ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ Ή ΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΕΙΩΝ
Το νομαρχιακό συμβούλιο της νομαρχία των Αθηνών αποφάσισε να χρηματοδοτήσει τη μελέτη για το μουσείο των Αθηνών, που προβλέπεται να αναγερθεί στον αρχαιολογικό χώρο της ακαδημίας Πλάτωνος. Ο προϋπολογισμός της μελέτης ανέρχεται στα δύο εκατομμύρια. Η γενική γραμματέας Πολιτισμού κ. Λίνα Μενδώνη, ανέφερε «Με χαρά δηχθήκαμε την προσφορά του νομάρχη - άλλωστε, η Νομαρχία έχει διαθέσει ήδη έξι εκατομμύρια ευρώ για την αναστήλωση του Διονυσιακού Θεάτρου… ο διαγωνισμός θα είναι διεθνής θέλουμε ένα τόσο σημαντικό μουσείο να φέρει και τη σφραγίδα ενός σημαντικού αρχιτεκτονήματος. Επιθυμούμε να είναι ένα κτίριο λιτό, χαμηλό -μπορεί να αναπτύσσεται ακόμη και υπόγεια στο μεγαλύτερο μέρος του- με βιοκλιματική λειτουργία. Ενα κτίριο που θα αποτελέσει το σημάδι για την αναβάθμιση της περιοχής, η οποία είναι πάρα πολύ σημαντική, καθώς εκεί δίδαξε ο Πλάτωνας». Στα σχέδια επίσης είναι η ενοποίηση της Ακαδημίας Πλάτωνος με τον Κεραμεικό.
Μετά την ολοκλήρωση της μελέτης θα αρχίσει νέος αγώνας, εξεύρεσης χρημάτων λέει η κ. Μενδώνη για την ανέγερση του μουσείου το οποίο πρέπει να είναι του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης ώστε να εκθέσει ευρήματα δεδομένου ότι περισσότερα από 130.000 ευρήματα να στοιβάζονται στις αποθήκες.
Για τον σκοπό της ανέγερσης του Μουσείου Αθηνών μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα χρήματα που προορίζονται για την αναστήλωση του Διονυσιακού Θεάτρου, κατά της οποίας 56 καθηγητές Πανεπιστημίου, καθώς και άλλοι φορείς έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους.
Ο κ. Βασ. Πετράκος εκφράζει την αντίθεσή του για την αναστήλωση του θεάτρου. Όσο για τη χορηγία των 6 εκατ. ευρώ που διαθέτει η Νομαρχία Αθηνών για την αναστήλωση του μνημείου, θεωρεί πως είναι «υπέρογκο ποσό».
«Το Διονυσιακό Θέατρο δεν επιδέχεται αναστήλωση και ούτε τη χρειάζεται. Η μορφή στην οποία μας σώθηκε δεν μπορεί να βελτιωθεί γιατί όσα μεμονωμένα μέλη του υπάρχουν σκορπισμένα δεν είναι γνωστό σε ποιο σημείο του θεάτρου ανήκουν για να τοποθετηθούν στη θέση τους...»
Μπορεί, ωστόσο, «να θεραπεύσει» μια μεγάλη έλλειψη της Υπηρεσίας• το Μουσείο των Αθηνών». Αυτή είναι η πρόταση του κ. Πετράκου ο οποίος υποστηρίζει πως τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να βοηθήσουν ώστε να έλθουν στο φως όσα αρχαία επί μισόν αιώνα αποκάλυψε η έρευνα της αρχαίας πόλης και σήμερα παραμένουν απρόσιτα στη μελέτη και τη δημοσίευση.
«Δεν μας κατηγορεί κανείς γιατί το θέατρο του Διονύσου δεν ανακατασκευάζεται• είναι κειμήλιο και το διατηρούμε όπως μας παραδόθηκε. Μας κατηγορούν όμως για τα άφαντα αρχαία που εδώ και χρόνια βρέθηκαν στην Αθήνα, για τα γλυπτά, τις επιγραφές, τα αγγεία και δεν τα βλέπει κανείς. Μας κατηγορούν διότι τα κρατούμε έξω από την επιστήμη. Αλλά τα άπειρα αυτά αρχαία θέλουν συντήρηση, κατάταξη, καταγραφή και μελέτη. Θέλουν τόπο κατάλληλο για να φυλαχθούν που δεν υπάρχει. Ας σκεφτούμε λοιπόν: τι μας χρειάζεται; Ένα ανακατασκευασμένο θέατρο ή το μουσείο των Αθηνών;».
«Όταν όμως θελήσουμε να το αποκαταστήσουμε στον χώρο, δηλαδή να το κάνουμε πάλι άρτιο, το κοίλο τουλάχιστον, όπως ήταν στην αρχαιότητα, τότε θα κατασκευάσουμε ένα δικό μας θέατρο, του 21ου αιώνα και όχι το αρχαίο, το οποίο γνωρίζουμε μόνο στην έκταση που μας έχει διασωθεί».
Ανακατασκευασμένο θεωρεί πως θα είναι «μια ακόμη προσθήκη στις σκηνογραφίες της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου».
Επίσης , οι πενήντα έξι σημαντικές προσωπικότητες από τον χώρο της αρχαιολογίας, της επιστήμης και της διανόησης υπογράφουν ένα κείμενο-αντίλογο σε ό,τι αφορά την ανακατασκευή του Θεάτρου του Διονύσου, έτσι όπως ανακοινώθηκε το προηγούμενο διάστημα από το υπουργείο Πολιτισμού και την κίνηση «Διάζωμα». Οι υπογράφοντες επισημαίνουν η μερική ανακατασκευή «κινδυνεύει να μεταμορφώσει τη νότια πλευρά της Ακρόπολης, με το ήδη πλήρως αναστηλωμένο Ωδείο του Ηρώδη και τα μερικώς αναστηλούμενα μνημεία του Ασκληπιείου, σε μια κακόγουστη “σκηνογραφία”, αταίριαστη στον χαρακτήρα του μοναδικού αυτού χώρου. Η απόφαση θα είναι καταστρεπτική για το παλαιότερο θέατρο του κόσμου (...). Τα αρχαία θέατρα είναι μνημεία ιστορίας και πολιτισμού. Μπορούμε και οφείλουμε να τα συντηρούμε, όχι όμως και να τα συμπληρώνουμε σε τέτοιο βαθμό που να διαγράφεται η ιστορία τους, και επικαλούμενοι αμφιλεγόμενες εκφράσεις, όπως “αξιοποίηση”, “ανάδειξη”, “σύνδεση με την κοινωνία” και άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια, να τα αποδίδουμε στην τουριστική εκμετάλλευση (...)». Το κείμενο υπογράφουν οι: Λ. Αθανασάκη, Θ. Βαλτινός, Ευ. Βικέλα, H. D. Blume, Π. Βοκοτόπουλος, Εμμ. Βουτυράς, Ν. Γεωργαντζόγλου, Α. Γκάρτζιου-Τάττη, Ο. Γράτσιου, Ι. Δεκουλάκου, Ε. Δελβερούδη, Γ. Δεσπίνης, Αι. Δεσποίνη, Σ. Δημητριάδου-Κωνσταντινίδου, Φ. Ζαφειροπούλου, Δ. Ιακώβ, Σ. Ε. Ιακωβίδης, Ο. Κακαβογιάννη, Ευ. Κακαβογιάννης, Π. Καραναστάση, Γ. Κοκκορού-Αλευρά, M. Kreeb, Π. Κυριάκου, Α. Λεμπέση, Β. Λιαπής, Λ. Μαραγκού, Α. Μουστάκα, Ν. Μπεζεντάκος, Α. Νικολαΐδης, Χρ. Ντούμας, Ο. Παλαγγιά, Λ. Παλαιοκρασσά, Α. Παπαθωμάς, Ιω. Παπαποστόλου, Μ. Πασχάλης, Ι. Περυσινάκης, Β. Χ. Πετράκος, Δ. Ράιος, Α. Ρεγκάκος, Γ. Μ. Σηφάκης, Μπ. Σμιτ-Δούνα, A. H. Sommeerstein, Θ. Στεφανίδου-Τιβερίου, Θ. Στεφανόπουλος, Κ. Συνοδινού, Γ. Ζ. Τζιφόπουλος, Μ. Τιβέριος, Ι. Τριάντη, Οδ. Τσαγκαράκης, Ε. Τσιτσιμπάκου-Βασάλου, Σ. Τσιτσιρίδης, Αγγ. Χανιώτης, Σ. Χατζηκώστα, Ν. Χατζηνικολάου, Θ. Χατζηπανταζής, Ε. Χουλιαρά-Ραΐου, Χρ. Χρήστου.
γ.ξ.
Μετά την ολοκλήρωση της μελέτης θα αρχίσει νέος αγώνας, εξεύρεσης χρημάτων λέει η κ. Μενδώνη για την ανέγερση του μουσείου το οποίο πρέπει να είναι του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης ώστε να εκθέσει ευρήματα δεδομένου ότι περισσότερα από 130.000 ευρήματα να στοιβάζονται στις αποθήκες.
Για τον σκοπό της ανέγερσης του Μουσείου Αθηνών μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα χρήματα που προορίζονται για την αναστήλωση του Διονυσιακού Θεάτρου, κατά της οποίας 56 καθηγητές Πανεπιστημίου, καθώς και άλλοι φορείς έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους.
Ο κ. Βασ. Πετράκος εκφράζει την αντίθεσή του για την αναστήλωση του θεάτρου. Όσο για τη χορηγία των 6 εκατ. ευρώ που διαθέτει η Νομαρχία Αθηνών για την αναστήλωση του μνημείου, θεωρεί πως είναι «υπέρογκο ποσό».
«Το Διονυσιακό Θέατρο δεν επιδέχεται αναστήλωση και ούτε τη χρειάζεται. Η μορφή στην οποία μας σώθηκε δεν μπορεί να βελτιωθεί γιατί όσα μεμονωμένα μέλη του υπάρχουν σκορπισμένα δεν είναι γνωστό σε ποιο σημείο του θεάτρου ανήκουν για να τοποθετηθούν στη θέση τους...»
Μπορεί, ωστόσο, «να θεραπεύσει» μια μεγάλη έλλειψη της Υπηρεσίας• το Μουσείο των Αθηνών». Αυτή είναι η πρόταση του κ. Πετράκου ο οποίος υποστηρίζει πως τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να βοηθήσουν ώστε να έλθουν στο φως όσα αρχαία επί μισόν αιώνα αποκάλυψε η έρευνα της αρχαίας πόλης και σήμερα παραμένουν απρόσιτα στη μελέτη και τη δημοσίευση.
«Δεν μας κατηγορεί κανείς γιατί το θέατρο του Διονύσου δεν ανακατασκευάζεται• είναι κειμήλιο και το διατηρούμε όπως μας παραδόθηκε. Μας κατηγορούν όμως για τα άφαντα αρχαία που εδώ και χρόνια βρέθηκαν στην Αθήνα, για τα γλυπτά, τις επιγραφές, τα αγγεία και δεν τα βλέπει κανείς. Μας κατηγορούν διότι τα κρατούμε έξω από την επιστήμη. Αλλά τα άπειρα αυτά αρχαία θέλουν συντήρηση, κατάταξη, καταγραφή και μελέτη. Θέλουν τόπο κατάλληλο για να φυλαχθούν που δεν υπάρχει. Ας σκεφτούμε λοιπόν: τι μας χρειάζεται; Ένα ανακατασκευασμένο θέατρο ή το μουσείο των Αθηνών;».
«Όταν όμως θελήσουμε να το αποκαταστήσουμε στον χώρο, δηλαδή να το κάνουμε πάλι άρτιο, το κοίλο τουλάχιστον, όπως ήταν στην αρχαιότητα, τότε θα κατασκευάσουμε ένα δικό μας θέατρο, του 21ου αιώνα και όχι το αρχαίο, το οποίο γνωρίζουμε μόνο στην έκταση που μας έχει διασωθεί».
Ανακατασκευασμένο θεωρεί πως θα είναι «μια ακόμη προσθήκη στις σκηνογραφίες της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου».
Επίσης , οι πενήντα έξι σημαντικές προσωπικότητες από τον χώρο της αρχαιολογίας, της επιστήμης και της διανόησης υπογράφουν ένα κείμενο-αντίλογο σε ό,τι αφορά την ανακατασκευή του Θεάτρου του Διονύσου, έτσι όπως ανακοινώθηκε το προηγούμενο διάστημα από το υπουργείο Πολιτισμού και την κίνηση «Διάζωμα». Οι υπογράφοντες επισημαίνουν η μερική ανακατασκευή «κινδυνεύει να μεταμορφώσει τη νότια πλευρά της Ακρόπολης, με το ήδη πλήρως αναστηλωμένο Ωδείο του Ηρώδη και τα μερικώς αναστηλούμενα μνημεία του Ασκληπιείου, σε μια κακόγουστη “σκηνογραφία”, αταίριαστη στον χαρακτήρα του μοναδικού αυτού χώρου. Η απόφαση θα είναι καταστρεπτική για το παλαιότερο θέατρο του κόσμου (...). Τα αρχαία θέατρα είναι μνημεία ιστορίας και πολιτισμού. Μπορούμε και οφείλουμε να τα συντηρούμε, όχι όμως και να τα συμπληρώνουμε σε τέτοιο βαθμό που να διαγράφεται η ιστορία τους, και επικαλούμενοι αμφιλεγόμενες εκφράσεις, όπως “αξιοποίηση”, “ανάδειξη”, “σύνδεση με την κοινωνία” και άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια, να τα αποδίδουμε στην τουριστική εκμετάλλευση (...)». Το κείμενο υπογράφουν οι: Λ. Αθανασάκη, Θ. Βαλτινός, Ευ. Βικέλα, H. D. Blume, Π. Βοκοτόπουλος, Εμμ. Βουτυράς, Ν. Γεωργαντζόγλου, Α. Γκάρτζιου-Τάττη, Ο. Γράτσιου, Ι. Δεκουλάκου, Ε. Δελβερούδη, Γ. Δεσπίνης, Αι. Δεσποίνη, Σ. Δημητριάδου-Κωνσταντινίδου, Φ. Ζαφειροπούλου, Δ. Ιακώβ, Σ. Ε. Ιακωβίδης, Ο. Κακαβογιάννη, Ευ. Κακαβογιάννης, Π. Καραναστάση, Γ. Κοκκορού-Αλευρά, M. Kreeb, Π. Κυριάκου, Α. Λεμπέση, Β. Λιαπής, Λ. Μαραγκού, Α. Μουστάκα, Ν. Μπεζεντάκος, Α. Νικολαΐδης, Χρ. Ντούμας, Ο. Παλαγγιά, Λ. Παλαιοκρασσά, Α. Παπαθωμάς, Ιω. Παπαποστόλου, Μ. Πασχάλης, Ι. Περυσινάκης, Β. Χ. Πετράκος, Δ. Ράιος, Α. Ρεγκάκος, Γ. Μ. Σηφάκης, Μπ. Σμιτ-Δούνα, A. H. Sommeerstein, Θ. Στεφανίδου-Τιβερίου, Θ. Στεφανόπουλος, Κ. Συνοδινού, Γ. Ζ. Τζιφόπουλος, Μ. Τιβέριος, Ι. Τριάντη, Οδ. Τσαγκαράκης, Ε. Τσιτσιμπάκου-Βασάλου, Σ. Τσιτσιρίδης, Αγγ. Χανιώτης, Σ. Χατζηκώστα, Ν. Χατζηνικολάου, Θ. Χατζηπανταζής, Ε. Χουλιαρά-Ραΐου, Χρ. Χρήστου.
γ.ξ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου