Η Έιμι Βιτάλε φωτογραφίζει στα έργα της «Είμαστε όλοι δεμένοι σ’ έναν περίπλοκο ιστό» την Καππαδοκία και αναζητά τα κοινά στοιχεία και χαρακτηριστικά που ενώνουν τους ανθρώπους, παρά αυτά που τους χωρίζουν
Θεσσαλονίκη
Το Μουσείο Φωτογραφίας και ο εκδοτικός οργανισμός Zaman της Τουρκίας συνδιοργανώνουν στις αποθήκες στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης την έκθεση «Χρόνος / Zaman / Στιγμές από την Τουρκία».
Η έκθεση διοργανώνεται στο πλαίσιο του Παράλληλου Προγράμματος της PhotoBiennale και του προγράμματος «Θεσσαλονίκη-Σταυροδρόμι Πολιτισμών», που φέτος έχει ως θέμα του τη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Με αφορμή την επέτειο των 25 χρόνων κυκλοφορίας της το 2011, η εφημερίδα «Zaman» προσκάλεσε 25 διεθνώς αναγνωρισμένους φωτογράφους από διαφορετικές χώρες του κόσμου (συμπεριλαμβανομένου και του Έλληνα Νίκου Οικονομόπουλου) να παρουσιάσουν, ο καθένας με τη δική του οπτική, όψεις και πτυχές της σύγχρονης Τουρκίας, τόσο μέσα από την καθημερινότητά της, όσο και μέσα από τα ιδιαίτερα θέματά της.
Η έκθεση έχει παρουσιαστεί μέχρι σήμερα σε 11 πόλεις στην Τουρκία και στο Λονδίνο.
Τα περισσότερα από 150 έργα της έκθεσης παρουσιάζονται μέσα από τέσσερις ενότητες:
Ο χρόνος στην πόλη
O Μπρούνο Μπάρμπεϊ ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη και φωτογράφισε τους κατοίκους της, αποτυπώνοντας την αίσθηση μιας μοντέρνας πόλης, η οποία όμως έχει διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό τις παραδόσεις της, στην εργασία του Παγκόσμια Κληρονομιά.
Ο Ερίκ Μπουβέ με τη Νυχτερινή βάρδια στην Κωνσταντινούπολη, φωτογραφίζει την τουρκική αστυνομία εν ώρα καθήκοντος τη νύχτα. Καταγράφει την συμπεριφορά της αστυνομίας και τον τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων που συναντούν οι αστυνομικοί, επιχειρώντας να μεταφέρει στις εικόνες του την ένταση κατά τη διάρκεια της δουλειάς τους.
Η Ρένα Εφέντι περιγράφει την απότομη αλλαγή του αστικού τοπίου της Κωνσταντινούπολης, φωτογραφίζοντας το γάμο μιας νεαρής τσιγγάνας σε μια μικρή γειτονιά. Τα σπίτια των τσιγγάνων που ζουν στην περιοχή κατεδαφίζονται για να χτιστούν μοντέρνες κατοικίες και η αποχώρηση της 17χρονης νύφης συμβολίζει την απομάκρυνση των κατοίκων για χάρη της ανάπτυξης.
Ο Χάρι Γκρουγιαέρτ επικεντρώνοντας στα σχήματα, τις όψεις, τις κινήσεις και τα χρώματα της μητρόπολης, επιχειρεί να αποτυπώσει στα έργα του την ενέργεια και το ρυθμό που διαπερνά την Κωνσταντινούπολη σε όλες τις εκφάνσεις της.
Ο Εντ Κάσι παρατηρεί πώς εντάσσονται τα σύμβολα της οικονομικής εξέλιξης σε μια πόλη γεμάτη παραδόσεις, φωτογραφίζοντας εργασίες μέσα σε εργοστάσια αυτοκινήτων και πλυντηρίων και αποτυπώνοντας τους ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης της Τουρκίας, τις υποδομές και τις επιδράσεις στην καθημερινότητα των κατοίκων της, στα έργα του με τίτλο Στη Μέση ενός Παγκόσμιου Μετασχηματισμού.
O Μάσιμο Μαστρολίλο στην εργασία του Το Πουθενά κοντά στο Παντού, επικεντρώνεται στην ομοιομορφία και τη συνακόλουθη μονοτονία των προαστίων που αναπτύσσονται γύρω από τις πόλεις. Φωτογραφίζει ανθρώπους και κτίρια στα προάστια της Κωνσταντινούπολης και του Γκαζιαντέπ της Ανατολίας, που αναπτύσσονται σε παράλληλες, αλλά τόσο διαφορετικές τροχιές.
Ο Νταβίντε Μοντελεόνε μας ταξιδεύει Διαμέσου των Δαρδανελλίων και των στενών του Βοσπόρου, αποτυπώνοντας τις διαφορετικές αντιλήψεις που ενώνουν και χωρίζουν τα στενά του Βοσπόρου. Στις πολλαπλές αναγνώσεις των συμβολισμών των στενών, στον τρόπο που συνδέονται και αναπτύσσονται, ο φωτογράφος διακρίνει τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης συνύπαρξης.
Ο Κρίστοφερ Μόρις στη σειρά έργων του Η ιδιωτικότητα στην πολιτική, φωτογραφίζει τον πρόεδρο της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιουλ. Ο Μόρις, όπως λέει ο ίδιος, προτιμά να μας δείξει τις ιστορίες που αφηγείται το δημόσιο πρόσωπο που αποτυπώνεται στις εικόνες του, ακόμη κι όταν δεν είναι εκεί.
Ο Άντονι Σάου στην Ιστορία της Αλλαγής, φωτογραφίζει τους ανθρώπους που συνετέλεσαν στον εκσυγχρονισμό της Κωνσταντινούπολης. Ακολουθεί επιχειρηματίες και δημοσιογράφους και απαθανατίζει στιγμές της καθημερινότητας τους, στη δουλειά τους και αλλού, όσο εκείνοι οδηγούν την πόλη τους πιο μπροστά.
Ο Γκαέλ Τουρίνε με Την Κοιλάδα των Λύκων επιχειρεί να αποτυπώσει τη μεγάλη διεισδυτικότητα και διάδοση των τουρκικών σίριαλ εντός και εκτός των τουρκικών συνόρων, καταγράφοντας σκηνές από τα γυρίσματα της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς. Ο Τουρίνε φωτογραφίζει τους ηθοποιούς και τους τεχνικούς στο κινηματογραφικό πλατό, αλλά και τους θαμώνες στα καφενεία που παρακολουθούν πιστά το κάθε επεισόδιο του σίριαλ.
Ο χρόνος που αλλάζει
Ο Σάμουελ Μπόλεντορφ εξετάζει από μια άλλη οπτική γωνία την οικονομική μεταμόρφωση της Τουρκίας στην εργασία του Κάτω από το Νερό. Φωτογραφίζει τους αγρότες που άλλαξαν τις παραδοσιακές τους συνήθειες για να προσαρμοστούν στην επικερδέστερη καλλιέργεια του βαμβακιού και παράλληλα αποτυπώνει το φράγμα του Ιλίσου, ένα αμφιλεγόμενο αρδευτικό έργο που απειλεί να καλύψει με νερό αρχαιολογική περιοχή.
Ο Τζορτζ Γεωργίου στον Νέο Δρόμο, αποτυπώνει τη συνύπαρξη παραδοσιακών και νέων στοιχείων σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Ο Γεωργίου φωτογραφίζει το υπό κατασκευή νέο οδικό δίκτυο της Τουρκίας και τη μεταμόρφωση των γύρω πόλεων, θέτοντας το ερώτημα για το όραμα πίσω από αυτό.
Ο Γκιγιόμ Χερμπότ στις φωτογραφίες του με τίτλο Μαχητική Σιωπή, αποτυπώνει την καθημερινή ζωή και την εργασία μιας αγροτικής οικογένειας σε μια φυτεία τσαγιού στα βάθη της Τουρκίας.
Ο Μισέλ Βαντέν Εεκχούντ μας δείχνει στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής από μια οικογένεια της νομαδικής φυλής των Γιουρούκων, στη σειρά έργων του Στην Οροσειρά του Ταύρου με τους Γιουρούκους. Τα μέλη της οικογένειας, που μετακινείται συνεχώς μεταφέροντας όλα της τα υπάρχοντα και φροντίζοντας τα διαφόρων ειδών ζώα της (καμήλες, πρόβατα κ.ά.), συγκεντρώνονται όλα μαζί μόνο το βράδυ, στις πρόχειρες σκηνές που στήνουν σε διαφορετικό μέρος κάθε φορά.
Η Έιμι Βιτάλε φωτογραφίζει στα έργα της «Είμαστε όλοι δεμένοι σ’ έναν περίπλοκο ιστό» την Καππαδοκία και αναζητά τα κοινά στοιχεία και χαρακτηριστικά που ενώνουν τους ανθρώπους, παρά αυτά που τους χωρίζουν.
