη αναγνωρίζει αρχαίο θαλασσινό νερό επί τόπου και παρέχει μία άμεση εκτίμηση της ηλικίας και της αλατότητάς του, σε αντίθεση με παλαιότερες μελέτες οι οποίες υπολόγιζαν τα παραπάνω εμμέσως, από γεωχημικές και παλαιοντολογικές αναλύσεις σε στερεά υλικά.
Όταν έπεσε στην Αμερική ο μετεωρίτης ή ο κομήτης που άλλαξε δραστικά το τοπίο, “το αρχαίο θαλασσινό νερό διατηρήθηκε σαν μία προϊστορική μύγα σε κεχριμπάρι”, αναφέρει δελτίο τύπου της USGS. Οι επιστήμονες, μάλιστα, πιθανολογούν ότι και άλλα υδάτινα απομεινάρια του αρχαίου Ατλαντικού βρίσκονται σε ιζήματα, κάτω από την επιφάνεια, στα παράλια του σύγχρονου ωκεανού.
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΤΑΞΗ Η λέξη χαγιάτι προέρχεται από την περσική και τουρκική λέξη hayat, όμως η συνήθεια των κατοίκων των ελληνικών περιοχών να κατασκευάζουν χαγιάτια δεν είναι επηρεασμένη από τους τούρκους, όπως και οι αρχιτεκτονική τους. Ο Νικόλαος Μουτσόπουλος υποστηρίζει ότι οι ανασκαφές που έχει πραγματοποιήσει στη Ρεντίνα έδειξαν ότι το χαγιάτι εμφανίζεται από τον 9ο αιώνα, περίοδος προγενέστερη της εμφάνισης των Οθωμανών στον ελλαδικό χώρο. Το χαγιάτι είναι ο σκεπαστός εξώστης, στον όροφο του σπιτιού, που αποτελεί προέκταση του εσωτερικού χώρου. Χαρακτηρίζει τα περισσότερα σπίτια του Βαρουσίου και αποτελεί στοιχείο πολλών βορειοελλαδίτικων αρχοντικών, με άλλη ίσως ονομασία, όπως “ηλιακός “ ή “κρεββάτα” στα Γιάννενα, ή “λιακωτό” στη Βέροια. Πολλές φορές προεξείχε από τον τοίχο είναι ανοιχτό, και στηρίζονταν με αντηρίδες ξύλινες με προσκέφαλα., που κρατάνε τα δοκάρια της στέγης. Συχνά επίσης διαμορφώνεται ένα είδος τοξοστοιχίας με τόξα από μπαγδατί, που παλιότερα
Από την απώτατη αρχαιότητα το άλογο συνεισέφερε στον άνθρωπο, πρώτα ως τροφή, κατόπιν στις μεταφορές του, στον πόλεμο και τέλος, ως σήμερα, στη διασκέδαση. Το άλογο, είναι κοινωνικό ζώο που ζει άγριο σε αγέλες. Δεν έχει δυνατές άμυνες κατά των σαρκοβόρων, εκτός από τις κλοτσιές που δίνει και το γρήγορο τρέξιμό του, γι’ αυτό και η φύση το προίκισε με το χάρισμα να κοιμάται ελάχιστα, ξαπλωμένο στο έδαφος. Όταν συμβαίνει αυτό, ποτέ δεν ξαπλώνει όλη η αγέλη. Μερικά άλογα μένουν ξάγρυπνα και φρουρούν εκείνα που κοιμούνται με βαθύ ύπνο. Όμως, το άλογο χρειάζεται μόνο 15 λεπτά βαθύ ύπνου. Μετά ξυπνάει και σηκώνεται με αρκετά αργές κινήσεις. Τον υπόλοιπο χρόνο παίρνει υπνάκους όρθιο! Αυτό το κάνει για να βρίσκεται συνεχώς σε εγρήγορση, έτσι, τόσο στην άγρια φύση όσο και στην υπηρεσία του ανθρώπου, το άλογο είναι πάντοτε έτοιμο να δράσει. Πώς όμως κατορθώνει να στέκεται όρθιο ενώ κοιμάται; Αυτό είναι δυνατό γιατί τα μπροστινά του πόδια ακινητοποιούνται με το βάρος του σώματός του που πέφτε
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου