Εκδήλωση τιμής και μνήμης, για τον μεγάλο έλληνα ζωγράφο: Δομήνικο Θεοτοκόπουλο – Ελ Γκρέκο από τα Εκπαιδευτήρια Δούκα

Τα  Εκπαιδευτήρια Δούκα σήμερα 26/2/2015 και ώρα 19.00 πραγματοποιούν εκδήλωση αφιερωμένη στον  
 Δομήνικο Θεοτοκόπουλο στο Θέατρο Δαΐς.

  Μία εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον μεγάλο έλληνα ζωγράφο: Δομήνικο Θεοτοκόπουλο – Ελ Γκρέκο στα πλαίσια αφιερωμάτων λόγω συμπλήρωσης  400 χρόνια από το θάνατό του (1614).  

 

 Η είσοδος είναι ελεύθερη

Περισσότερα εδώ

Fifty Shades Of Grey σε 151 αίθουσες πανελλαδικά

 
Η Αναστάζια (Ανα if you're nasty) Στιλ είναι τελειόφοιτη αγγλικής λογοτεχνίας, άρα, όπως επαναλαμβάνει, φύσει ρομαντική, κορίτσι αθώο που βγάζει χαρτζιλίκι σ' ένα κατάστημα με είδη κιγκαλερίας. Πώς τα φέρνει η τύχη και γνωρίζει τον Κρίστιαν Γκρέι, ζάπλουτο επιχειρηματία, με έντονο σεξ απίλ αλλά και μια μελαγχολία που ποτέ δεν αφήνει το πρόσωπό του. Οι δυο τους θα ξεκινήσουν, δοκιμαστικά, μια «αλλιώτικη» σχέση: η Ανα είναι παρθένα, ο Κρίστιαν είναι σαδομαζοχιστής κι ανάμεσα στις δυο καταστάσεις πρέπει να βρεθεί μια γέφυρα. Μαντέψτε: μπορεί η γέφυρα να είναι η αγάπη!

Μετά την πρώτη συνάντηση της Ανα με τον Κρίστιαν, εκείνη βγαίνει από τον ουρανοξύστη των γραφείων του και γίνεται μούσκεμα. Από τη βροχή που ξεκινά να πέφτει αίφνης και καταρρακτωδώς. Σ’ αυτό το ροζ συμβολισμό αισθησιασμού κινείται ολόκληρη η ταινία. Και σε άλλα κλισέ: η Ανα γίνεται ακαταμάχητη στον Κρίστιαν όταν δαγκώνει τα χείλη της, ή το μολύβι της, εκείνος τα κάνει όλα αλλά δεν κοιμάται με καμιά κοπέλα στο ίδιο κρεβάτι, είναι γενικώς συναισθηματικά μη διαθέσιμος.

Όποιος θεωρεί ότι το «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι» είναι ροζ πορνό για τις πολύ μικρές ή τις πολύ μεγάλες ηλικίες, ν’ αλλάξει γνώμη. Μέσα στις δυο ώρες της (και τα δυο σίκουελ που έρχονται, προφανώς), η ταινία ισοπεδώνει όποια πτυχή απελευθέρωσης έχει αναδυθεί τις τελευταίες δεκαετίες.
Πρώτη και καλύτερη τη σεξουαλική: Ο Κρίστιαν Γκρέι είναι μεν σαδιστής, αυτό όμως αποτελεί μεγάλο πρόβλημα που θα ήταν ωραίο να διορθωνόταν. Η Ανα τον ρωτάει ευθέως: «γιατί είσαι έτσι;» Κι εκείνος, αντί ν’ απαντήσει, γιατί έτσι γουστάρω, κοιτάζει κάτω συντετριμμένος κι ανασύρει κάποια φτηνή ψυχαναλυτική ιστορία για μια ναρκωμανή μητέρα και μια παλιά κακοποίηση. Κι η Ανα ανακουφίζεται γιατί, να, υπάρχει η εξήγηση.
Ομοίως και η ταξική: η κατακαημένη Ανα, που μοιράζεται διαμέρισμα με την κολλητή της κι οδηγεί ένα παμπάλαιο σκαραβαίο, πώς να πει όχι όταν ο Κρίστιαν έρχεται και την παίρνει για ραντεβού με… ελικόπτερο, της παίρνει πρώτο δώρο ένα αυτοκίνητο ή της ακουμπά στην καρέκλα τα μεταξωτά ρούχα που θέλει (εκείνος) να φορέσει στο δείπνο με την οικογένειά του. Κι έτσι, όχι μόνο για τα ωραία του τα μάτια, αλλά και για το πληθωρικό, βγαλμένο από το «Wall Street» lifestyle, ε, τι να κάνει, τον ερωτεύεται.
Όσο για τη φεμινιστική, τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα όσο μοιάζουν στην αρχή. Ναι μεν ο Κρίστιαν θέλει να υποτάξει την Ανα με κάθε υπάρχοντα τρόπο, αλλά κατά βάθος η ταινία είναι μια νέα βερσιόν του «Η Ωραία και το Τέρας», όπου η ωραία και αθώα θέλει ν’ ανακαλύψει τη χρυσή καρδιά του Τέρατος, το οποίο, ενδεχομένως (στις επόμενες ταινίες), θα δει ότι μπορεί να του περάσει το S&M αν αγαπηθεί.
Πέρα, ωστόσο, από το σενάριο που, άλλωστε, βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το μοσχοπουλημένο βιβλίο της Ε. Λ. Τζέιμς, η Βρετανίδα εικαστικός και σκηνοθέτης Σαμ Τέιλορ Τζόνσον στήνει ένα καλογυαλισμένο ‘80ς ντεκόρ, με ουρανοξύστες, φωτισμένο skyline έξω από αμέτρητα παράθυρα, παστέλ χρώματα κι αντανακλάσεις, ταιριαστά με την ‘80ς χλιδή του φιλμ που κινείται με κάμπριο αυτοκίνητα κι ελικόπτερα στα πιο φαντεζί penthouses του Σιατλ. Τίποτα το μοντέρνο, τίποτα με προσωπικότητα, τα πάντα περασμένα με Windex.
Αλλά το σημαντικότερο όλων είναι ότι η ταινία, πραγματικά, δεν είναι σέξι. Εχει έναν παλιομοδίτικο αισθησιασμό, μια σεμνοτυφία παρά τα ανοιχτόχερα γυμνά (αλλά χωρίς full frontal), σε ύφος περισσότερο ροζ παρά μαύρο. Ο Τζέιμι Ντόρναν έχει ένα από τα ωραιότερα σώματα που έχουμε δει ποτέ στην οθόνη αλλά, στην ερμηνεία του, μοιάζει κι ο ίδιος ν’ απορεί με την κατάστασή του. Η Ντακότα Τζόνσον είναι πολύ πιο πειστική και χαριτωμένη ως Ανα, μ’ ένα ευχάριστο κωμικό timing και μια ταιριαστή, ηλιόλουστη λάμψη.
Το «50 Shades of Grey» μπορεί να θυμίζει ‘80ς, αλλά δεν είναι «9 ½ Εβδομάδες», η θερμοκρασία στην αίθουσα δεν ανεβαίνει, εκτός αν το κοινό έχει μέσο όρο ηλικίας κάτω από τα 14. Που πιθανότατα θα έχει, γι’ αυτό και η ταινία, βγαίνοντας σε 151 αίθουσες πανελλαδικά, θα φέρει, αν μη τι άλλο, οργασμό εισιτηρίων, πράγμα πάντα καλό.
 H έβδομη μέρα του 65ο Φεστιβάλ Βερολίνου  μονοπωλήθηκε από τις πενήντα και παραπάνω αποχρώσεις του σεξ!
Εχοντας προκαλέσει αντιδράσεις με την απόφαση του να προβάλλει σε παγκόσμια πρώτη το «Fifty Shades of Grey», το 65ο Φεστιβάλ Βερολίνου έζησε χθες μια πρεμιέρα όπως Χόλιγουντ με το Zoo Palast να κατακλύζεται από φανατικές θαυμάστριες του βιβλίου, της ταινίας και του Τζέιμι Ντόρναν και σύσσωμο το δημιουργικό team της ταινίας να απολαμβάνει τον πανικό της ζωής του.
Παρόντες στην πρεμιέρα ήταν φυσικά η Ντακότα Τζόνσον, ο Τζέιμι Ντόρναν (μετά της συζύγου του), η Σαμ Τέιλορ Τζόνσον (μετά του συζύγου της) και η συγγραφέας του βιβλίου, Ε.Λ.Τζέιμς που απέδειξε πως το class δεν είναι ακριβώς το φόρτε της - όχι μόνο στη λογοτεχνία.
Την ίδια ώρα που οι «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι» έκαναν την πρεμιέρα τους στη Berlinale, οι κριτικές απ' όλον τον κόσμο έφταναν από παντού πολλαπλασιάζοντας τη φήμη μιας ταινίας - φαινομένου που αποδείχθηκε μάλλον όπως την περιμέναμε: ένα συντηρητικό, 80s (με την κακή έννοια) σχόλιο πάνω στο σεξ που θα «ερεθίσει» μόνο τα ταμεία και όσους αρκούνται στους κοιλιακούς του Τζέιμι Ντόρναν.





O

Ο


ΠΗΓΗ: FLIX

Αποκαλύφθηκε τάφος αγκαλιασμένου ζευγαριού σε ανασκαφή στο Διρό

Μια διπλή αδιατάρακτη ταφή νεαρών ενηλίκων, άνδρα και γυναίκας, σε στάση εναγκαλισμού καθώς και μια δεύτερη διπλή αδιατάρακτη ταφή νεαρών ενηλίκων, άνδρα και γυναίκας, σε εξαιρετικά συνεσταλμένη στάση σε συνάφεια με σπασμένες αιχμές βελών αποτελούν δυο από τα σημαντικότερα ευρήματα της ανασκαφής στη θέση «Ξαγκουνάκι» στον περιβάλλοντα χώρο του σπηλαίου Αλεπότρυπα, που εντάσσεται στο πενταετές Ανασκαφικό και Μελετητικό έργο Διρού.

Οι ταυτόχρονες διπλές ταφές δεν είναι συχνό φαινόμενο και πολύ περισσότερο συχνό αρχαιολογικό εύρημα. Επιπλέον οι διπλές ταφές σε στάση εναγκαλισμού είναι εξαιρετικά σπάνιες και αυτή του Διρού αποτελεί μια από τις αρχαιότερες του κόσμου, αν όχι την αρχαιότερη, μέχρι σήμερα. Έχει χρονολογηθεί με άνθρακα C14 στο 3800 π.Χ., ενώ ανάλυση DNA των οστών των δύο ατόμων απέδειξε ότι πρόκειται για έναν άνδρα και μία γυναίκα.

Σε στρώματα της Τελικής Νεολιθικής από το 4200 ως το 3800 π.Χ. αποκαλύφθηκαν επίσης: διπλή αδιατάρακτη, πρωτογενής παιδική ταφή σε αγγείο (φωτ. 1), καθώς και αδιατάρακτη ταφή εμβρύου.

Το πρόγραμμα, που ολοκληρώθηκε το 2014, πραγματοποιήθηκε υπό τη διεύθυνση του επίτιμου εφόρου Αρχαιοτήτων Δρος Γ.Α. Παπαθανασόπουλου από διεπιστημονική ομάδα της Εφορείας Παλαιοανθρωπολογίας και Σπηλαιολογίας Νοτίου Ελλάδας (υπεύθυνη Δρ. Α. Παπαθανασίου) σε συνεργασία με Έλληνες και ξένους επιστήμονες και υπό την εποπτεία των Ε΄ΕΠΚΑ και 5ης ΕΒΑ. Στόχο του είχε την ολοκλήρωση των ερευνών και την προετοιμασία της δημοσίευσης των αποτελεσμάτων της μακροχρόνιας ανασκαφής στο σπήλαιο Αλεπότρυπα και την ανασκαφική διερεύνηση του περιβάλλοντος χώρου.

Νέες χρονολογήσεις και εξειδικευμένες αναλύσεις διεύρυναν σημαντικά την περίοδο χρήσης του σπηλαίου από την Αρχαιότερη ως την Τελική Νεολιθική (6.000-3.200 π.Χ.) και επιβεβαίωσαν την μακροχρόνια λειτουργία του ως οικιστικού και ταφικού χώρου.

Στα υπερκείμενα στρώματα αποκαλύφθηκε κυκλικό οστεοφυλάκιο, διαμέτρου τεσσάρων μέτρων, ορισμένο από αργούς λίθους, που φέρει βοτσαλόστρωτο δάπεδο (φωτ. 3). Μεγάλη ποσότητα ανθρώπινων σκελετικών καταλοίπων που αντιπροσωπεύουν δεκάδες ατόμων, περισυλλέχθηκε από την επιφάνεια του δαπέδου σε συνάφεια με χαρακτηριστικά ευρήματα της ΥΕ ΙΙΙ (Μυκηναϊκής Εποχής) όπως κεραμική, χάντρες, εγχειρίδιο (φωτ. 4, 5, 6). Η συγκεκριμένη αρχιτεκτονική κατασκευή για την προσχεδιασμένη μεταφορά και δευτερογενή ταφή δεκάδων ατόμων, αποτελεί μοναδικό παράδειγμα στην Μυκηναϊκή εποχή.