Ο Νίκος Οικονομόπουλος διήνυσε μια απόσταση 8.000 χιλιομέτρων, στα σύνορα της Τουρκίας με τη Γεωργία, την Αρμενία και το Ιράν, πέρασε μέσα από την Ανατολία και την Καππαδοκία και επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Στο Πορτραίτο της Τουρκίας, απεικονίζει ανθρώπους και αξίες που παραμένουν αναλλοίωτες σε μια χώρα που αλλάζει.
Ο χρόνος στους ανθρώπους
Η Κλοντίν Ντούρι με την Περήφανη Θέση, φωτογραφίζει τις γυναίκες εργάτριες στις τουρκικές βιοτεχνίες υφασμάτων. Η περηφάνια που αναδεικνύεται από τον τρόπο που πόζαραν μπροστά στο φακό θυμίζει, όπως λέει η δημιουργός, τα πορτραίτα των Φλαμανδών ζωγράφων του 17ου αιώνα.
Ο Ρεζά, ορμώμενος από προσωπικά του βιώματα, ασχολείται στην εργασία του Από τη Μέρα της Ασούρα με τη θρησκευτική τελετή, όπου οι πιστοί αυτομαστιγώνονται μέχρι να ματώσουν.
Η Βανέσα Ουινσίπ στις φωτογραφίες της με τίτλο Καμιά Βιασύνη, φωτογραφίζει τα πορτραίτα των παιδιών που συμμετέχουν στην Ολυμπιάδα Τουρκικής Γλώσσας στην Άγκυρα. Η Ουίνσιπ δίνει τη δική της ερμηνεία στην έννοια του χρόνου, καθώς η τεχνική που χρησιμοποιεί απαιτεί ιδιαίτερη προετοιμασία και κάθε πορτραίτο φωτογραφίζεται μόνο μια φορά.
Ο χρόνος που μένει αναλλοίωτος
Η Τζέιν Έβελιν Άτγουντ στο Ταξίδι στο Κέντρο της Γης, κατεβαίνει 350 μέτρα κάτω από τη γη στο ανθρακωρυχείο της τουρκική πόλης Ζονγκουλντάκ και καταγράφει τις συνθήκες εργασίας και την καθημερινότητα των εργατών.
Η Κάθριν Κουκ επιχειρεί ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο στην επαρχία Αχλάτ, με τις φωτογραφίες της με τίτλο Μόνο τα Δέντρα Μπορούν να Αγγίξουν Εκείνη την Ιστορία. Εκεί, φωτογραφίζει σημεία και τοποθεσίες που επιβίωσαν σχεδόν αναλλοίωτες από την αυτοκρατορία των Ασσύριων, των Μεδίκων, των Βυζαντινών, των Οθωμανών και συνεχίζουν την πορεία τους στο χρόνο.
Η Κάρολιν Ντρέικ στη Λαοθάλασσα φωτογραφίζει έναν επαγγελματικό αγώνα ποδοσφαίρου και ένα ερασιτεχνικό παιχνίδι στα γήπεδα του Βόσπορου. Η Ντρέικ επιχειρεί να αποτυπώσει το πάθος των οπαδών, αλλά και την ελευθερία των ερασιτεχνών να παίζουν το παιχνίδι που αγαπούν.
Ο Στιβ ΜακΚάρι με τη Φωτογραφία του Πάθους, επιχειρεί να αποτυπώσει το τελετουργικό Σέμα των Δερβίσηδων της Μπούρσα. Ο ΜακΚάρι φωτογραφίζει τους καθημερινούς ανθρώπους που συμμετέχουν καθημερινά στο τελετουργικό, προσεύχονται και διαβάζουν βιβλία.
Ο Πάολο Πέλεγκριν παρουσιάζει μέσα από τα έργα του με τίτλο Μια σκηνή από 100 χρόνια πριν, ιστορικούς αγώνες πάλης με λάδι κοντά στην πόλη Εντιρνέ. Πρόκειται για μια παράδοση εκατοντάδων χρόνων.
Ο Άντερς Πέτερσεν με την εργασία του Βάζω τις σκέψεις μου στην άκρη όταν φωτογραφίζω, επιχειρεί να αποτυπώσει εικόνες και στιγμιότυπα από την πορεία του χρόνου στην Κωνσταντινούπολη, μέσα από την καθημερινή ζωή ειδικών ομάδων πληθυσμού, αλλά και μειονοτήτων που ζουν εκεί.
Η έκθεση, η οποία ανοίγει για το κοινό στις 4 Σεπτεμβρίου, εγκαινιάζεται στις 13 Σεπτεμβρίου στις 20:00 το βράδυ από τον υπουργό Μακεδονίας και Θράκης, Θεόδωρο Καράογλου.
Θα διαρκέσει μέχρι τις 22 Οκτωβρίου.
Newsroom ΔΟΛ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου