ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΤΟΥ 1939 ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΕΙΚΟΝΑΣ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

 
Είναι το πρώτο έγχρωμο κινηματογραφικό υλικό που έχει βρεθεί και παρουσιάζει τη Νέα Υόρκη. Ο Ζαν Βιβιέ, το 1939 κατέγραψε με την κάμερα του, μια Kodachrome 16mm, σκηνές από τις γειτονιές του Χάρλεμ και της Τσάινατάουν.

VIDEO: 1939 New York in HD Color - Looks Like Filmed Yesterday!

Το βίντεο καταγράφει σκηνές από την καθημερινότητα της πόλης .  Η ποιότητά του φιλμ ξεπερνά την εποχή την εποχή του.

του γιωργου ξηρου

Στο φιλμ αποτυπώνεται ένας κόσμος του παρελθόντος. Σκηνές που  συνέβησαν μόνο μια φορά, που δεν θα ξαναανακαλυφθούν.
Να αποθανατίζουν στιγμές, η φωτογραφία και οι μηχανές video ξέρουν να το κάνουν καλά.

Αυτοκίνητα, άνθρωποι, κτήρια, δρόμοι, χρώματα και ένα σωρό άλλα αντικείμενα και ιδέες, αποθανατίστηκαν από το φακό, λες και η ύπαρξή τους εξαρτιόνταν από αυτόν. Τώρα, σήμερα είναι μπροστά μας, σε εκείνο το χρόνο.
Ταινία τραβηγμένη με ρεαλισμό, τα πρόσωπα περνούν από μπροστά μας φυσικά, όχι στυλιζαρισμένα, δεν υπάρχει  η δημιουργία σκηνικού, όλα είναι αληθινά, φυσικά, αυτό που πραγματικά είναι. Και όμως την ίδια στιγμή το υποκείμενο ( ή υποκείμενα) της εικόνας είναι : αυτό που πιστεύει πως είναι, που θα ήθελε να πιστεύουν πως είναι , αυτό που ο φωτογράφος ή ο καμεραμάν πιστεύει πως είναι και αυτό που  ο φωτογράφος ή ο καμεραμάν χρησιμοποιεί για να επιδείξει  την τέχνη του. Ένα υποκείμενο που γίνεται αντικείμενο.

Το φιλμ ζωντανεύει (ξαναζωνατεύει) μπροστά μας, μετά από τόσα  χρόνια της δημιουργίας του. Μας προκαλεί το ενδιαφέρον μας. Για τον καθένα από μας διαφορετικά, εδώ το αντικείμενο γίνεται πάλι υποκείμενο.

Έλξη, γοητεία ασκεί η ταινία πάνω μας, δείχνοντας μας  μια περασμένη εποχή, που την έχει αποθανατίσει,  αλλά  και συγχρόνως δείχνοντας μας τον θάνατό της, αφού δεν υπάρχει, όχι μόνο η εποχή του 1939, αλλά και οι ίδιες οι σκηνές. Αμέσως μόλις τραβήχτηκαν πέθαναν κιόλας.

Η ταινία είναι εντυπωσιακή, άρα από τον θεατή θα καταναλωθεί αισθητικά. Σίγουρα ρόλο έχει ο χρόνος-η εποχή θέασης της ταινίας. Ίσως η ταινία-εικόνα κρύβει και άλλα νοήματα, πολιτικά, ηθικά, κοινωνικά. Σε προκαλεί να τα ανακαλύψεις, να τα κριτικάρεις. Τα αντικείμενα μιλάνε και μας κάνουν να σκεφτούμε. Η ταινία-εικόνα είναι στοχαστική άρα και ανατρεπτική.

Το θέμα, που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον κάποιου, πώς θα το ξεχωρίσει, και το πώς θα το αναγνώσει, είναι υποκειμενικό. Η ανάγνωση των δημοσίων ταινιών-εικόνων είναι κατά βάθος μία ιδιωτική ανάγνωση. Ακόμη και μια λεπτομέρεια από την ταινία-εικόνα, μπορεί να προκαλέσει και ο θεατής να εκστασιαστεί.

Έμφαση- ένταση στο νόημα της ταινίας-  εικόνας δίνει ο χρόνος, ο ιστορικός χρόνος.

Επίσης φανερώνεται μπροστά μας ο εκμηδενισμός του χρόνου. Το τότε, το τώρα, το αύριο. Η φθορά που φέρνει ο χρόνος, ακόμη και ο θάνατος του υποκειμένου ή των υποκειμένων που πιθανόν έχει συμβεί, σε αντίθεση με την ταινία που βλέπουμε τα υποκείμενα γεμάτα ζωή.  

Έχουμε την εισβολή του ιδιωτικού στο δημόσιο, ή καλύτερα την δημοσιότητα του ιδιωτικού.

 Ζητούμενο ο φωτογράφος ή ο καμεραμάν, να κατορθώνει και να εκφράζει την εσωτερικότητα του υποκειμένου, δίχως να φανερώνει την ιδιωτική του ζωή.

Ζητούμενο  ο θεατής να συγκινείται από αυτό που βλέπει και να σταματά πάνω στην εικόνα-ταινία για αρκετή ώρα, ώστε να ανακαλύψει τον εσωτερικό κόσμο του έργου, όπως ο ίδιος τον αντιλαμβάνεται. Ή όπως  μπορεί να αντιληφθεί, διότι εκτός από την προσοχή, σημαντικό ρόλο έχει, στην ανάγνωση εικόνων, και η αισθητηριακή αντίληψη του θεατή.

Ζητούμενο ο θεατής της ταινίας ή της εικόνας ή της φωτογραφίας να γνωρίσει την αλήθεια, ή να τον βοηθηθεί ώστε να βρει τον τρόπο για να φτάσει σε αυτή.

 
γ.ξ.