Η προκαταρκτική μελέτη τους κατέδειξε ότι βρίσκονται σε δευτερογενή απόθεση, μεταφέρθηκαν δηλαδή από την αρχική θέση ταφής τους στο «Ξαγκουνάκι». Στην ευρύτερη περιοχή του σπηλαίου δεν έχουν μέχρι στιγμής εντοπισθεί κατάλοιπα οικισμού της Μυκηναϊκής Εποχής, παρά τη συστηματική επιφανειακή έρευνα. Η πλησιέστερη θέση αυτής της εποχής βρίσκεται στον Άγιο Βασίλειο, σε απόσταση τουλάχιστον 40 χιλιομέτρων από την Αλεπότρυπα. Η συνέχιση της έρευνας θα συμβάλει στην αποσαφήνιση αυτών των ζητημάτων. Προς το παρόν μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε ότι η περιοχή του σπηλαίου λειτούργησε επί χιλιετίες στη συλλογική μνήμη των ομάδων ως χώρος απόθεσης των νεκρών τους.

ΠΗΓΗ: ΤΙΟ ΒΗΜΑ

ΣΤΟΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ: 28/2/2015 ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

Το Αρσάκειο Γ.Ε.Λ. Ψυχικού διοργάνωσε  διαγωνισμό ασπρόμαυρης  φωτογραφίας με το ανοικτό θέμα "Αθήνα η πόλη μου" απευθυνόμενο στα σχολέια ώστε να συμμετάσχουν οι  μαθητές τους με την αποστολη μέχρι 20-1-2015, 20 φωτογραφιών από κάθε σχολείο.
Η παρουσίαση των φωογραφιών που θα διακριθούν θα παρουσιατούν το Σάββατο 28-2-2015 και ώρα 18.00 στη Στοά του Βιβλίου,όπου και θα πραγματοποιηθεί η βράβευση των τριών καλύτερων φωτογραφιών από την κριτική επιτροπή που αποτελέιται από:
-τον σκηνιθέτη Παντελή Βούλγαρη,
-τον Δ/ντη Φωτογραφίας Αργύρη Θέο και
-τη Φωτογράφο-Φωτορεπόρτερ Μαρία Κουρή.

Ένα φωτογραφικό και ποιητικό ταξίδι στην έρημο της μνήμης

Διερευνώντας την έρημο της μνήμης, η ομώνυμη έκθεση σε φωτογραφία Δημήτρη Θεοδόση και ποίηση Ζαχαρία Στουφή ανοίγει για το κοινό στις 28 Ιανουαρίου και κάνει τα επίσημα εγκαίνια της την 1η Φεβρουαρίου.

Το  κοινό  εγχείρημα  του  φωτογράφου-φωτορεπόρτερ Δημήτρη Θεοδόση και του ποιητή  Ζαχαρία Στουφή  αφορά σε μια προσπάθεια  εισόδου τους στην πιο επικίνδυνη έρημο, την έρημο της μνήμης. Ελπίζοντας  να  εξέλθουν από εκεί  με όσο το δυνατόν λιγότερες  απώλειες, σωματικές και κυρίως ψυχικές, οι καλλιτέχνες, περιπλανώνται σε έναν κόσμο γιγάντιων αντιφάσεων, ιδεολογικών εγκλωβισμών και τσιμενταρισμένου φόβου. Με τις φωτογραφίες τους και τα κείμενά τους προσπαθούν να ξεκλειδώσουν τα λουκέτα  που βρίσκουν σπαρμένα παντού σε αυτό το οδοιπορικό.
Η δουλειά τους αυτή καταγράφηκε σε ένα λεύκωμα που εκδόθηκε τον Δεκέμβρη του 2014, το οποίο συνοδεύει και την έκθεση.
Η έκθεση θα διαρκέσει από 28/01/2015 έως  και 8/02/2015 και θα είναι ανοιχτή για το κοινό από τις 11:00 πμ. έως 11:00μμ καθημερινά.
«Είμαστε ότι θυμόμαστε και θυμόμαστε  κάτι λίγα από αυτά  που ζήσαμε και μάθαμε.
Είμαστε ότι δεν θυμόμαστε και δεν θυμόμαστε παρά λιγοστά, από όσα δεν ζήσαμε και δεν μάθαμε».
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
σε φωτογραφία Δημήτρη Θεοδόση και ποίηση Ζαχαρία Στουφή.
BOOZE COOPERATIVA, Κολοκοτρώνη 57  (Metro,ΗΣΑΠ  Μοναστηράκι)
Τηλέφωνο επικοινωνίας 211-4053733
Διάρκεια έκθεσης : 28/01/2015 - 8/02/2015.   Ώρες λειτουργίας 11:00πμ. - 23:00μμ.

 

tvxs.gr       

Εντόπισαν ένα νέο υβριδικό είδος ανθρώπου

Επιστήμονες εντόπισαν τα απολιθώματα ενός άγνωστου μέχρι σήμερα είδους ανθρώπου που ζούσε στην περιοχή της σημερινής Ταϊβάν.

Ερευνητές, που μελετούν ανθρώπινα απολιθώματα τα οποία εντοπίστηκαν το 1976 σε μια σπηλιά στη νότιο Κίνα, εκτιμούν πως πρόκειται για ένα άγνωστο μέχρι σήμερα ανθρώπινο είδος, έναν άγνωστο κρίκο της εξέλιξης του ανθρώπου που κατοικούσε στην Ασιατική ήπειρο.
Ειδικοί του Εθνικού Κέντρου Έρευνας Ανθρώπινης Εξέλιξης στην Ισπανία που μελετούν αυτά τα απολιθώματα υποστηρίζουν, όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Βήματος, ότι δεν φαίνεται να σχετίζονται με κάποιο από τα γνωστά είδη ανθρώπων και εκτιμούν πως είναι πιθανό να ανήκουν σε ένα υβριδικό είδος ανάμεσα στον Homo erectus και τους Νεάντερταλ.
Οι μελέτες δείχνουν ότι αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν στην Ασία πριν από 60-120 χιλιάδες έτη. Τα νέα ευρήματα οδηγούν τους ειδικούς στο συμπέρασμα ότι ενώ ο σύγχρονος άνθρωπος βρισκόταν στην Αφρική σε άλλες περιοχές του πλανήτη ζούσαν διάφορα είδη ανθρώπων.
Όπως σημειώνεται στο Βήμα, γνωρίζουμε για τους Νεάντερταλ στην Ευρώπη και τους Ντενίσοβαν στις Καυκάσιες περιοχές αλλά φαίνεται ότι στην Ασία ζούσαν αρκετά είδη μέχρι που εμφανίστηκε και εκεί την εμφάνιση του ο σύγχρονος άνθρωπος και όπως συνέβη και στις άλλες περιοχές του πλανήτη τα υπόλοιπα είδη εξαφανίστηκαν.
tvxs.gr

ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ:Ο Θησέας δίνει το... δαχτυλίδι σε μία γάτα από την Αίγυπτο

«Πού 'ν' το πού 'ν' το το δαχτυλίδι;». Οι επισκέπτες του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου θα το αναζητήσουν κάποιες από τις επόμενες Κυριακές και Παρασκευές.

Το δαχτυλίδι του Θησέα εκτίθεται σε περίοπτη θέση στο ΕΑΜ, μαζί με άλλους μυκηναϊκούς θησαυρούς

Με αφορμή ένα χρυσό, μυκηναϊκό, σφραγιστικό δαχτυλίδι που εκτίθεται σε προβεβλημένη θέση στην αίθουσα του Βωμού, το κοινό θα αναζητήσει με τους αρχαιολόγους και άλλα δαχτυλίδια της ίδιας εποχής, όπως και αντικείμενα μικροτεχνίας τα οποία σχετίζονται με αυτά.
Ετσι, η ξενάγηση στο πρώτο μουσείο της χώρας θα αποκτήσει πρόσθετη γοητεία, καθώς θα γίνει από ανθρώπους που έχουν και επιστημονική και βιωματική σχέση με το μουσείο.
Στο πλαίσιο του θεσμού που τιτλοφορήθηκε «Το Αθέατο μουσείο», κάποιο ιδιαίτερο αρχαίο αντικείμενο βγαίνει από τις αποθήκες και εκτίθεται σε περίοπτη θέση για δύο μήνες.
Τον δεύτερο μήνα, οι δράσεις του μουσείου θα περιλαμβάνουν ειδικές ξεναγήσεις, όπως τώρα, σε σχέση με το λεγόμενο «δαχτυλίδι του Θησέα».
Στα μέσα Μαρτίου, το έκθεμα θα αντικατασταθεί με τη «Μίου». Πρόκειται για γάτα, αλλά όχι οποιαδήποτε. Μιλάμε για σαρκοφάγο γάτας από την Αίγυπτο.
«Νέα πτυχή»
«Θεωρούμε πως αυτή η νέα πτυχή, η άμεση επικοινωνία μας με το κοινό και ο διάλογος μαζί τους, είναι απολύτως αναγκαία» λέει στο «Εθνος» η διευθύντρια του ΕΑΜ Μαρία Λαγογιάννη.
«Οι επισκέπτες που θα συμμετάσχουν στο πρόγραμμα ξεναγήσεων θα μπορούν να κάνουν τις δικές τους ερωτήσεις και να λάβουν απαντήσεις. Αυτό το πιλοτικό πρόγραμμα πιστεύουμε ότι θα ανοίξει το μουσείο προς την κοινωνία, κάτι που αποτελεί μέγα ζητούμενο για μας».
Το λεγόμενο δαχτυλίδι του Θησέα είχε ανακαλυφθεί τη δεκαετία του '50 στα Αναφιώτικα, μέσα στα χώματα της ανασκαφής από τον χώρο ανέγερσης του παλαιού Μουσείου Ακροπόλεως. Ο κάτοχός του το έκρυψε αργότερα... σε ένα κοτέτσι στη Βάρκιζα.
Το δαχτυλίδι, που δεν ήταν απλό κόσμημα, αλλά υποδήλωνε εξουσία, χρονολογείται περί το 1400 π.Χ. και ζυγίζει 20 γραμμάρια. Στην επιφάνειά του απεικονίζεται μια ανθρώπινη μορφή να πηδά πάνω από έναν ταύρο (σκηνή Ταυροκαθαψίων), και πλαισιώνεται επιπλέον από ένα ζώο, πιθανόν λιοντάρι, όπως και από ένα δένδρο που δηλώνει πως τα συμβάντα εκτυλίσσονται στο ύπαιθρο.
Το ονόμασαν «δαχτυλίδι του Θησέα» εμπνευσμένοι από τον μύθο που θέλει τον Θησέα να λέει στον Μίνωα ότι είναι γιος του Ποσειδώνα. Ο Μινωίτης βασιλιάς, που το αμφισβήτησε, πέταξε ένα δαχτυλίδι στη θάλασσα προκαλώντας τον να το βρει. Οταν ο Θησέας το ανέσυρε, ο Μίνωας παραδέχτηκε ότι ήταν γιος θεού.
Τις Κυριακές 8 και 15 Φεβρουαρίου και τις Παρασκευές 20 και 27 αρχαιολόγοι του ΕΑΜ θα υποδεχθούν τους επισκέπτες στις 11 π.μ. στον χώρο της έκθεσης για συζήτηση και ξενάγηση.
Πηγή Έθνος.gr,ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΩΤΤΗ

ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ :Φόρος τιμής στον «δάσκαλο» Μυταρά

«Οταν ξύσεις ένα αληθινό έργο τέχνης, θα τρέξει λίγο αίμα». Σε αυτήν τη φράση συνοψίζεται η φιλοσοφία του Δημήτρη Μυταρά για το βαθύτερο νόημα της καλλιτεχνικής δημιουργίας σύμφωνα με τη διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα.

Δημήτρης Μυταράς. Ο φόνος, 1994. Aκρυλικό σε καμβά. H έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη (κτίριο Πειραιώς) θα διαρκέσει έως τις 8 Μαρτίου

Η τελευταία, με τρόπο γλαφυρό κι άμεσο, με θαυμασμό κι αγάπη, αναφέρθηκε στον Δ. Μυταρά με αφορμή την έκθεση «Ο Δημήτρης Μυταράς και οι συνεργάτες του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών», η οποία εγκαινιάστηκε χθες στο κτίριο της οδού Πειραιώς του Μουσείου Μπενάκη και θα διαρκέσει έως τις 8 Μαρτίου.
«Είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε τι έχουμε και να το εκτιμούμε όταν το έχουμε κι όχι όταν γίνει ιστορία. Ο Δημήτρης Μυταράς δεν έχει γίνει ακόμα, ευτυχώς, ιστορία. Είναι ζωντανός, είναι παρών. Εχουμε συνείδηση της μεγάλης συνεισφοράς του στην τέχνη. Είμαστε οφειλέτες σε αυτόν τον μεγάλο καλλιτέχνη».
Η έκθεση είναι μία πρωτοβουλία των συνεργατών του Δημήτρη Μυταρά στην Α.Σ.Κ.Τ. και παρουσιάζει ένα σύνολο (55) έργων που αντανακλά όλες τις σημαντικές περιόδους της καλλιτεχνικής του πορείας από τα εφηβικά του χρόνια έως σήμερα, όπως οι «Καθρέφτες 1960-1964, η «Δικτατορία» 1966-1970, τα «Επιτύμβια» 1971-1976, τα «Πορτρέτα» 1977-1987 και οι «Σκηνές θεάτρου» 1988-1991.

