Μάθημα ιστορίας από τους οπαδούς της Μαρσέιγ: «Εμείς δεν αρνούμαστε την (ελληνική) καταγωγή μας»

video:Ultras Marseille: Δεν αρνούμαστε την καταγωγή μας!
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΧΩΡΟ

 

Στον ποδοσφαιρικό αγώνα Μαρσέιγ- Λιλ, οι οπαδοί της Μαρσέιγ ύψωσαν ένα πανό που έγραφε ότι: «Εμείς δεν αρνούμαστε την καταγωγή μας», σχηματίζοντας την ελληνική σημαία στο κέντρο της οποίας απεικονιζόταν ένας αρχαίος Έλληνας.

Σύμφωνα με γαλλικά ΜΜΕ, η εντυπωσιακή κίνηση, ήταν μια απάντηση στα όσα συνέβησαν την περασμένη Πέμπτη, στον αγώνα της Europa League με την Φενέρμπαχτσε, όπου σημειώθηκαν σοβαρά επεισόδια μεταξύ Γάλλων και Τούρκων οπαδών και με πολιτική χροιά.

 Ήθελαν με τον τρόπο αυτό να υπενθυμίσουν ένα μέρος της ιστορίας τους, που πολλές φορές η άλλη Ευρώπη, δεν το θυμάται.

Έτσι:  

 

Το δεύτερο τέταρτο του 7^ου   αιώνα πραγματοποιείται ο λεγόμενος δεύτερος αποικισμός των Ελλήνων, αυτή τη φορά οργανωμένος, με εμπορικά, αγροτικά κίνητρα και με ίδρυση ανεξάρτητων πόλεων. Οι Έλληνες μέσα σε λιγότερο από δύο αιώνες είχαν εξαπλωθεί από τις Στήλες του Ηρακλέους έως τον Καύκασο, είχαν θεμελιώσει οικισμούς που, θα γίνονταν ανεξάρτητες πόλεις με εξαίρεση ορισμένων εμπορικών πρακτορείων.

Οι Φωκαείς  την αυγή του 6^ου αιώνα ίδρυσαν μία αποικία τη Μασσαλία. Θεωρούταν  μαζί με τους Ρόδιους και τους Σάμιους, εξερευνητές των μακρινών θαλασσών. Είχαν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν μακριά διότι χρησιμοποιούσαν γαλέρες με πενήντα κωπηλάτες που μπορούσαν να αναπτύξουν μεγάλες ταχύτητες, τις πεντηκοντόρους.  

 Αρχαιολογικά ευρήματα επιβεβαιώνουν τις αφηγήσεις  για την ίδρυση της Μασσαλίας από Φωκαείς.  Επειδή η χώρα τους δεν μπορούσε να τους θρέψει, και ίσως ακόμα, επειδή η πόλη τους ήταν διαμετακομιστικός σταθμός προϊόντων της ενδοχώρας της Μ. Ασίας,  στράφηκαν από πολύ νωρίς στις αποδοτικές ναυτικές επιχειρήσεις. Ασφαλώς η πειρατεία, όσο και το καθαυτό εμπόριο θα ήταν μέσα στις δραστηριότητες τους . Περιπλέοντας τις βόρειες ακτές του Αιγαίου και ύστερα του Ιονίου πελάγους, είχαν καλές σχέσεις με τους Χαλκιδείς, κύριους του στενού της Μεσσήνης, έφτασαν μέχρι τη Μασσαλία. Υποθέτουμε ότι η ειρηνική εγκατάστασή τους αποσκοπούσε να εξασφαλίσει την προμήθεια κασσίτερου στον ελληνικό κόσμο.

Μπορούμε να υποθέσουμε ότι το εμπόριο του κασσίτερου το γνώριζαν καλά, διότι η μητέρα πόλη ήταν, όπως αναφέραμε παραπάνω,  διαμετακομιστικός σταθμός προϊόντων της ενδοχώρας της Μ. Ασίας και πρόσφατα διαπιστώθηκε ότι ο κασσίτερος που χρησιμοποίησαν στην Αρχαία Ελλάδα, προέρχονταν και από τις περιοχές του Αφγανιστάν. Το μέταλλο αυτό ήταν ιδιαίτερα πολύτιμο, αφού χρησιμοποιείτο, την εποχή αυτή, στην κατασκευή χαλκού (μέταλλο που κατασκευάζονταν, τα εργαλεία, τα όπλα, σκεύη και άλλα αντικείμενα)  και προέρχονταν από τις Κασσιτέριδες Νήσους, που τοποθετούνται είτε στα νότια της Βρετάνης, είτε ανοικτά της αγγλικής Κορνουάλης.

 Η Μασσαλία επρόκειτο να εξελιχθεί πολύ γρήγορα σε σημαντική πόλη, αλλά μέχρι τον 4^ο αιώνα η χώρα της περιοριζόταν στη περιοχή γύρω από το λιμάνι του Λακυδόνα. Οι Μασσαλιώτες ίδρυσαν, με τη σειρά τους, πρακτορεία κατά μήκος της κοιλάδας του Ροδανού, καθώς και στις Ιβυρικές ακτές (Εμπόριον/Αμπουρίας) ενώ άλλοι Φωκαείς, ίδρυσαν την Αλαλία στην Κορσική και την Υέλη στη Νότια Ιταλία, όπου μετά την άλωση της Φώκαιας από τους Πέρσες, θα έβρισκαν καταφύγιο οι συμπατριώτες τους που δεν ήθελαν να υποταχτούν στην κυριαρχία του Μεγάλου Βασιλέα.

 Η  παρουσία των Ελλήνων στις περιοχές που αποίκισαν είχε επιπτώσεις τόσο στον ντόπιο πληθυσμό, όσο και στους αποίκους.

Άλλες φορές οι αποικήσεις ήσαν ειρηνικές και άλλες μετά από πολεμικές συγκρούσεις. Η παράδοση αναφέρει ότι η αποίκηση στη Μασσαλία ήταν ειρηνική.  Όταν όμως ο σεγοβρίγιος βασιλιάς πάντρεψε την κόρης του με ένα από τους αρχηγούς της αποστολής –οικιστές της Μασσαλίας- τον Πρώτη και τους έδωσε γαίες και προνόμια, ξέσπασαν συγκρούσεις ανάμεσα στους αποίκους και τον εγχώριο πληθυσμό. Επίσης, η εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού (θρησκευτικές πεποιθήσεις, τεχνικές πολέμου, η γλώσσα, μύθοι), πολιτιστικές αλληλοεπιδράσεις, η  ανάπτυξη των εμπορικών ανταλλαγών, έλεγχο εμπορίου και μετακίνησης, ανάπτυξη ναυσιπλοΐας, τομείς που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις ώστε οι πληθυσμοί θα αποκτήσουν νέες δικές τους ποικίλες αποχρώσεις.

C.Mosse,Aschnapp-Gourbeillon, Επίτομη Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας (2.000-31 π.Χ.), εκδ. Παπαδήμα, σελ. 171-179.