Οι χορευτές "μιλούν" μέσα από τον χορό τους
Παρακολουθώντας χορευτικές παραστάσεις, δεν είναι λίγες οι φορές που το βλέμμα του θεατή στρέφεται γύρω από μεμονωμένες κινήσεις που ορίζουν τις φιγούρες των χορευτών. Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί διαφοροποιούνται οι κινήσεις και η στάση του σώματος ανάμεσα στα δύο φύλα; Ποιες τεχνικές “ντύνουν” τα συναισθήματά τους και “ενεργοποιούν” όλες εκείνες τις προσποιητές εκφράσεις που πρέπει να μεταφέρουν με το πρόσωπο και το σώμα τους, στο κοινό;
Μία ομάδα χορευτών επί σκηνής θα μπορούσε να παραλληλιστεί με τον χορό που στήνουν οι μέλισσες, τον χορό του ζευγαρώματος, ή την κίνηση που παρατηρείται στα άψυχα αντικείμενα, όπως τα φύλλα που “χορεύουν” στον αέρα. Ο χορός στήνεται με έναν, ιδιαίτερα θελκτικό τρόπο πάνω στη σκηνή... Μπορεί να συμπληρώνει μία θεατρική παράσταση, μπορεί να σχετίζεται με ένα μιούζικαλ, μπορεί να διοχετεύει όλη την ενέργειά των χορευτών πάνω στο σανίδι, όταν πρόκειται για ένα κατ' εξοχήν χορευτικό έργο. Οι κινήσεις, που συνοδεύουν ένα χορευτικό, τραβούν και καθηλώνουν τα βλέμματα, προκαλώντας πολλές φορές, ένα δυνατό και αυθόρμητο χειροκρότημα. Τι είναι όμως, αυτό που ανατριχιάζει τον θεατή; Ο χορευτής, η κίνηση, ή η συνολική εμπειρία που αποκομίζει κανείς, φεύγοντας από την παράσταση;
Το να μάθουμε να χορεύουμε σωστά πάνω στη σκηνή απαιτεί, σύμφωνα με επιστημονική έρευνα, την ίδια διαδικασία ενεργοποιήσεων του εγκεφάλου, όπως όταν γράφουμε ή μιλάμε. Η σύλληψη, η δημιουργικότητα και η μνήμη είναι οι βασικές αρχές που καλείται να ενεργοποιήσει ένας χορευτής πριν τη σκηνή, αλλά και όσο είναι ανεβασμένος σε αυτή. Καθορισμένα βήματα, συγκεκριμένες χειρονομίες και κανόνες συνθέτουν το προφίλ ενός καλλιτέχνη που επί σκηνής, οφείλει να “αγγίξει” με την ερμηνεία του, τον θεατή. Όλα αυτά τα στοιχεία που πρέπει να βρίσκονται σε εναρμονισμένο ρόλο με το πρόσωπο που χορεύει, παραλληλίζονται συχνά, με την ποίηση και με ένα πλήθος συμβολικών και αόριστων εννοιών.
Το ανθρώπινο σώμα πρέπει να μετακινηθεί στο χώρο, με φυσικό τρόπο, αλλά με μία σειρά υποκριτικών εκφράσεων που σκοπό έχουν να μεταφέρουν ένα μήνυμα. Ρυθμός και ήχος λειτουργούν συμπληρωματικά στο μυαλό του χορευτή, ενώ η μετακίνησή του ίδιου καθορίζεται από την σχέση αυτών των δύο. Ένα είδος χορού, το κλασικό μπαλέτο, ως χορογραφική σύνθεση με ή χωρίς την συνοδεία μουσικής υπόκρουσης μπροστά στο κοινό, απαιτεί λεπτές δεξιότητες δύναμης, συντονισμού και αίσθησης του χώρου.