Λεπτομέρεια έργου του Δημήτρη Μυταρά. Κόκκινο επιτύμβιο, 1971. Ακρυλικό σε καμβά

«Ο Δημήτρης Μυταράς είναι ένα καλλιτέχνης που εάν τον βγάλεις από την ιστορία της ελληνικής τέχνης, θα μείνει φτωχή», σχολιάζει η Μ. Λαμπράκη - Πλάκα. Ο Μυταράς, προσθέτει η ίδια, είναι «όχι μόνο ένας πολύ μεγάλος και γενναίος φίλος που συμπαρίσταται στους μαθητές του και τους συνεργάτες του. Ητανε και είναι παρών στη ζωή του τόπου... Ανθρωποκεντρικός ζωγράφος, με μικρές παρασπονδίες. Πλάι στον άνθρωπο, οι κατοικίδιοι φίλοι του και κυρίως τα σκυλιά που ο ζωγράφος λατρεύει».
Η ίδια αποκάλυψε και την αγάπη του για την ποίηση («είναι μεγάλος ποιητής, έχει γράψει εκπληκτικά ποιήματα») αλλά και το πώς στο έργο του αντικατοπτρίζεται το «κοινωνικό θέατρο της επίδειξης» που μας οδήγησε στην κρίση του σήμερα.
«Ο Μυταράς ζωγράφος, ποιητής και μαχόμενος πολίτης, στέκεται όρθιος στον προμαχώνα του καιρού μας, αποκαλύπτοντας ένα πλατύ ρεαλιστικό όραμα της ζωής. Μέσα από την αδιάκοπη πάλη του με τα πάθη της ύλης, του χρώματος και τη λευκή επιφάνεια του μουσαμά δημιουργεί έναν ιδιότυπο και προκλητικό κόσμο εικόνων που με την ενάργειά του ξεπερνά την αλήθεια του πραγματικού», τονίζει ο διευθυντής του Εικαστικού Προγράμματος του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β.&Μ. Θεοχαράκη Τάκης Μαυρωτάς.
Εκείνος ήταν που μίλησε για τον «παθιασμένο συλλέκτη κοχυλιών» Μυταρά. Στη συλλογή του περιλαμβάνονται περισσότερα από 3.000 αχιβάδες και όστρακα από τη Μεσόγειο, τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό.
Αυτή η συλλογή, αλλά και τα έργα που ανήκουν στην προσωπική συλλογή του καλλιτέχνη θα φιλοξενηθούν στο Μουσείο Μυταρά, που εδώ και δέκα (και πλέον) χρόνια σχεδιάζεται να στεγαστεί στη Χαλκίδα, σε έναν ωραίο βιομηχανικό χώρο. Αλλά οι αλλαγές των δημάρχων, η έλλειψη κονδυλιών, οι συνεχείς αναβολές το έχουν κρατήσει ακόμη ως «όνειρο». Ενα όνειρο που όταν ολοκληρωθεί «θα γίνει μία φωλιά πολιτισμού», όπως σημειώνει η Χαρίκλεια Μυταρά.
Το «Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας»
Χαλκιδαίος στην καταγωγή, ο Δημήτρης Μυταράς ίδρυσε εκεί το «Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας» το 1978, το οποίο υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της συζύγου του, ζωγράφου Χαρίκλειας Μυταρά, αναπτύσσει σημαντική διδακτική και πολιτιστική δραστηριότητα έως σήμερα. Η τελευταία φανερά συγκινημένη αναφέρθηκε στην πορεία του Εργαστηρίου-Πρότυπου, στους χιλιάδες μαθητές κάθε ηλικίας που πέρασαν και συνεχίζουν να περνούν από εκεί, πιτσιρίκια με όλη τη φρεσκάδα της ζωής κι ενηλίκους που κινδυνεύουν «ανάμεσα σε ξεσκονόπανο και μία σφραγίδα», που «πνίγονται από τις δουλειές και τη ζωή» κι εκεί παίρνουν «μια ανάσα».
Οι καλλιτέχνες
Στο πλαίσιο της λειτουργίας του Εργαστηρίου στην Α.Σ.Κ.Τ. ο Δημήτρης Μυταράς συνεργάστηκε με μία ομάδα καλλιτεχνών με συγκεκριμένες αρμοδιότητες για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της υλοποίησης του εμπλουτισμένου από τον ίδιο εκπαιδευτικού προγράμματος, αλλά και του μεγάλου αριθμού των σπουδαστών.
Στο Προκαταρκτικό Εργαστήριο συνεργάστηκε με τους: Μ. Γαβαθά, Λ. Κανακάκη, Χ. Μυταρά, Θ. Πανουργιά, Ρ. Παπασπύρου και Τρ. Πατρασκίδη, ενώ στο Α' Εργαστήριο Ζωγραφικής με τους: Α. Αντωνόπουλο, Ζ. Αρβανίτη, Δ. Κούκο και Μ. Σιάμκουρη, έργα (23) των οποίων φιλοξενούνται στην έκθεση.
Επιμέλεια έκθεσης: Ζαχαρίας Αρβανίτης. Συντονισμός έκθεσης: Παύλος Θανόπουλος.
Πηγή Έθνος.gr,Αντιγόνη Καράλη

Έπεσε το γεφύρι της Πλάκας- Για τρίτη φορά το γεφύρι της Πλάκας θα αναστηλωθεί

Η καταρρακτώδης βροχή που πέφτει εδώ και τρία 24ωρα σχεδόν, φούσκωσε τον Άραχθο και έριξε το ιστορικό γεφύρι της Ηπείρου, το γεφύρι της Πλάκας. Μεγάλες καταστροφές σε όλο το μήκος του ποταμιού, ενώ κινδύνεψε ακόμα και το γεφύρι της Άρτας. Ταυτόχρονα, πολλές ειναι οι ζημιές στα Γιάννενα ακόμα και μέσα στην πόλη.
Το γεφύρι της Πλάκας ήταν ένα πέτρινο τοξωτό γεφύρι στον Άραχθο ποταμό. Βρισκόταν στο Δήμο Πραμάντων σε απόσταση 50 χιλιομέτρων από τα Γιάννενα και ένωνε τους νομούς Ιωαννίνων και Άρτας. Χτισμένο το 1866, ήταν μονότοξο, με άνοιγμα κάμαρας 40 μέτρα, ύψος 19 μέτρα και με άνοιγμα στην κορυφή 3,2 μέτρα.^[1] Θεωρούνταν το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων.^[2]
Στο σημείο όπου χτίστηκε το γεφύρι της Πλάκας υπήρχε μια παλαιά γέφυρα η οποία καταστράφηκε το 1860. Το 1863 ξαναχτίστηκε από την αρχή από το μάστορα Γιωργή από την Κόνιτσα με χορηγία του επιχειρηματία Γιάννη Λούλη. Η γέφυρα αυτή γκρεμίστηκε σχεδόν την ημέρα των εγκαινίων της. Το 1866 ξαναχτίστηκε με κτίστη τον Κωνσταντίνο Μπέκα από τα Πράμαντα. Το κόστος του χτισίματος έφτασε τα 180.000 οθωμανικά γρόσια. Το ποσό καλύφθηκε και πάλι από το Λούλη και από συνδρομές κατοίκων από τις γύρω κοινότητες.^[1][3][4] Τη δεκαετία του 1880 ο ποταμός Άραχθος ήταν το σύνορο της Ελλάδας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη συγκεκριμένη περίοδο σταμάτησε να χρησιμοποιείται. Μετά το 1928 γίνανε διάφορες απόπειρες συντήρησης και παράλληλα δημιουργήθηκε νέος δρόμος που ένωνε τις κοινότητες. Κοντά στη γέφυρα υπογράφηκε το 1944 η συμφωνία Πλάκας-Μυρόφυλλου. Στη γέφυρα διασωζόταν κόγχη όπου οι τεχνίτες είχαν ζωγραφίσει τον προστάτη-άγιο της γέφυρας. Τα τελευταία χρόνια η γέφυρα λειτουργούσε ως αξιοθέατο της περιοχής.^[1] Το κεντρικό του τόξο κατέρρευσε την 1η Φεβρουαρίου 2015 από ισχυρές βροχοπτώσεις.^[2]      

Πρόθεση για να αναλάβει το κόστος αναστήλωσής του η οικογένεια Λούλη

   
Το σύνολο ή μεγάλο μέρος του κόστους της ανακατασκευής του γεφυριού της Πλάκας, θέλει να χρηματοδοτήσει ο αλευροβιομήχανος κ. Λούλης, δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο περιφερειάρχης Ηπείρου Αλέξανδρος Καχριμάνης. Ο περιφερειάρχης επισήμανε ότι πρόγονοι του κ. Λούλη ήταν εκείνοι που είχαν χρηματοδοτήσει την κατασκευή του γεφυριού αυτού δύο φορές.

Στο μεταξύ, από την Αθήνα, ο πρόεδρος της εταιρείας «Μύλοι Λούλη ΑΕ», Νικόλαος Κ. Λούλης, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ εκφράζει τη δέσμευση της οικογένειας Λούλη να συμβάλει οικονομικά στην αναστήλωση του ιστορικού γεφυριού της Πλάκας. «Η κατασκευή του γεφυριού της Πλάκας -σήμα κατατεθέν της Ηπείρου- είχε χρηματοδοτηθεί από τους προγόνους μας», αναφέρει ο κ. Λούλης. «Κατά συνέπεια, θεωρούμε ότι είναι ηθική υποχρέωσή μας τόσο απέναντι στην ιστορία της οικογένειάς μας όσο και στην περιοχή απ' όπου ξεκίνησε η επιχειρηματική μας δραστηριότητα, να συμβάλουμε στην αναστήλωσή του».

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ, NEWSBEAST.GR