Η βία φεύγει, οι βάρβαροι μένουν...

Και αφού αρκετά μας εταξίδευσε, μας πήρε και μας σήκωσε, η διά χειρός Αρχείου Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση παραποιημένη εκδοχή του ποιήματος "Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.", ας βάλουμε τα πράγματα, χωρίς βιασύνη, σε μία σειρά, ξεκινώντας από το αυτονόητο. Επειδή ο Καβάφης είναι τόσο μεγάλος ποιητής, ο στίχος του δεν κινδυνεύει από παρανοήσεις.
Αντιθέτως εκθέτει τους διαστρεβλωτές του. Οι οποίοι, υπό το βάρος των αντιδράσεων που προκάλεσε η δράση τους, σπεύδουν τώρα να δικαιολογηθούν ότι "ως προς το στίχο 'είν' επικίνδυνον πράγμα η βία', κομματικές ή πολιτικές σκοπιμότητες ούτε υπήρξαν ούτε υπάρχουν. Σε καιρούς έντονης πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής, κατά τους οποίους λέξεις και φράσεις αποκτούν διαστάσεις διαφορετικές από εκείνες που θα είχαν σε άλλες χρονικές στιγμές, ακόμη και η πρόθεση χρήσης ενός στίχου μπορεί να παρερμηνευθεί".
Από πότε, αλήθεια, το ποίημα δεν νοηματοδοτείται αφεαυτό; Και πότε νομιμοποιείται η διαστρεβλωμένη χρήση του στίχου; Μήπως σε καιρούς έντονης πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής οφείλουμε να μην βιάζουμε τη νοημοσύνη της κοινωνίας με "ατοπήματα" που αφορούν τα ιερά και τα όσιά της, δηλαδή τους ποιητές της;
Επιπροσθέτως δηλώνει το Αρχείο Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση ως στόχευση της συγκεκριμένης δράσης του "την πρόκληση της περιέργειας και του προβληματισμού εκείνων που δεν γνωρίζουν ήδη το έργο του". Νοστιμότατον! Συστήνουμε τον ποιητή σε εκείνους που δεν τον γνωρίζουν παραποιώντας τον;
Τέλος μας ενημερώνει το Αρχείο Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση ότι: "Θεωρώντας, όμως, ότι ο διάλογος και η συζήτηση έχουν νόημα πάντοτε, ο συγκεκριμένος στίχος θα συμπληρωθεί όπου έχει αναρτηθεί ως εξής: 'Να μη βιαζόμεθα είν' επικίνδυνον πράγμα η βία'".
Αλήθεια, αυτό κατάλαβε το Αρχείο Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση από τις αντιδράσεις που προκάλεσε η δράση του; ότι "ο διάλογος και η συζήτηση έχουν νόημα πάντοτε"; Διότι εμείς, φίλτατοι, καταλάβαμε ότι, κατά το κοινώς λεγόμενο, σύμπασα η οικουμένη, και όχι μόνο η διαδικτυακή, σας "έκραξε" για την πράξη σας.
Η αποκατάσταση του στίχου είναι αυτονόητη και ορθώς πράττει το Αρχείο Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση. Δεν ακούμε ωστόσο αυτό που αυτονόητα θα περίμενε κανείς, μια συγγνώμη για τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε το ποίημα του Καβάφη από το Ίδρυμα που, εδώ και μερικούς μήνες, έχει στην κατοχή του το αρχείο του ποιητή. Κατ' αυτόν τον τρόπο άραγε θα συνεχίσει να διαχειρίζεται αυτόν τον πολύτιμο θησαυρό εφεξής;
Ωστόσο, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι το "ατόπημα" του Αρχείου Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση αναδεικνύει δυο πολύ σημαντικές παραμέτρους. Αφ' ενός ότι με την ποίηση δεν επιτρέπονται τέτοιου είδους "μαγκιές", διότι "το μόνο ανεξαργύρωτο είδος ενδεχομένως να είναι η ποίηση", όπως προ ημερών μας θύμισε ένας άλλος ποιητής ο Μάρκος Μέσκος.
Αφετέρου αναδεικνύει αυτό που και στο, προχθεσινό, πρώτο σημείωμά μας επισημαίναμε. Τον τρόπο δηλαδή με την οποία αντιμετωπίζεται ο τομέας του πολιτισμού εδώ και χρόνια από την Πολιτεία, ειδικά όμως από την κυβέρνηση Σαμαρά. Πάσχουσα, προφανώς, από έναν ιδιότυπο "ιδρυματισμό", η κυβέρνηση εγκαταλείπει τη μέριμνά της για τον πολιτισμό, βασική υποχρέωση κάθε ευνομούμενου κράτους απέναντι στους πολίτες, την ιστορία και το μέλλον του. Αφελώς ή εσκεμμένα επιτρέπει τη μετατροπή του πολιτιστικού αγαθού σε πολιτιστικό προϊόν. Εσκεμμένα πιστεύουμε.
ΠΗΓΗ: Η ΑΥΓΗ,Κρημνιώτη Πόλυ

|