Κωνσταντίνος Καβάφης, Θερμοπύλες: Η εμπειρία της απόλυτης μοναδικότητας του ανθρώπου

 

του ξηρού γιώργου

 

Είναι δώρο για τον άνθρωπο όταν του δίνεται η ευκαιρία να αποκτήσει τιμή μέσω μιας πράξης του.

Στο ποίημα «Θερμοπύλες» ο Κων. Καβάφης  δίνει «Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωήν των όρισαν να φυλάττουν Θερμοπύλες», και περισσότερη τιμή αξίζει σε αυτούς που «προβλέπουν(και πολλού προβλέπουν), πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος και οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε». Προβλέπουν τον θάνατο, αυτοθανατώνονται [1], μέσα στην αναμονή (επί τέλους θα διαβούνε), με υπευθυνότητα προετοιμασμένοι για το σκοπό τους και γι αυτό που έρχεται. Τέλος θα έρθει,  θα βρουν τον θάνατο, θα πεθάνουν για τις Θερμοπύλες, για τα ιδανικά τους.   Αυτό το γεγονός του σκοπού να φυλάττουν  Θερμοπύλες, δίνει την αξία στην θυσία τους και στην απόκτηση της τιμής τους.

Η τιμή είναι δική τους, δεν ανήκει σε κανέναν άλλον, διότι ο θάνατος είναι δικός τους, κανενός άλλου[2]. Βιώνουν την εμπειρία της απόλυτης μοναδικότητας τους.

Ο άνθρωπος είναι θνητός αλλά συγχρόνως και μια ισχυρή δύναμη, μέσα σε έναν ισχυρό κόσμο, λόγω της  δυνατότητας μέσω της μοναδικότητας του «Εγώ» να δημιουργήσει την δική του οριστική ιστορία.

 Εδώ στην περίπτωση μας είναι το τέλος μιας μοναδικής ανθρώπινης ιστορίας με δικαίωση των θέσεων και αξία παραδειγματισμού και τελειότητας.

Η ολοκλήρωση της ιστορίας του ανθρώπου ολοκληρώνει και την αξία του[3] η οποία γίνεται οριστική και αναντικατάστατη.

 

 

---

[1] J.Derrida : The Gift of Death,2008,University of Chicago press.

[2] J.Patocka:The philosophy of History,1999,Open Court.

[3] Ο Κων. Παπαρρηγόπουλος για τον Οδυσσέα Ανδρούτσο αναφέρει: Α διατί να μην πέσει την ημέρα εκείνη ο Οδυσσεύς, δηλ. γιατί να μην σκοτωθεί στο Χάνι της Γραβιάς.