[Κριτική θεάτρου του Κώστα Γεωργουσόπουλου] Νέες γωνίες λήψης

Ο Βασίλης Κατσικονούρης, μια από τις σημαντικότερες νέες δυνάμεις μας στη δραματουργία, έχει έως τώρα αιφνιδιάσει για τα θέματα που επεξεργάζεται: ξεκινώντας με καμπανελλικούς απόηχους στο πρώτο του έργο «Καλιφόρνια ντρίμιν», όπου με μαστοριά πρωτόφαντη για πρωτόλειο, αναπτύσσει από τη μια τα αδιέξοδα της σύγχρονης νεολαίας και από την άλλη αναδεικνύει το μοτίβο της φυγής προς τόπους πολλά υποσχόμενους.

Το «Εντελώς αναξιοπρεπές» είχε ως θέμα την επανένταξη στην κοινωνία της ανοχής εκείνων των ανθρώπων που τρελάθηκαν, όταν το αεροπλάνο που επέβαιναν συνετρίβη στα Απαλάχια και οι επιζήσαντες υποχρεώθηκαν να φάνε τους νεκρούς συνεπιβάτες τους.

Το ανεξάντλητο «Γάλα» είχε πάλι ως πυρηνικό χαρακτήρα ένα προβληματικό άτομο και μια μητέρα-γη.

Οι «Αγνοούμενοί» του στόχευσαν πάλι στα πρόσωπα του αιώνιου πένθους, που αναμένουν σε πείσμα κάθε λογικής κάποια χαραμάδα ζωής από τους αγνοούμενους της κυπριακής τραγωδίας.

Το «Μπουφάν της Χάρλεϊ», που παίζεται ακόμα από την Παναγιωτοπούλου, είναι ένας τραγικός μονόλογος μιας φευγάτης μάνας που απευθύνεται στον φρουρό του άγνωστου Στρατιώτη.

Τώρα στο Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, ο Γιώργος Παλούμπης, ένας πολλά υποσχόμενος νέος σκηνοθέτης, δίδαξε το νέο έργο του Κατσικονούρη «Πήρε τη ζωή της στα χέρια της». Πάλι κεντρικό του πρόσωπο μια φευγάτη γυναίκα και το επικίνδυνο περιβάλλον της, επικίνδυνο με την έννοια πως, όταν ένας συνάνθρωπός μας ξεφεύγει από τη νόρμα, ξεπορτίζει από τη λογική και κυκλοφορεί στα μονοπάτια μιας άλλης πραγματικότητας, το περιβάλλον που τον περικλείει και προσπαθεί να τον κατανοήσει με τα μέτρα της δικής του πραγματικότητας γίνεται απειλητικό, συχνά δολοφονικό και απάνθρωπο.

Το ανθρώπινο περιβάλλον που την εγκλωβίζει και την αποζυμά είναι ένας ψυχρός ψυχίατρος, μεθοδικός και επαγγελματικά τυπικός, μια διαφημίστρια και ο σύζυγός της θεατρικός συγγραφέας. Η κατανάλωση, η τέχνη και η επιστήμη, η επικοινωνία και οι νόμοι της εξάρτησης και δημιουργίας αναγκών, ο πλασματικός κόσμος της τέχνης και ο ορθολογισμός της επιστημονικής τεκμηρίωσης είναι οι παγίδες που στήνονται για να βοηθήσουν ή να εκμεταλλευτούν ή να υπονομεύσουν αυτόν τον θηλυκό Μίσκιν που λειτουργεί σαν καταλύτης και με τη σειρά του διαλύει τις προθέσεις τους και αλλοτριώνει τον βίο τους.

Και όταν επιλέγει ως πραγματικότητα τη φυγή στο άλλο, αφήνει στο περιβάλλον μια αίσθηση απώλειας και ενοχής.

Το ευρηματικό σκηνικό που κατασκεύασε η Ελενα Χριστούλη, οι σαφείς φωτισμοί, ανάλογα με τις ψυχικές διακυμάνσεις της Χριστίνας Θανάσουλα, η διεισδυτική μουσική σαν νυστέρι χειρουργείου του Κραουνάκη υποστηρίζουν τις θαυμάσιες ερμηνείες.

Η Μαρία Σολωμού είχε όλη την ανασφάλεια που πηγάζει από το επαγγελματικό άγχος και την ερωτική αποστέρηση, ο Δημήτρης Αλεξανδρής, αν και λίγο υπερβολικά, διέγραψε τις συνισταμένες της επισφαλούς καριέρας και το αφιόνι της επιτυχίας και ο Νίκος Αρβανίτης με λιτά μέσα και επαγγελματική στρατηγική περικύκλωσε με τα ψυχαναλυτικά δίχτυα το θύμα του.

Η Υρώ Μανέ, άλλη μια φορά, απέδειξε σ' έναν ρόλο που σπάει κόκαλα και πολύ θέλει να πέσει στην παρωδία ή στο κάμωμα ότι είναι ηθοποιός με έξοχη εσωτερική τεχνική και μια διαχείριση των συναισθημάτων που αντανακλά στα σωματικά ακρωτήρια.

Το έργο του Κατσικονούρη χάρη και στην καλή παράσταση αποδεικνύει πως το ελληνικό έργο συνεχίζει να μας προικίζει με νέες οπτικές γωνίες λήψης.
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