Η Ρουμπίνη Μιχαλούδη, κάτοχος του διπλώματος FDI του συστήματος ISTD στο είδος Modern Theatre Dance, εξηγεί πως ο χορός συμπληρώνεται από την έκφραση, η οποία δίνει νόημα στην κίνηση. Όπως η ίδια αναφέρει, μεγάλο ρόλο στις εκφράσεις και την ηθοποιία εν γένει, του χορευτή διαδραματίζει “η χρήση του κεφαλιού και του βλέμματος, στοιχεία που διαφοροποιούνται σημαντικά, ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες”.
Αναφερόμενη στον κλασικό και τον μοντέρνο χορό, αλλά και στις διαφορές που παρουσιάζουν οι στάσεις που παίρνουν τα δύο φύλα, επισημαίνει πως:
“Οι χορεύτριες συνήθως, κοιτούν πάνω από την γραμμή των ματιών, προκειμένου να προσδώσουν στην έκφρασή τους ανάλαφρη αίσθηση και υπερήφανο ύφος που προσιδιάζει στο είδος του χορού, ανάλογα με το θέμα της χορογραφίας”. Το βλέμμα των ανδρών χορευτών, όπως προσθέτει, διαφέρει κατά πολύ. “Το βλέμμα είναι ευθύ, βρίσκεται ακριβώς στο ύψος της γραμμής των ματιών, για να προσδώσει το απαιτούμενο βάρος στην έκφρασή τους, αλλά και να εναρμονιστεί με το βάρος και την μεγαλύτερη ένταση που ενέχει η κίνησή τους”.
Η χρήση του κεφαλιού, εκτός από το γεγονός ότι δίνει ποιότητα στην κίνηση, βοηθάει στην εξωτερίκευση των συναισθημάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι το χαμηλωμένο κεφάλι στον χορό, χρησιμοποιείται για να δείξει “περισυλλογή, λύπη, θυμό και κυρίως, εσωστρεφή στάση του ατόμου”, σε αντίθεση με το ανεβασμένο κεφάλι που συνήθως, μαζί με το βλέμμα, εκφράζουν “εξωστρεφή τάση και διάθεση για επικοινωνία”.
Οι κινήσεις λοιπόν, του χορευτή συνοδεύονται από τις παραπάνω τεχνικές και κάνουν τον χορό να αποκτά έναν επικοινωνιακό χαρακτήρα. Η μουσικά, ενταγμένη κίνηση που πλέον, μέσα από την συγκεκριμένη στάση του σώματος, “γεμίζει” συναισθηματικά τον χορευτή, διαχέει το νόημα που θέλει να περάσει η παράσταση και επιτυγχάνει ή όχι, την μεταφορά των μηνυμάτων.
Πηγαίνοντας στην επόμενη παράσταση, θα μπορείτε να εντρυφήσετε λίγο, στον κόσμο που κρύβεται πίσω από μία καλοστημένη παράσταση. Οι ηθοποιοί και οι χορευτές δεν αναλαμβάνουν να εκτελέσουν έναν απλό ρόλο. Η κάθε κίνηση εμπεριέχει ένα πλήρες νόημα που εκτίθεται στο βλέμμα του θεατή, παρερμηνεύεται ή μεταφέρεται στο κοινό με επιτυχία.
PATHFINDER,Κρητικού Έλενα
Μία ομάδα χορευτών επί σκηνής θα μπορούσε να παραλληλιστεί με τον χορό που στήνουν οι μέλισσες, τον χορό του ζευγαρώματος, ή την κίνηση που παρατηρείται στα άψυχα αντικείμενα, όπως τα φύλλα που “χορεύουν” στον αέρα. Ο χορός στήνεται με έναν, ιδιαίτερα θελκτικό τρόπο πάνω στη σκηνή... Μπορεί να συμπληρώνει μία θεατρική παράσταση, μπορεί να σχετίζεται με ένα μιούζικαλ, μπορεί να διοχετεύει όλη την ενέργειά των χορευτών πάνω στο σανίδι, όταν πρόκειται για ένα κατ' εξοχήν χορευτικό έργο. Οι κινήσεις, που συνοδεύουν ένα χορευτικό, τραβούν και καθηλώνουν τα βλέμματα, προκαλώντας πολλές φορές, ένα δυνατό και αυθόρμητο χειροκρότημα. Τι είναι όμως, αυτό που ανατριχιάζει τον θεατή; Ο χορευτής, η κίνηση, ή η συνολική εμπειρία που αποκομίζει κανείς, φεύγοντας από την παράσταση;
Το ανθρώπινο σώμα πρέπει να μετακινηθεί στο χώρο, με φυσικό τρόπο, αλλά με μία σειρά υποκριτικών εκφράσεων που σκοπό έχουν να μεταφέρουν ένα μήνυμα. Ρυθμός και ήχος λειτουργούν συμπληρωματικά στο μυαλό του χορευτή, ενώ η μετακίνησή του ίδιου καθορίζεται από την σχέση αυτών των δύο. Ένα είδος χορού, το κλασικό μπαλέτο, ως χορογραφική σύνθεση με ή χωρίς την συνοδεία μουσικής υπόκρουσης μπροστά στο κοινό, απαιτεί λεπτές δεξιότητες δύναμης, συντονισμού και αίσθησης του χώρου.
Η Ρουμπίνη Μιχαλούδη, κάτοχος του διπλώματος FDI του συστήματος ISTD στο είδος Modern Theatre Dance, εξηγεί πως ο χορός συμπληρώνεται από την έκφραση, η οποία δίνει νόημα στην κίνηση. Όπως η ίδια αναφέρει, μεγάλο ρόλο στις εκφράσεις και την ηθοποιία εν γένει, του χορευτή διαδραματίζει “η χρήση του κεφαλιού και του βλέμματος, στοιχεία που διαφοροποιούνται σημαντικά, ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες”.
Αναφερόμενη στον κλασικό και τον μοντέρνο χορό, αλλά και στις διαφορές που παρουσιάζουν οι στάσεις που παίρνουν τα δύο φύλα, επισημαίνει πως:
Η χρήση του κεφαλιού, εκτός από το γεγονός ότι δίνει ποιότητα στην κίνηση, βοηθάει στην εξωτερίκευση των συναισθημάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι το χαμηλωμένο κεφάλι στον χορό, χρησιμοποιείται για να δείξει “περισυλλογή, λύπη, θυμό και κυρίως, εσωστρεφή στάση του ατόμου”, σε αντίθεση με το ανεβασμένο κεφάλι που συνήθως, μαζί με το βλέμμα, εκφράζουν “εξωστρεφή τάση και διάθεση για επικοινωνία”.
Οι κινήσεις λοιπόν, του χορευτή συνοδεύονται από τις παραπάνω τεχνικές και κάνουν τον χορό να αποκτά έναν επικοινωνιακό χαρακτήρα. Η μουσικά, ενταγμένη κίνηση που πλέον, μέσα από την συγκεκριμένη στάση του σώματος, “γεμίζει” συναισθηματικά τον χορευτή, διαχέει το νόημα που θέλει να περάσει η παράσταση και επιτυγχάνει ή όχι, την μεταφορά των μηνυμάτων.
Πηγαίνοντας στην επόμενη παράσταση, θα μπορείτε να εντρυφήσετε λίγο, στον κόσμο που κρύβεται πίσω από μία καλοστημένη παράσταση. Οι ηθοποιοί και οι χορευτές δεν αναλαμβάνουν να εκτελέσουν έναν απλό ρόλο. Η κάθε κίνηση εμπεριέχει ένα πλήρες νόημα που εκτίθεται στο βλέμμα του θεατή, παρερμηνεύεται ή μεταφέρεται στο κοινό με επιτυχία.
PATHFINDER,Κρητικού Έλενα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου