Γυναίκες από το Ιράκ στη σκηνή

«Ιράκ - 9 τόποι επιθυμίας» επί σκηνής του Vault

 

«Παράδειγμα για το πώς η τέχνη είναι δυνατόν να ανοικοδομήσει τον κόσμο» έγραψε το περιοδικό «New Yorker» για το έργο «Ιράκ - 9 τόποι επιθυμίας» της Χέδερ Ράφο (Heather Raffo) που ανεβάζει η Μαρία Τσαρούχα στο θέατρο Vault. «Πρόκειται για ένα εκπληκτικό κείμενο που έφτασε στα χέρια μου» λέει η σκηνοθέτρια σχετικά με το έργο και τις μαρτυρίες των γυναικών που έχουν βιώσει τον πόλεμο του Ιράκ. Ωστόσο η ιρακινή καταγωγή της συγγραφέως που ζει στη Νέα Υόρκη ρίχνει μια ιδιαίτερη ματιά στο θέμα. Η Ράφο το εμπνεύστηκε το 1993, όταν επισκέφτηκε το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Βαγδάτης.

«Εξισορροπεί εξαιρετικά σωστά τη Δύση με την Ανατολή» λέει η Μαρία Τσαρούχα. «Αυτές οι ιστορίες, γραμμένες από γυναίκα, έχουν μια άλλη δυναμική και αγγίζουν πτυχές και αλήθειες που δεν πιάνει η ανδρική πλευρά. Το έργο, ωστόσο, αφορά πολύ και τους άνδρες, γιατί παρουσιάζει τον πόλεμο μέσα από τη ματιά εκείνων που μένουν πίσω, εκείνων που χάνουν άνδρες, πατεράδες, αδελφούς, εραστές, εκείνων που επιβιώνουν».

Εννέα γυναίκες, εννέα μαρτυρίες: «Μπλέκονται μεταξύ τους, δεν είναι εννέα μονόλογοι στη σειρά. Η ένταση κορυφώνεται όταν ακούμε σαράντα γυναικεία ονόματα στη σειρά, μαζί με σαράντα "σ' αγαπώ". Αλήθεια, μετά από 40 "σ' αγαπώ" τι να πει κανείς; Εδώ δεν έχεις να πεις τίποτα μετά το ένα... Κι όμως η συγγραφέας έβαλε στη συνέχεια δύο ακόμα κείμενα, σαν να ήθελε να μας πει κάτι ακόμα. Προσωπικά αντιμετώπισα το όλο εγχείρημα διαλογιστικά, σαν μια πηγή ενέργειας που διαχέεται και πέρα από τον χώρο και πραγματεύεται αλήθειες».

Η Μαρία Τσαρούχα γράφει και διαβάζει πολύ. Γι' αυτό και σέβεται ιδιαίτερα τα κείμενα των άλλων, αναγνωρίζοντας στον συγγραφέα το πλήρες δικαίωμά του να χειρίζεται τις λέξεις και τις σκέψεις του και εξηγεί ότι «για χάρη της σκηνοθεσίας δεν θα πείραζα τα κείμενα».

Στην παραγωγή αυτή επιχείρησε να δημιουργήσει τον χώρο όπου ζουν και κινούνται αυτές οι γυναίκες, μέσα από αισθήσεις και αισθήματα. «Η προσευχή είναι καθοριστική για τους ισλαμιστές και αυτό είναι πλήρως ενταγμένο στην παράσταση. Δημιουργεί ωστόσο το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται το έργο, χωρίς να στέκεται σε αυτό. Αν και αναφέρεται σε πράγματα με τα οποία δεν μπορούμε εύκολα να ταυτιστούμε, επειδή στο επίκεντρο είναι ο άνθρωπος και η ψυχή του, θα έλεγα ότι ουσιαστικά στο επίκεντρο βρίσκονται πανανθρώπινες αξίες και κυρίως η ίδια η αγάπη. 'Η μάλλον γυρνάει ανάποδα το παράλογο του πολέμου και μιλάει για την αγάπη, για το φως που μας βγάζει από το σκοτάδι». Και καταλήγει: «Στο θέατρο με ενδιαφέρουν η έρευνα και η εξέλιξη. Να μπορώ κάθε φορά, σε κάθε παράσταση, να εισχωρώ πιο βαθιά στην αλήθεια και την επικοινωνία - στο τι έχει ανάγκη ο άνθρωπος. Αφήνοντας απ' έξω τα περιττά και ρίχνοντας το βάρος μου στην απλότητα. Πιστεύω ότι στη σημερινή εποχή ο άνθρωπος έχει ανάγκη να μπει στην ψυχή και να ξαναπιάσει το νήμα από την αρχή: από μέσα προς τα έξω. Να γυρίσουμε στα βασικά».

Αυτή την εποχή η Μαρία Τσαρούχα παίζει στο «La Nonna» με τον Δημήτρη Πιατά (Ακάδημος), ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε το CD «Ευγενικά Τραγούδια» του Λάκη Παπαδόπουλου, όπου συμμετέχει. Παράλληλα συνεχίζει τις προσωπικές μουσικές της παραστάσεις καθώς οι καλλιτεχνικές της ιδιότητες είναι πολλές - ηθοποιός, σκηνοθέτρια, ερμηνεύτρια, συγγραφέας, εκπαιδεύτρια «Method Acting». 
ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ, ΛΟΒΕΡΔΟΥ ΜΥΡΤΩ